Όταν απουσιάζει η γαλήνη

Αν βλέ­πεις ότι δεν έχεις γα­λή­νη αλλά στε­νο­χώ­ρια, να ξέ­ρεις ότι υπάρ­χει μέσα σου κάτι ατα­κτο­ποί­η­το και πρέ­πει να το βρεις, για να το διόρ­θω­σεις. Κά­νεις, ας υπο­θέ­σου­με, ένα σφάλ­μα, στε­νο­χω­ριέ­σαι, αλλά δεν το εξο­μο­λο­γεί­σαι. Σου συμ­βαί­νει μετά ένα ευ­χά­ρι­στο γε­γο­νός και νιώ­θεις χαρά. Αυτή η χαρά σκε­πά­ζει την στε­νο­χώ­ρια για το σφάλ­μα σου και σιγά-σιγά το ξε­χνάς – δεν το βλέ­πεις, επει­δή κα­πα­κώ­θη­κε από την χαρά. Οι χα­ρές σκε­πά­ζουν το σφάλ­μα, το πάνε πιο κάτω, πιο βα­θιά, αλλά εκεί­νο εσω­τε­ρι­κά δου­λεύ­ει. Έτσι ο άν­θρω­πος αρ­χί­ζει να σκλη­ραί­νει, για­τί κα­τα­πα­τά την συ­νεί­δη­σή του και η καρ­διά του πιά­νει σιγά-σιγά γλί­τσα. Ύστε­ρα το ταγ­κα­λά­κι όλα του τα δι­καιο­λο­γεί: «αυτό δεν εί­ναι τί­πο­τε, εκεί­νο εί­ναι φυ­σιο­λο­γι­κό», ανά­παυ­ση όμως δεν έχει, για­τί η στε­νο­χώ­ρια δου­λεύ­ει από κάτω. Νιώ­θει μια ανη­συ­χία, δεν έχει εσω­τε­ρι­κή γα­λή­νη. Ζει με ένα συ­νε­χές άγ­χος. Εί­ναι βα­σα­νι­σμέ­νος. Δεν βρί­σκει τι φταί­ει, για­τί τα σφάλ­μα­τα του εί­ναι κα­πα­κω­μέ­να. Δεν κα­τα­λα­βαί­νει ότι υπο­φέ­ρει, επει­δή αμάρ­τη­σε.

Άγιος Παΐσος ο Αγιορείτης