Η αγάπη προς τους άλλους

Δεν φθά­νει να αγα­πά­ει κα­νείς τον άλ­λον· πρέ­πει να τον αγα­πά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον εαυ­τόν του. Η μάνα αγα­πά­ει τα παι­διά της πε­ρισ­σό­τε­ρο από τον εαυ­τόν της. Μέ­νει νη­στι­κιά, για να τα­ΐ­σει τα παι­διά της, αλλά νιώ­θει με­γα­λύ­τε­ρη ευ­χα­ρί­στη­ση από εκεί­να. Τα παι­δά­κια τρέ­φον­ται υλι­κά και η μη­τέ­ρα πνευ­μα­τι­κά. Εκεί­να έχουν την υλι­κή γεύ­ση, ενώ αυτή έχει την πνευ­μα­τι­κή αγαλ­λί­α­ση… Ο Χρι­στός συγ­κι­νεί­ται, όταν αγα­πά­με τον πλη­σί­ον μας πιο πολύ από τον εαυ­τό μας και μας γε­μί­ζει με Θεία ευ­φρο­σύ­νη. Βλέ­πεις, Εκεί­νος δεν πε­ριο­ρί­στη­κε στο ”Α­γα­πή­σεις τον πλη­σί­ον σου ως σε­αυ­τόν”, αλλά θυ­σιά­στη­κε για τον άν­θρω­πο.

Όποιος αγα­πά­ει τον εαυ­τό του πε­ρισ­σό­τε­ρο από τους άλ­λους, δεν ζει σύμ­φω­να με το πνεύ­μα του Ευαγ­γε­λί­ου. Και ο Χρι­στός, αν σκε­φτό­ταν τον Εαυ­τό Του, θα κα­θό­ταν στον Ου­ρα­νό· δεν θα ερ­χό­ταν στην γη να τα­λαι­πω­ρη­θεί, να Σταυ­ρω­θεί, για να μας σώ­σει.

Σή­με­ρα, λίγο – πολύ, στους πε­ρισ­σό­τε­ρους υπάρ­χει φι­λαυ­τία· δεν υπάρ­χει πνεύ­μα θυ­σί­ας. Έχει μπει το πνεύ­μα: «να μην πάθω εγώ κακό».

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης