.
Η Αγία Ταβιθά, που στα ελληνικά το όνομά της σημαίνει δορκάδα ή ζαρκάδι, ζούσε στην Ιόππη και ήταν ευσεβέστατη και φιλάνθρωπη. Σε όλους μάλιστα ήταν γνωστή για τη νοικοκυροσύνη και τις αγαθοεργίες της. Όταν ασθένησε βαριά και πέθανε, η θλίψη όλων των πιστών της Εκκλησίας ήταν απερίγραπτη.
Όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, ενώ τα πάντα είχαν ετοιμαστεί για την κηδεία, έφθασε η πληροφορία ότι ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν στη γειτονική Λύδδα. ΄Εστειλαν και τον φώναξαν και εκείνος πρόθυμα ανταποκρίθηκε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Πλησιάζοντας το σκήνωμα της Ταβιδάς και επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου, ανέστησε τη νεκρή Ταβιθά, που μετά από το θαύμα αυτό έζησε ακόμα για πολλά χρόνια, ευαρεστώντας με την αγία ζωή της το Θεό και διακονώντας τους συνανθρώπους της.
Στα όσα έχουν αναφερθεί, μπορεί κάποιος καλοπροαίρετα να επισημάνει, για μια ακόμη φορά, την αξία και την τιμή με την οποία ο Χριστός και η Εκκλησία Του περιέβαλαν και περιβάλλουν τη γυναίκα. Μπορεί επίσης να βρει ικανοποιητική απάντηση στο γιατί, μερικές φορές, επιτρέπει ο Θεός να υποφέρουν και να πεθαίνουν νωρίς οι δίκαιοι και πιστοί άνθρωποι. Κυρίως όμως μπορεί να διαπιστώσει ότι η διδασκαλία για την ανάσταση και την αιωνιότητα δεν ήταν κάτι που αφορούσε αποκλειστικά τον Ιησού, αλλά είναι μια αλήθεια που επιβεβαιώνεται στη ζωή όλης της ανθρωπότητας, όπως το ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος».
