Ν. Σμύρνης Συμεών: Μόνο με αγάπη έρχεται η ειρήνη

«Και ε­πί γης ει­ρή­νη!». Είναι η συγ­κλο­νι­στι­κή δι­α­κή­ρυ­ξη, α­γα­πη­τοί μου αδελ­φοί, των α­γί­ων αγ­γέ­λων που τη νύ­χτα της γεν­νή­σε­ως του Σω­τή­ρος μας Ιη­σού Χρι­στού εμ­φα­νί­στη­καν πά­νω α­πό το σπή­λαι­ο της Βη­θλε­έμ και υ­μνού­σαν τον Θε­ό.

Ει­ρή­νη πά­νω στη γη. Ειρή­νη με­τα­ξύ των λα­ών. Ει­ρή­νη στις αν­θρώ­πι­νες κοι­νω­νί­ες. Ει­ρή­νη στις καρ­δι­ές των αν­θρώ­πων. Ένα αί­τη­μα δι­α­χρο­νι­κό που πα­ρα­μέ­νει, ωστόσο, α­νι­κα­νο­ποί­η­το. Μία ευ­χή που α­πό τό­τε που βρέ­θη­καν οι άν­θρω­ποι πά­νω στο πρό­σω­πο της γης δεν έπαυ­σαν να την δι­α­τυ­πώ­νουν, αλ­λά ακό­μη δεν εκ­πλη­ρώ­θη­κε.

Ο αγ­γε­λι­κός ύμνος θ᾽ ακου­σθεί και σή­με­ρα μέ­σα στους ορ­θό­δο­ξους να­ούς μας, κα­θώς εορ­τά­ζου­με τη γέν­νη­ση του Χρι­στού μας : «Δό­ξα εν υ­ψί­στοις Θε­ώ και ε­πί γης ει­ρή­νη, εν αν­θρώ­ποις ευ­δο­κί­α» (Λουκ. 2,14).

Όλοι οι χρι­στια­νοί θα συ­να­χθούμε για να λα­τρεύ­σου­με τον Κύ­ριό μας Ιη­σού που ε­ναν­θρώ­πη­σε για τη σω­τη­ρί­α μας· που εί­ναι η ει­ρή­νη μας και που έ­φε­ρε την ει­ρή­νη με το αί­μα του σταυ­ρού Του κα­τά τον α­πό­στο­λο Παύ­λο (Ε­φεσ. 2,14· Κολ. 1,20).

Για την ε­πι­κρά­τη­ση της ει­ρή­νης στον κό­σμο θα ευ­χη­θούν κι εφέ­τος με τα μηνύματά τους εκ­κλη­σι­α­στι­κοί ποι­μέ­νες και κο­σμι­κοί η­γέ­τες.      

Τι ει­ρω­νεί­α ό­μως ! Χρι­στου­γεν­νι­ά­τι­κες ευ­χές για ει­ρή­νη και ευ­τυ­χί­α ό­ταν ο φό­βος και ο τρό­μος, με­τά από τα τρα­γι­κά γε­γο­νό­τα του πε­ρα­σμέ­νου Νο­εμ­βρί­ου στο Πα­ρί­σι, έ­χουν απλω­θεί πά­νω από τη γη­ραι­ά ή­πει­ρο και ό­χι μό­νο· όταν στη Μέ­ση Ανα­το­λή και ει­δι­κό­τε­ρα στη Συ­ρί­α μαί­νε­ται ο εμ­φύ­λιος πό­λε­μος· όταν ε­κα­τον­τά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι παίρ­νουν τον πι­κρό δρό­μο της προ­σφυ­γιάς, χω­ρίς να γνω­ρί­ζουν τι θα τους τύ­χει στο δρό­μο ή που τε­λι­κά θα κα­τα­λή­ξουν. Δυ­στυ­χώς, χω­ρίς υπερ­βο­λή τα ε­φε­τι­νά Χρι­στού­γεν­να εί­ναι τα Χρι­στού­γεν­να του τρό­μου και του φό­βου για πολ­λούς αν­θρώ­πους και για πολ­λούς λα­ούς.

Για­τί, ό­μως; Για­τί οι άν­θρω­ποι θε­λή­σα­με να χτί­σου­με έ­να κό­σμο χω­ρίς Θε­ό· χω­ρίς την ει­ρή­νη που Ε­κεί­νος χα­ρί­ζει. Κά­ποι­οι βι­ά­στη­καν να δι­α­κη­ρύ­ξουν τον θά­να­τό Του και οι πολ­λοί τον ε­ξο­ρί­σα­με α­πό τη ζω­ή μας για να θρο­νι­ά­σου­με στη θέ­ση Του το ά­το­μό μας, τα αι­σχρά πά­θη μας, τα άνο­μα συμ­φέ­ρον­τά μας, την «ευ­τυ­χί­α» μας, ό­πως εμείς την κα­θο­ρί­ζου­με. Ή για­τί άλ­λοι στο ό­νο­μα του Θε­ού τους —τι φρι­κτό πράγ­μα!— νο­μί­ζουν πως δι­και­ούν­ται νά σπέρ­νουν τον θά­να­το· να α­φαι­ρούν με φρι­κα­λέ­ους τρό­πους τη ζω­ή α­θώ­ων· να τρομοκρατούν και να βυ­θί­ζουν ο­λό­κλη­ρες κοι­νω­νί­ες στον φό­βο, την αγω­νί­α και την α­νασφάλεια.       

Η ει­ρή­νη κα­τά τον αιώ­νιο λό­γο του Θε­ού συμ­πο­ρεύ­ε­ται με τη δι­και­ο­σύ­νη. Ό­σο οι άν­θρω­ποι α­δι­κού­με τους άλ­λους, τους κα­τα­πι­έ­ζου­με, τους εκ­με­ταλ­λευ­ό­μα­στε, ει­ρή­νη στις σχέ­σεις μας δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει.

Το ί­διο ισχύ­ει και για τις δι­ε­θνείς σχέ­σεις. Ό­ταν τα με­γά­λα έ­θνη χά­ριν των συμ­φε­ρόν­των τους και των σκο­τει­νών γε­ω­στρα­τη­γι­κών σχε­δια­σμών τους α­δι­κούν και κα­τα­πι­έ­ζουν άλ­λους μι­κρό­τε­ρους λα­ούς, εκ­με­ταλ­λεύ­ον­ται προ­κλη­τι­κά τις πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κές πη­γές τους και α­πο­μυ­ζούν τον ι­δρώ­τα και τον μό­χθο τους ή σπέρ­νουν το μι­κρό­βιο της δι­αί­ρε­σης και των εμ­φύ­λι­ων συγ­κρού­σε­ων, ει­ρή­νη δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει. Δι­ε­θνείς Ορ­γα­νι­σμοί και δι­πλω­μα­τι­κές προ­σπά­θει­ες, όσο ειλι­κρι­νείς και αν εί­ναι, πραγ­μα­τι­κή και μό­νι­μη ει­ρή­νη α­δυ­να­τούν να εγ­κα­θι­δρύ­σουν.

Η ει­ρή­νη, ό­πως πι­στεύ­ου­με οι χρι­στια­νοί, εί­ναι πρω­τί­στως δώ­ρο του Θε­ού· καρ­πός του Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος. Και οι άν­θρω­ποι ει­ρη­νεύ­ου­με μέ­σα μας, όταν ενοι­κεί στις καρ­δι­ές μας ο Χρι­στός· ό­ταν κα­θο­δη­γεί τα βή­μα­τά μας και εμπνέει τη συμπεριφορά μας το αι­ώ­νιο Ευαγ­γέ­λιό Του. Αλλά και οι κοι­νω­νί­ες και τα έθνη συ­νυ­πάρ­χου­με ει­ρη­νι­κά, ό­ταν βλέ­που­με τους άλ­λους ως ζων­τα­νές ει­κό­νες του Θε­ού· ό­ταν σε­βό­μα­στε την αξι­ο­πρέ­πεια και τα δι­και­ώ­μα­τα των άλ­λων, προ­σώ­πων και λα­ών· ό­ταν κα­τα­νο­ή­σου­με ό­τι μό­νο με την αγά­πη έρ­χε­ται και πα­ρα­μέ­νει η ει­ρή­νη στα­θε­ρά ανά­με­σά μας.   

Με τις σκέ­ψεις αυ­τές, προ­σφι­λέ­στα­τοι α­δελ­φοί μου, σας εύ­χο­μαι ευ­λο­γη­μέ­να Χρι­στού­γεν­να και πα­ρα­κα­λώ :

• Ανοίξ­τε δι­ά­πλα­τα τις καρ­δι­ές σας για να γε­μί­σουν α­πό την ει­ρή­νη του Χρι­στού μας.

• Προ­σεύ­χε­σθε θερ­μά, μ᾽ ό­λη τη δύ­να­μη της υπάρ­ξε­ώς σας, «υπέρ της ειρή­νης του σύμ­παν­τος κό­σμου».

• Με την πα­ρου­σί­α σας, τα λό­για και τις πρά­ξεις σας, παν­τού, στην οικο­γέ­νειά σας, στο ερ­γα­σια­κό σας πε­ρι­βάλ­λον, στις φι­λι­κές και κοι­νω­νι­κές σας αναστροφές, γί­νε­τε οι ειρη­νι­κοί άν­θρω­ποι. «Ει­ρη­νεύ­ε­τε», ό­πως προ­τρέ­πει ο από­στο­λος Παύ­λος, «και ο Θε­ός της ει­ρή­νης θα εί­ναι μα­ζί σας» (Β’ Κορ. 13,11).

Ευφρόσυνα και ειρηνικά Χριστούγεννα!