Γράφει ο π.Γ.Δορμπαράκης
Μας ενδιαφέρουν τα χριστιανικά ζευγάρια και αυτά λαμβάνει υπόψη ο λόγος μας.
(α) Σ’ ένα μεγάλο ποσοστό φαίνεται ότι από τους χριστιανούς έχει χαθεί η έννοια της ιερότητας του γάμου ως μυστηρίου και ως χαρισματικού γεγονότος. Περισσότερο προβάλλεται ο γάμος ως ένα απλό κοινωνικό γεγονός ή ως ένας θεσμός που θα επισημοποιήσει μία σχέση. Απόδειξη ότι συνήθως οι περισσότεροι μιλούν και γελούν κατά την εκκλησιαστική ακολουθία κι ακόμη χειρότερα: το ζευγάρι είναι προσανατολισμένο καθ’ όλη τη διάρκεια του γάμου στον φωτογράφο και τα νοήματα που τους κάνει, προκειμένου να βγουν καλές οι φωτογραφίες. Ο γάμος δηλαδή γίνεται για το ζευγάρι και τους προσκεκλημένους, όχι για να προσευχηθούν στον Θεό αλλά για να δουν αργότερα τα άλμπουμ και τα dvd, που σημαίνει ότι δεν ζουν το παρόν της ευλογίας του Θεού που τους δίνεται, αλλά το φαντασιακό μέλλον της εικονικής τους πραγματικότητας.
Ετσι πρώτο αίτιο για τα διαζύγια φαίνεται να είναι αυτή ακριβώς η έκπτωση της ιερότητας του γάμου, δηλαδή η απιστία τελικώς στο μυστήριο και στην παρουσία του ίδιου του Θεού. Δεν υπάρχει εκείνο το βάθος το οποίο θα νοηματοδοτήσει τη συζυγική σχέση αλλά και θα κρατήσει το ζευγάρι στις δυσκολίες που θα ανακύψουν φυσιολογικά στην έγγαμη πορεία του.
(β) Με την παραπάνω διαπίστωση ψαύουμε και τη ρίζα της οδύνης του χωρισμού. Η υποβάθμιση ή και η παντελής διαγραφή της ιερότητας του γάμου ως έκφραση απιστίας κατ’ ουσίαν στον Χριστό και την Εκκλησία Του, αποκαλύπτει την κυριαρχία του εγωισμού στις καρδιές των ανθρώπων. Οταν υποχωρεί η πίστη και ο σεβασμός σε ό,τι ο Θεός έχει καθορίσει, αυξάνει πάντοτε το ανθρώπινο και εγωιστικό στοιχείο. Αυτό δεν μας διδάσκει ο λόγος του Θεού για τον χωρισμό ανάμεσα σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις; Το θέλημα του Θεού είναι μονίμως η αγάπη και η ενότητα. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Κάνει κανείς πέρα τον Θεό και το άγιο θέλημά Του; Κάνει πέρα την αγάπη, με αποτέλεσμα να αναφανεί ό,τι την καταργεί: ο εγωισμός και η αμαρτία; Σημειώνει κάπου ο μέγας άγιος Βασίλειος: «Δεν θα υπήρχε διαίρεση και χωρισμός και πόλεμος στους ανθρώπους, αν η αμαρτία δεν είχε διασπάσει την ανθρώπινη φύση». Κι ο άγιος Χρυσόστομος μάς αποκαλύπτει το δαιμονικό στοιχείο που υφίσταται στους χωρισμούς και τους πολέμους: «Το να πολεμάει ο ένας τον άλλον σημαίνει ότι έχει δώσει τόπο στον διάβολο. Διότι σε τίποτε δεν βρίσκεται περισσότερο ο διάβολος, από τις έχθρες».
Κομματιάζεται λοιπόν η ανθρώπινη φύση με την αμαρτία, οπότε επέρχεται και ο χωρισμός ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι αυτό σημαίνει ότι στο διαζύγιο αποτυπώνεται η διάσπαση κι ο εσωτερικός διχασμός των συζύγων, ή με άλλη διατύπωση η εσωτερική διάζευξη του ανθρώπου από τον ίδιο τον εαυτό του (καρπός της διάζευξής του από τον Θεό) ολοκληρώνεται και με το διαζύγιο με τον/τη σύζυγο ουσιαστικά και νομικά. Ηλίου φαεινότερον ότι η προτεραιότητα στη σχέση τους δεν βρίσκεται στο ε σ ύ της αγάπης αλλά στο ε γ ώ της αμαρτίας, που απαιτεί αδιάκοπα την προσωπική εξυπηρέτηση και την υποταγή του άλλου.
Ο όσιος Παΐσιος εξέφραζε την αλήθεια αυτή με τον δικό του απλό και ευφυή τρόπο: «Για να υπάρξει σπίθα, χρειάζεται να συγκρουστούν δύο πέτρες». Δηλαδή για να υπάρξει η ένταση του χωρισμού έχουν συγκρουστεί δύο εγωισμοί. Χωρίς να υπεισερχόμαστε στη μάταιη ίσως αναζήτηση του ποσοστού της ευθύνης του καθενός, το μόνο βέβαιο (οι υπάρχουσες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα) είναι ότι τελικώς η ευθύνη ανήκει και στους δύο.
