Αυτά τα Χριστούγεννα ας κλείσουμε τα μάτια μας και ας ονειρευτούμε αυτά που θα έπρεπε να βλέπουν όλοι…
Στολισμένους δρόμους, βιτρίνες, πλατείες, δώρα, φωνές παιδιών, τραγούδια, φαγητά…
Ούτε άστεγοι, ούτε φτωχοί, ούτε άρρωστοι…
Όλοι μια μεγάλη χαρούμενη οικογένεια…
Και αφού ζήσουμε στη φαντασία μας αυτό τον ωραίο κόσμο, ας ανοίξουμε τα μάτια μας…
Ας γυρίσουμε στην πραγματικότητα και ας δούμε την ζωή των άλλων όταν πέφτει το σκοτάδι…
Τότε, που άτομα κάθε ηλικίας βολεύουν τα δικά τους όνειρα πάνω σε μουσκεμένα χαρτόκουτα…
Χωρίς ρούχα, χωρίς φαγητό, χωρίς ελπίδα…
Ας κοιτάξουμε πίσω από τα κλειστά παράθυρα τα παιδιά που δεν έχουν φαγητό, δώρα…
Που δεν έχουν να περιμένουν τίποτε. Ούτε καν να ζητήσουν, έτσι… για να έχουν σε κάτι να ελπίζουν…
Να δούμε τους γονείς τους που κοιτάζουν τα άδεια πιάτα, την άδεια ζωή που τους έφερε καπάκι…
Να δούμε τους γέρους που παλεύουν με τη μοναξιά τους…
Να σκεφτούμε -γιατί όχι;- τους πρόσφυγες που στοιβάζονται σε χώρους-αρένες…
Τους φυλακισμένους…
Όλους εκείνους τους απόβλητους…
Και ας κοιτάξουμε μετά μέσα μας…
Και ας αποφασίσουμε να πούμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, πως ο κόσμος του σήμερα μπορεί, έστω και λίγο, να φορέσει το κοστούμι της αλληλεγγύης…
Ας αναζητήσουμε όλους εκείνους οι οποίοι ζουν δίπλα μας και τους οποίους οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους έχουν κατατάξει στους απόρους!
Και ας τους χαμογελάσουμε…
Ας τους απλώσουμε το χέρι, χωρίς να τους προσβάλουμε…
Ας τους προσφέρουμε ό,τι μπορούμε…
Και αν κάποιος σκεφτεί «πού να τρέχω τώρα», υπάρχει η σίγουρη λύση του παπά της ενορίας…
Αυτός ξέρει -και ξέρει καλά- ποιοι από τους διπλανούς μας (!) πεινάνε…
Ποια παιδιά κλαίνε γιατί κοιμούνται νηστικά…
Ποιοι γονείς σκύβουν το κεφάλι από ντροπή σαν έρχεται η ώρα να απολογηθούν στον εαυτό τους και να τον καταδικάσουν, γιατί δεν κατάφεραν να βάλουν λίγο χρώμα στις γιορτές…
Ας δώσουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι έχουμε…
Και, αν δεν έχουμε, ας μοιραστούμε την πίκρα των αποκλεισμένων, έστω με ένα χαμόγελο…
Ας τους αφήσουμε να καθίσουν στο τραπέζι της ανθρωπιάς. Έστω τις μέρες αυτές που όλα είναι φωτισμένα και δεν μπορεί να κρυφτεί το δάκρυ του παιδιού κι εκείνα τα αχ… της απελπισίας.
«Κιβωτός της Ορθοδοξίας»
