Ο πνευματικός άνθρωπος δε βλέπει σφάλματα στους άλλους

Ένας που κά­νει δου­λειά στον εαυ­τόν του, δεν βλέ­πει σφάλ­μα­τα στους άλ­λους. Ο πνευ­μα­τι­κός άν­θρω­πος τα βλέ­πει όλα κα­θα­ρά, καλά. Στην αρχή αγω­νί­ζε­ται κα­νείς να μην κα­τα­κρί­νει. Στο δεύ­τε­ρο στά­διο προ­σπα­θεί να φέ­ρει καλό λο­γι­σμό έναν­τι στον λο­γι­σμό κα­τα­κρί­σε­ως και στο τρί­το στά­διο, τα ερ­μη­νεύ­ει όλα καλά. Μπαί­νει η αγά­πη και η τα­πεί­νω­ση. Όταν η ψυχή εξα­γνι­στεί, τότε όχι μόνο δεν μπαί­νει στο κόπο να κά­νει δε­ξιούς λο­γι­σμούς, αλλά ούτε καν της έρ­χον­ται αρι­στε­ροί δηλ. αυτά που φαί­νον­ται κα­τα­κρι­τέα, αυτή τα βλέ­πει καλά.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης