Στο κήρυγμά του στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό της Ευαγγελιστρίας Πατρών, ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος, μετά από την συγκινητική αναφορά στην Παναγία Σκέπη της Υπερμάχου Στρατηγού του Γένους μας, κατά το έπος του ’40 και γενικότερα, ανεφέρθη στους ηρωικούς και αιματωμένους αγώνες των ηρώων και μαρτύρων υπέρ της πίστεως και της Πατρίδος, χρησιμοποιώντας λόγια του Ελύτη.
«Την θύμηση αύτή δεν υπάρχουν λόγια να την πούμε. Όσοι την ζήσαμε την κρατάμε φυλαχτό πανάκριβο. Αμόλυντο στους καιρούς, θύμηση μέσα στον χρόνο την περιπέτεια, που ταξιδεύει από κορφή σε κορφή και έρχεται από την Πίνδο στα πέρατα της γης…. Έρχεται να στήση λάβαρα στις ψυχές μας, να πη πως εδώ μετριέται ακόμα ο πυρετός και η οργή των αθανάτων…»
Και συνέχισε. Αυτός ο τόπος για να σταθή όρθιος όπως μας τον παρέδωσαν οι ήρωες και μάρτυρες της Πατρίδος μας, εν προκειμένω όσοι θυσιάστηκαν κατά το έπος του ’40 και για να έχει σταθερή και αταλάντευτη πορεία προς το μέλλον, χρειάζεται τα ζώπυρα, τα οποία έκαιαν τις καρδιές των λεβεντόκαρδων προασπιστών της αιματοβαμμένης γης της Ελλάδος.
Εκείνοι πήραν μαζί τους την ευχή της Παναγίας μαζί με την προσευχή της μάνας τους και νίκησαν σιδερόφρακτες στρατιές γιατί έβλεπαν μπροστά τους την Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους μας.
Χωρίς την ακράδαντη πίστη στον Θεό ουδέν ποιούμεν.
Δεν υπολόγισαν τίποτε μπροστά στο χρέος τους για την Πατρίδα. Προσέφεραν την ζωή τους στον υπέρ της Ελευθερίας και της δόξης της Ελλάδος ιερόν αγώνα. Μαζί με την προάσπιση των ιερών εστιών της Ελλάδος, οι ήρωες του ’40 ευεργέτησαν τον κόσμον όλον γιατί αντιτάχτηκαν στις δυνάμεις του φασισμού και του ναζισμού.
Όλοι μαζί, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, μορφωμένοι και μη, κληρικοί και λαικοί με ένα στόμα και με μια ψυχή είπαν το μεγάλο ΟΧΙ, το οποίο ογδόντα χρόνια μετά, αντηχεί επίκαιρο όσο ποτέ στα αυτιά μας και ακούεται ήδη στο μέλλον, έως της συντελείας του αιώνος. Η ιστορία απέδειξε ότι μόνο όταν είμαστε ενωμένοι μεγαλουργούμε. Αντιθέτως όταν επέρχεται η διχόνοια χάνουμε ο,τι με όποια θυσία και με το αίμα μας έχομε επιτύχει και αποκτήσει.
Η Ελλάδα σήμερα, παρά ποτέ, χρειάζεται την πίστη στον Θεό, την θυσιαστική αγάπη για αυτήν την Πατρίδα και την ενότητα όλων των δυνάμεων γα να αντισταθή στους εξ ανατολων και απ’ όπου αλλού κινδύνους.
Πόσο είμαστε άρα γε άξιοι, αυτής της κληρονομιάς και της τιμής που μας κληροδότησαν οι πατέρες μας;
Και κατέληξε με στίχους του Γιάννη Ρίτσου:
Τό παλικάρι ποὔπεσε
Μέ ὀρθή τήν κεφαλή του
Δέν τό σκεπάζει γῆς ὀγρή
σκουλ΄κι δέν τἀγγίζει
Φτερό στή ράχη του ὁ σταυρός
κι ὅλο χυμάει τά ψήλου
καί σμίγει τούς τρανούς αἰτούς
καί τούς χρυσούς ἀγγέλους»
καί ἔρχεται τό ἐρώτημα:
«τί θἀπογίνει ὁ τόπος αὐτός;
τό σπίτι αὐτό πῶς θά κτισθῇ;
τίς πόρτες ποιός θά βάλῃ;
Ποὖνια τά χέρια λιγοστά
κι ἀσήκωτες οἱ πέτρες;»
καί ἡ ἀπάντηση δίδεται ἀπό τόν ἴδιο τόν ποιητή. Ἄς τήν κρατήσωμε μέ αἰσιοδοξία γιά τό σήμερα καί τό αὐριο τῆς Πατρίδος μας:
«Σώπα τά χέρια στη δουλειά
τραναίουν καί αὐγαταίνουν
καί μή ξεχνᾶς ὁλονυχτίς
βοηθάν κι οἱ ἀπαθαμένοι»
