Γνωρίζει ο πονηρός τους λογισμούς μας (;)

Ο διά­βο­λος δεν γνω­ρί­ζει τις σκέ­ψεις και τους λο­γι­σμούς μας. Μό­νον εκ πεί­ρας αν­τι­λαμ­βά­νε­ται με­ρι­κά, αλλά και σ’ αυτά, πέ­φτει έξω τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές. Και εάν δεν επι­τρέ­ψει ο Θεός να τα κα­τα­λά­βει και αυτά, πέ­φτει συ­νέ­χεια έξω σε όλα, για­τί εί­ναι σκο­τει­νός ο διά­βο­λος, ορα­τό­της μη­δέν!!! Δεν ξέ­ρει, ας υπο­θέ­σου­με, έναν καλό λο­γι­σμό δικό μου. Αν έχω κα­νέ­ναν κακό λο­γι­σμό, εκεί­νον τον ξέ­ρει, για­τί ο ίδιος τον φυ­τεύ­ει. Αν εγώ τώρα θέλω να πάω να κάνω κά­που μία κα­λο­σύ­νη, να σώσω λ.χ. έναν άν­θρω­πο, ο διά­βο­λος αυτό δεν το ξέ­ρει. Όταν όμως εκεί­νος βά­λει σε κά­ποιον έναν λο­γι­σμό και του πει: «Πή­γαι­νε να σώ­σεις τον τάδε άν­θρω­πο», θα τον κεν­τή­σει συγ­χρό­νως και στην υπε­ρη­φά­νεια και γι’ αυτό τον ξέ­ρει αυ­τόν τον λο­γι­σμό. Εί­ναι πολύ λε­πτά τα πρά­μα­τα.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης