Του Πρωτοσυγκέλλου της Ι.Μ. Φωκίδος, Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη
Η Ευαγγελική περικοπή π προέρχεται από το Ευαγγέλιο που έγραψε ο μαθητής και απόστολος του Κυρίου μας Ματθαίος. Ας εξετάσουμε πού αναφέρεται και ποιο είναι το κοινό της σημείο με το Αποστολικό κείμενο, πριν απ’ αυτήν. Η Ευαγγελική περικοπή αφηγείται ότι ο Ιησούς εισήλθε εις την αγαπημένη Του πόλη, την Καπερναούμ. θυμίζουμε ότι τότε όλη η περιοχή και ο γνωστός κόσμος ήταν κάτω από την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό ο στρατός καθώς και όλες οι αρχές ήταν ρωμαϊκές. Στην Καπερναούμ λοιπόν συνάντησε τον Κύριό μας ένας Ρωμαίος εκατόνταρχος, του οποίου ο δούλος ήταν άρρωστος από παραλυσία και βασανιζόταν καθημερινά.
Ως Ρωμαίος, ο εκατόνταρχος φυσικά πίστευε και λάτρευε τα είδωλα όπως όλοι οι Ρωμαίοι. Κι όμως, έρχεται σήμερα και ζητά την βοήθεια ενός Ιουδαίου, του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος μας , όπως είδαμε αδελφοί μου δεν αρνήθηκε την βοήθεια Του· αντιθέτως, αμέσως είπε στον εκατόνταρχο να πάνε μαζί στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον δούλο του. Δείτε ευλογημένοι Χριστιανοί μου τη φιλευσπλαχνία και την αγάπη του Χριστού. Όχι μόνο δεν αρνήθηκε την βοήθεια Του, αλλά δέχθηκε να πάει και μέσα σε ένα σπίτι, σε μία ειδωλολατρική οικογένεια, που λάτρευε ρωμαϊκά είδωλα, δηλαδή τους ξένους και ανύπαρκτους θεούς που είχαν και οι Αρχαίοι Έλληνες.
Ας εξετάσουμε επί τούτου εμείς οι πιστοί, οι σημερινοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, την συμπεριφορά μας, την φιλευσπλαχνία και την φιλανθρωπία μας προς τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη βοηθείας, και μάλιστα στους αλλόθρησκους που λατρεύουν ψεύτικους θεούς ή στους ετερόδοξους που ευρίσκονται σε πλάνη και αίρεση. Ομοιάζει η στάση μας και οι διαθέσεις μας απέναντί τους με την συμπεριφορά του Ιησού Χριστού;
Όπως λέγει σήμερα ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, εμείς που ήμασταν κάποτε όμοιοι με τους ειδωλολάτρες, τόσο στην πίστη όσο και στην αμαρτωλή ζωή τους, εμείς που η χάρις του Κυρίου και Θεού μάς ελευθέρωσε από τον βούρκο της αμαρτίας και της ειδωλολατρίας, αλήθεια, πώς αντιμετωπίζουμε όλους αυτούς τους συνανθρώπους μας; Έχει η συμπεριφορά μας αγάπη και προθυμία γι΄ αυτούς, σύμφωνα με το παράδειγμα του Κυρίου μας;
Όσο ήμασταν μακριά από την αλήθεια ως δούλοι της αμαρτίας, υπακούαμε στην αμαρτία και τον διάβολο. Τώρα, εφόσον ελευθερωθήκαμε από την δουλεία της αμαρτίας και των δαιμονικών παθών, υπακούουμε άραγε στον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό; Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο και στα δύο ιερά κείμενα. Ο εκατόνταρχος θέτει ευθαρσώς το ζήτημα της υπακοής ενώπιον του Κυρίου μας, λέγοντας: «Καί γάρ ἐγώ ἄνθρωπος εἰμί ὑπό ἐξουσίαν ἔχων ὑπ΄ ἐμαυτόν στρατιώτας· καί λέγω τούτω, πορεύθητι, καί πορεύεται· καί ἄλλω ἔρχου καί ἔρχεται, καί τῶ δούλῳ μου, ποίησον τοῦτο, καί ποιεῖ».
Όπως λοιπόν με υπακούν εμένα Κύριε οι δούλοι μου, λέει ο εκατόνταρχος, έτσι και στον δικό Σου λόγο υπακούουν όχι μόνον οι άνθρωποί σου, αλλά ολόκληρη η φύση. Γι΄ αυτό σε παρακαλώ, θεράπευσε το δούλο μου μόνο με ένα λόγο Σου, διότι δεν είμαι άξιος να εισέλθεις ούτε μέσα στο σπίτι μου.
Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος μολονότι ήταν λάτρης των ειδώλων, δείχνει πίστη στον Χριστό, και γνωρίζει τη μέγιστη σημασία της υπακοής προς τον Κύριο μας. Επί τούτου και ο Παύλος, ο μέγας Απόστολος των Εθνών, έρχεται να τονίσει προς όλους εμάς που ακολουθούμε σήμερα τον Ιησού Χριστό, την υπακοή που οφείλουμε στους λόγους του Κυρίου μας. Διότι για όσα τυχόν πράτταμε πριν γνωρίσουμε τον Κύριό μας, έχουμε ως δικαιολογία την άγνοια. Τώρα όμως που τον έχουμε γνωρίσει , οφείλουμε υπακοή στα σωτηριώδη λόγια Του.
Η υπακοή με όλη μας την ψυχή στον Χριστό, στην πραγματικότητα δεν είναι δουλεία, αλλά ελευθερία από τα πάθη. Είναι η αρετή που μας συμφιλιώνει με τον Θεό και μας ανοίγει την θύρα του παραδείσου. Ο Απόστολος Παύλος, με αγωνία για τη σωτηρία μας, βεβαιώνει ότι η υπακοή μας στους λόγους του Κυρίου μας είναι πλέον θέμα ζωής και θανάτου πνευματικού. Η παρακοή στο θέλημα του Θεού και τα έργα της αμαρτίας επέφεραν την πτώση του ανθρώπου. Μέχρι σήμερα γεννούν την καταστροφή μας και μας οδηγούν στον θάνατο.
Αντιθέτως η υπακοή μας επιφέρει πολλούς και γλυκύτατους πνευματικούς καρπούς, οδηγεί τον άνθρωπο στην αγιότητα και την αιώνια ζωή, η οποία χαρίζεται ως δώρο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που υπακούν στον αρχηγό της ζωής, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Εκείνον ας υπακούμε πρόθυμα και πιστά, ώστε όλοι να βιώσουμε τον αγιασμό μας και να κερδίσουμε την αιώνια ζωή.
