Ο Όσιος Κυριακός, του οποίου τη μνήμη η εκκλησία μας τιμά σήμερα, ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε την υπομονή και την πραότητα. Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή.
Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα, από ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Την μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου, Πέτρο.
Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριακός, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο. Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στην Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά.
Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου. Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον οποίο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους.
Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε και από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση. Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα προς πάντας ανθρώπους». Πραότητα, δηλαδή, σ’ όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.
