Τήν 18ην Ὀκτωβρίου 2020, ἡμέραν Κυριακήν, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μᾶρκος, πλαισιούμενος ἀπό πολλούς Ἱερεῖς καί τόν Ἀρχιδιάκονον, ἐτέλεσε τήν Θείαν Λειτουργίαν καί τήν Χειροτονίαν εἰς Διάκονον τοῦ κ. Θεοφίλου Τσιγκαλάγη, Πτυχιούχου τοῦ Τμήματος Βαλκανικῶν Σπουδῶν τοῦ Α. Π. Θεσσαλονίκης καί Διπλωματούχου Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν “Βαλκανιολογίας” τοῦ ἰδίου Πανεπιστημίου, εἰς τόν πανηγυρίζοντα Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Λουκᾶ τῆς περιοχῆς Βαρβασίου πόλεως Χίου, ὁ ὁποῖος, ἐνωρίτατα, εἶχε κατακλυσθῆ ἀπό πλῆθος πιστῶν τόσον ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὅσον καί στόν αὔλειο χῶρο μέ αὐστηρή τήρηση τῶν ἀπαιτουμένων μέτρων προστασίας ἀπό τήν ἐνδημοῦσα ἀσθένεια.
Κατά τήν Χειροτονία ὁ ὑποψήφιος Διάκονος, μέ μεγάλη συγκίνηση, ἀφοῦ ἀνέπεμψε Δοξολογία στό Θεό γιατί ἀξιώνεται αὐτῆς τῆς μεγάλης εὐλογίας ἀπό τό Θεό νά καταστῆ Διάκονος τοῦ Ἱεροῦ Θυσιιαστηρίου, ἀνεφέρθη καί εὐχαρίστησε μέ εὐγνωμοσύνη ὅλα τά πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκαλλιέργησαν μέσα του τόν ἱερό ζῆλο νά ὑπηρετήσει τήν Ἐκκλησία καί συνέτειναν στήν καρποφορία τῆς κλίσεώς του, καί μάλιστα τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου κ. Μᾶρκο ὡς καί τόν ἀείμνηστο Πρωτοπρεσβύτερο Ἀπόστολο Λάρδα, παρά τούς πόδας τοῦ ὁποίου ἐμαθήτευσε ἔχοντας τώρα Πνευματικό του τόν υἱό του Πρωτοπρεσβύτερο Στέφανο Ἀπ. Λάρδα.
Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ἀντιφώνησή του, πού συνάμα ἀπετέλεσε καί διακονία τοῦ Θείου Λόγου, ἐπεσήμανε, μέ θεολογικό καί πατερικό λόγο, τό νόημα τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου, ἐνδόξου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὡς καί τά χαρακτηριστικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα πρέπει νά διακρίνουν τόν νέον Διάκονον: “Εὐλογημένος ὁ Ἅγιος Θεός, ὁ Πατήρ, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, πού ἀξιώνει αὐτά τά γήινα, τά χοϊκά χέρια, νά φυτεύσουν σήμερα ἕνα νέο κλῆμα στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, μέ τήν βεβαία ἐλπίδα, ὅπως καί πολλά ἄλλα κλήματα, νά φέρει “πλείονα” καρπόν. Εὐλογημένος ὁ Θεός, πού μᾶς ἀξιώνει σ’ αὐτήν τήν ἡμέρα Κυρίου, γιατί αὐτό σημαίνει Κυριακή, νά τελοῦμε τήν ἀναίμακτη Θ. Λειτουργία καί νά γίνωμε κοινωνοί τῆς Ἀναστάσεως, πού σημαίνει τήν κατάργηση τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.
Γιατί αὐτό εἶναι τό κέντρο τῆς πίστεώς μας, ἡ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, πού ὁμολογοῦμε καί στό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας: “Προσδοκῶ Ἀνάστασιν νεκρῶν…” καί χωρίς τήν πίστη αὐτή δέν εἴμεθα χριστιανοί. Αὐτό, ἄλλωστε, εἶναι καί τό περιεχόμενο τῶν Εὐαγγελίων καί τό βασικό κήρυγμα τῶν Εὐαγγελιστῶν, πού πλαισιώνουν εἰκονογραφικά ἀλλά καί οὐσιαστικά τόν Παντοκράτορα καί στηρίζουν τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας.
Μεταξύ αὐτῶν καί ὁ τρίτος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ὁποῖος ἀνεδείχθη καί Ἀπόστολος καί Μάρτυς καί Συγγραφεύς τρανώτατος καί Μαθητής ἠγαπημένος καί Συνέκδημος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί πρῶτος Ἐπιστήμονας Ἰατρός καί πρῶτος Ἱστορικός τῆς Ἐκκλησίας μας καί Ζωγράφος πρῶτος, εἴτε μέ τό μολύβι του εἴτε μέ τό πινέλο του, τῆς Εἰκόνας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς γλυκυτάτης πρώτης Εἰκόνας πού εἶδαν, ὅταν ἄνοιξαν τά μάτια τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.”
Καί ἀπευθυνόμενος πρός τόν νεοχειροτονούμενο ἐτόνισε ὅτι “αὐτήν τήν εἰκόνα περιμένω νά ζωγραφίσεις, τήν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, στούς πιστούς, στήν οἰκογένειά σου, στόν ἑαυτό σου. Δέν περιμένω νά γίνεις ζωγράφος, ἀλλά νά χρησιμοποιήσεις μερικές πινελιές, πού θά εἶναι χαρακτηριστικές σ’αὐτήν τήν ἀποτύπωση.
Πρώτη πινελιά νά εἶναι θερμή καί δυνατή ἡ πίστη σου, ὅπως καί ἡ Παναγία ὑπῆρξεν ἄνθρωπος προπαντός πίστεως σ’ ὅλη τή ζωή της.
Τά ἱερά της λόγια στά Εὐαγγέλια εἶναι λίγα, ἀλλά σέ ὅλα τά γεγονότα, στόν Εὐαγγελισμό, στή Γέννηση τοῦ Κυρίου, στό κήρυγμα καί τά θαύματά Του μά πιό πολύ στή Σταύρωση ἡ Παναγία ἦταν ἄνθρωπος προσευχῆς, πάντα προσευχόταν καί αὐτό σοῦ ζητῶ νά μιμηθεῖς.
Δεύτερη πινελιά νά εἶναι, συνέχισε ὁ Σεβασμιώτατος, ἡ ἀγάπη στούς Ἁγίους. Νά εἶσαι φιλάγιος, νά ἀγαπᾶς καί νά τιμᾶς τούς Ἁγίους, νά μελετᾶς τόν βίο τους, πού εἶναι κατά τούς Πατέρες, ὅπως καί ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, “μία θεολογική ἐγκυκλοπαίδεια, ἐφηρμοσμένη δογματική, πρακτική ἠθική,” καί θά νιώσεις μέσα σου τόν φωτισμό τοῦ Ἁγ. Πνεύματος.
Νά εἶσαι φιλακόλουθος, νά τελεῖς πάντοτε τίς ἱερές ἀκολουθίες στόν Ἱ. Ναό ἤ, σέ κατάσταση ἀνάγκης, στό σπίτι σου, καί αὐτό θά μορφώνει τό Χριστό μέσα σου, στήν οἰκογένειά σου, στούς πιστούς.
Τρίτη πινελιά, νά σέ κοσμεῖ ἡ ταπεινοφροσύνη. Ταπεινός, σέ ἀπόλυτη ἔννοια, εἶναι μόνον ὁ Θεός, ἐμεῖς νιώθουμε τήν ἀναξιότητα, τήν ἁμαρτωλότητά μας καί γινόμαστε ταπεινόφρονες. Ἡ Παναγία μας ἦταν ταπεινή καί αὐτό ὁμολογεῖ στήν ᾠδή της: “ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ”.
Τέταρτη πινελιά, ἡ ἀνεξικακία. Ὁ κόσμος πορεύεται κατά τό θέλημά του καί ἀντιστρατεύεται, πολλές φορές, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Μέσα στήν καρδιά σου νά κυριαρχεῖ ἡ ἀγάπη καί νά ἀντιπαρέρχεσαι τίς κρίσεις καί ἐπικρίσεις τοῦ κόσμου.
Νά σέ ἐνδιαφέρει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τό θέλημα τοῦ κόσμου. Καί πέμπτη πινελιά πού σοῦ ζητῶ εἶναι ἡ κατάκτηση τῆς ἀρετῆς, κόσμημα οὐράνιο, ὅπως τό ὄνομα τῆς συζύγου σου, πού θά σέ καταστήσει κοινωνό τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καί δυνάμενο νά ἀνταποκριθεῖς στήν ἱερή ἀποστολή σου.
Σ’ αὐτήν ἐντάσσεται καί ἡ ὑπακοή σου στήν Ἐκκλησία. Γιά τόν κόσμο, αὐτό πού θέλει ἡ Πολιτεία δέν εἶναι ἡ ὑπακοή, ἀλλά ἡ πειθαρχία, πειθαρχία στά διατάγματα, στούς νόμους. Στήν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ ὑπακοή καί γιαὐτήν θά κριθοῦμε ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι, μέ αὐτές τίς πινελιές θά ζωγραφίσεις τήν εἰκόνα τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί θά μορφώσεις τήν Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μέσα σου.”
Ἐπίσης, ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη στόν Ἐφημέριο τοῦ Ἱ. Ναοῦ Πρωτ. τοῦ Οἰκ. Θρ. π. Δημήτριο Κ. Γεόμελο, Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, τόν ὁποῖο ἐχαρακτήρισε βαθύτατα πιστό, εὐλαβῆ, ἱεροπρεπῆ, ἔμπειρο καί κατηρτισμένο, καί κυρίως ὑπάκουο, ὥστε νά τόν χαρακτηρίσει γιά τά καθήκοντά του “Ἀναντικατάστατος”.
Σέ κλῖμα καθολικῆς συγκίνησης ἀκολούθησε ἡ Χειροτονία τοῦ νέου Διακόνου τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ ἠχηρότατο ἀντήχησε τό “ΑΞΙΟΣ” κατά τήν ἔνδυση τῶν διακονικῶν του Ἀμφίων.
Στό τέλος τῆς Θ. Λειτουργίας, ὁ Σεβασμιώτατος ἐπέδωκε συμβολικά σέ ἕνα ἐκ τῶν Ἀναγνωστῶν νέων τῆς Ἐνορίας ἕνα Σταυρόν, γιά νά τόν φέρει πάντοτε στό λαιμό του, ὡς ἔκφραση καί ἐκδήλωση τῆς πρωτοβουλίας πού ἀνέλαβε ἡ Ἱερά Μητρόπολη μας, ἐν ὄψει καί τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση, τῶν 200 χρόνων, τό ἔτος 2022, ἀπό τή μεγάλη Σφαγή τῆς Χίου καί τῶν 100 χρόνων ἀπό τόν μικρασιατικό ξερριζωμό, ὥστε ὅλοι νά φέρουν, καί μάλιστα ἐμφανῶς, γιατί οἱ χριστιανοί κηρύττουν “Χριστόν καί τοῦτον ἐσταυρωμένον”, τόν τίμιον Σταυρόν.
Πηγή: Ι.Μ.Χίου
