Ο Ηλίας Αρόνοβιτς Ζαμπεζίνσκι (Илья Аронович Забежинский) ζει στην Αγία Πετρούπολη και είναι αρκετά γνωστός στους εκκλησιαστικούς κύκλους, αφού έχει ένα ειδικό και εξαιρετικό προνόμιο. Αν και λαϊκός έχει την ευλογία να κηρύττει στις εκκλησίες, μολονότι στη Ρωσική Εκκλησία δεν υπάρχει ο θεσμός του λαϊκού Ιεροκήρυκα. Με μια αποκαλυπτική εξομολογητική ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, ο Ζαμπεζίνσκι σκιαγραφεί αποκαλυπτικά την τραγωδία της Ρωσικής Εκκλησίας: τον μετασχηματισμό της σε ένα κοσμικό μηχανισμό υποστήριξης των γεωπολιτικών σχεδίων του Κρεμλίνου, χωρίς κανένα απολύτως Ορθόδοξο πνευματικό αποτύπωμα. Μια τραγωδία που τα τελευταία χρόνια έχει διαχυθεί αρνητικά και διαβρωτικά στην παγκόσμια Ορθοδοξία…
Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία απέτυχε στη χριστιανική της αποστολή μεταξύ των λαών της πρώην ΕΣΣΔ. Συμμετείχε σε αμφιλεγόμενα σχέδια, όπως ο «Ρωσικός Κόσμος», στοιχηματίζοντας σε ένα κράτος, σε μια εξουσία, σε έναν πρόεδρο, από τα δεκαπέντε που δημιουργήθηκαν στη θέση της Σοβιετικής Ένωσης. Η Ρωσική Εκκλησία, θαμμένη σε αδιάκοπες προσπάθειες να είναι χρήσιμη στις αρχές της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αρχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να είναι η συγκολλητική ουσία του κρατικού συστήματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, να γίνει το ιδεολογικό παράρτημα των αρχών της Ρωσικής Ομοσπονδίας, παύει να είναι στην πραγματικότητα η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και γίνεται η Εκκλησία της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Χάθηκε η ευκαιρία να γίνουμε η Εκκλησία όλων.
Όταν ασπάζεσαι μόνο τον έναν πρόεδρο από τους δεκαπέντε. Όταν ευλογείς μόνο τον έναν στρατό από τους δεκαπέντε. Όταν προσεύχεσαι για μία μόνο Ολυμπιακή ομάδα από τις δεκαπέντε. Και οι λαοί που σου εμπιστεύθηκε ο Θεός διασκορπίζονται ολοένα και περισσότερο, σε μια νέα ζωή, σε νέες αξίες, σε νέους στόχους, φυγοκεντρικά από την εξουσία και το κράτος, στα οποία παρέδωσες άνευ όρων όλη τη δύναμη και τις σκέψεις σου…
Και συνεχίζεις να λες και να ξαναλές για τους συνεκτικούς δεσμούς, για τον «Ρωσικό Κόσμο», να ισχυρίζεσαι ότι οι Ρώσοι και οι Ορθόδοξοι είναι ένα και το αυτό. Δηλαδή, αντί για να οδηγήσεις τους ανθρώπους στον Χριστό, τους θέτεις κάτω από τον κάθε «Πούτιν»: κοσμικές συμμαχίες, κοσμικές ιδέες, κοσμικά «υπέρ», κοσμικά «κατά», κοσμικοί φίλοι, κοσμικοί αντίπαλοι. Κατηγορείς τους φιλελεύθερους, κατηγορείς τη Δύση, επαινείς κάποιες δήθεν ρωσικές αξίες. Αυτό είναι τρέλα.
– Η Ρωσία είναι αυτό που μας ενώνει όλους!
– Μίλησέ τους, επιτέλους, για τον Χριστό.
– Μια κοινή ιστορία, αυτό μας ενώνει!
– Ναι, αλλά τι σχέση έχει η ιστορία; Μίλησέ τους για τον Χριστό.
– Κερδίσαμε ένα μεγάλο πόλεμο!
– Έχουν περάσει εβδομήντα πέντε χρόνια. Μιλησέ τους για την αιωνιότητα, μίλησέ τους για τον Χριστό.
– Είμαστε αντιμέτωποι με τις δυνάμεις του κακού!
– Ποιες είναι οι δυνάμεις του κακού; Ναι, υπάρχουν έξι εκατομμύρια ενεργοί και συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Αμερική, ενώ στη Ρωσία δεν έχουμε περισσότερους από τρία ή τέσσερα εκατομμύρια.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, η Εκκλησία μας βασανίστηκε πάρα πολύ από το ερώτημα αν ο συμβατικός «Πούτιν» θα την αφήσει να καθίσει στα δεξιά του και την ίδια στιγμή έχει δαπανήσει όλο το σθένος της για να ανταπεξέλθει σε αυτό το σπουδαίο καθήκον.
Για να επιτύχει αυτόν τον σκοπό η Εκκλησία μας (σ.μ. δηλαδή να γίνει αρεστή και χρήσιμη στο καθεστώς του Κρεμλίνου), ήταν πολύ σημαντικό για αυτήν να δηλώσει την αδιαμφισβήτητη υπεροχή της ανάμεσα στις άλλες Ορθόδοξες εκκλησίες. Την ώρα που κατηγορούμε την Κωνσταντινούπολη για παπισμό, δεν έχουμε στραφεί οι ίδιοι προς τον άθλιο παπισμό, τόσο ως προς την εσωτερική διαχείριση της Εκκλησίας μας όσο και ως προς την προσπάθεια να παίξουμε κάποιον ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια Ορθοδοξία; Και είμαστε απολύτως ψεύτες σε αυτό το θέμα. Τι είναι αυτό που μας δίνει την δυνατότητα να παίξουμε τον ηγετικό μας ρόλο; Μα το γεγονός ότι υπάρχει ένα τόσο ισχυρό κράτος πίσω μας, ένας «Πούτιν». Και γιατί είμαστε τάχα σημαντικοί για τον «Πούτιν»; Μα, φυσικά, επειδή έχουμε ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια Ορθοδοξία (σ.μ. είναι συγκλονιστικός ο φαύλος κύκλος αυτοεξαπατάσης και αλληλοεξαπατάτησης στις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας στη Ρωσία που περιγράφει ο Ζαμπεζίνσκι τόσο γλαφυρά). Ομοίως, στις σχέσεις με τους ανθρώπους, προσπαθούμε να εξαπατήσουμε τους πάντες. Δείχνουμε στους ανθρώπους τον Πούτιν με ανθοδέσμες στην Πατριαρχική Οικία. Και προσπαθούμε να πείσουμε τον Πούτιν ότι η ιδεολογική μας επιρροή επεκτείνεται στο μυαλό του 75% του ρωσικού λαού. Αλλά τόσο ο λαός όσο και ο «Πούτιν», και, το κυριώτερο, εμείς οι ίδιοι ξέρουμε ότι και τα δύο είναι και πάλι ψέματα.
Είμαστε η μικρή Εκκλησία μιας μικρής πόλης, με ένα μικρό ποίμνιο, το οποίο, κατ’ αρχήν, δεν είναι καθόλου κακό. Ίσως θα έπρεπε να πετάξουμε τις γήινες, κοσμικές φιλοδοξίες και να θυμηθούμε τον Χριστό.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αυστρία, μια χώρα οκτώ εκατομμυρίων ανθρώπων. Από αυτούς, τρία έως τέσσερα εκατομμύρια είναι ενεργοί Ρωμαιοκαθολικοί. Αυτή είναι η κλίμακά μας. Ας είμαστε λοιπόν η Εκκλησία της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Οι υπόλοιποι (σ.μ. εννοεί τα ανεξάρτητα πλέον κράτη που ανήκαν κάποτε στη Σοβιετική Ένωση, όπως π.χ. η Ουκρανία, η Λευκορωσία κ.λπ.) δεν μας θέλουν. Λοιπόν, εντάξει, εμείς οι ίδιοι φταίμε για το ότι δεν μας θέλουν. Ας τους αφήσουμε στην ησυχία τους. Ας αρνηθούμε την προστασία της FSO (σ.μ. εννοεί την Ομοσπονδιακή Ρωσική Υπηρεσία Προστασίας υψηλών προσώπων). Ας βγάλουμε τους μπλε μανδύες. Ας πουλήσουμε τις μίτρες. Θα μειώσουμε έτσι τους επισκοπικούς φόρους (σ.μ. εννοεί τις βαριές χρηματικές εισφορές των ενοριών προς τους επισκόπους της κάθε επαρχίας, καθώς και των κατά τόπους επισκόπων προς τον Πατριάρχη Μόσχας). Ας τα κηρύξουμε ως ένα άσεμνο εθισμό. Ας κάνουμε τα λειτουργικά κείμενα πιο κατανοητά στους πιστούς. Καλές θέσεις για το πρόγραμμα του επόμενου υποψήφιου Πατριάρχη.
Πηγή: Εξάψαλμος
