Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Στην Ελλάδα δεν είχαμε εξαρχής διάδοση του κορωνοϊού λόγω λήψεως μέτρων, έγκαιρης, όσο μπορεί να στηριχθεί κάτι τέτοιο, αλλά και άμεσης συμμορφώσεως των πολιτών. Από εκεί και πέρα όμως, ο «Διόνυσος, το ελληνικό καλοκαίρι», έφερε ανεξέλεγκτο συγχρωτισμό, οπότε κρούσματα και θύματα έγιναν πολύ περισσότερα. Νέα κατευναστικά μέτρα, αλλά και “εξέγερση” μαθητών -πρώτη φορά νομίζω με την έναρξη των μαθημάτων- και αίτημα την κατάργηση της “μάσκας” (οθόνη που καλύπτει το στόμα, η μάσκα κρύβει τα μάτια). Προηγήθηκαν μερικοί δημοσιογράφοι και άλλοι αυτόνομοι που υπέβαλαν την ιδέα ότι όλη η υπόθεση είναι ένα μάτριξ που σφηνώνεται στο μυαλό μας. Δίνουν τη δική τους “μάχη”. Κι ενώ ιδιωτικά σχολεία οργανώθηκαν νωρίτερα, τα δημόσια “λόγω μάσκας” βίωσαν άλλη μία φορά το ανήκεστο πρόβλημα των καταλήψεων. Δεκαετίες τώρα αποτελούν ένα άλλο είδος διδασκαλίας για τη μαθητιώσα νεολαία, μάθημα “πεζοδρομίου”, να πετυχαίνουν αυτό που θέλουν με το στανιό, τη γκρίνια. Συνηγορούν, φυσικά, κομματικοί παράγοντες, ωθώντας τα παιδιά από μικρά να αντιδρούν για το τίποτα. Είναι προφανές ότι εκμεταλλεύονται ασυστόλως τη νεανική ηλικία στον χώρο της δημόσιας παιδείας, την ώρα που ανώτεροι κομματικοί ιθύνοντες στέλνουν τα τέκνα τους σε ιδιωτικά.
Το κακό, οι καταλήψεις και οι αποχές είναι μία παλιά ιστορία. Αρχισαν από τα Πανεπιστήμια, την επομένη των γεγονότων του 1974. Διαμαρτυρία για τη διαμαρτυρία, στράτευση της νεολαίας στην προώθηση λογικών που πάντα μεταλλάσσονται στην ανεξέλεγκτη νομή του δημοσίου χώρου. Ο πολύς Αλκιβιάδης στην Αθήνα (β΄ μισό 5ου αι. π.Χ.) έτσι άρχισε καριέρα στον Δήμο, την πρώτη “αποχή” μαθητών στην ιστορία‧ έπεισε (επηρέασε;) τους συμμαθητές να μην μαθαίνουν αυλό (μουσική)! [Πλούταρχος, Αλκιβιάδης, 2.7: «τοιαύτα παίζων άμα και σπουδάζων ο Αλκιβιάδης αυτόν τε του μαθήματος απέστησε και τους άλλους»]. Τι συζητάμε! Οι καταλήψεις των σχολείων, τα «Κάτσε καλά Γεράσιμε» (Αρσένης, υπ. Παιδείας), έβγαλαν πρωθυπουργό!
Η αντιδραστικότητα πλέον υποβάλλεται στα σχολεία στην πράξη. Αρχαίοι συγγραφείς περιγράφουν για τους Ελληνες πως μέσα στις καθημερινές συζητήσεις τους φώναζαν δυνατά και μάλωναν. Οπως και σήμερα. Φταίει το εύκρατο κλίμα που δημιουργεί εκδηλωτικούς ανθρώπους; Ο,τι και να ’ναι, σημασία έχουν τα εκ παραδόσεως κοινωνικά στερεότυπα που διέπουν τον κάτοικο αυτής της γης, αποτέλεσμα οικονομικών τάσεων-εξαρτήσεων. Το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα μετά το 1821/30 συνοψίζεται στο πώς το δημόσιο θα γίνει ιδιωτικό. Εξαιτίας αυτού μάλιστα παραμερίστηκε η επανάσταση όσο διαρκούσε! Αλλά και η ιστορία του 200 ετών κράτους μάλλον δημιουργεί ασάφεια. Ακόμη και η διδασκαλία της επανάστασης, -οπουδήποτε της γης- μπορεί να οδηγεί σε αδιάκριτη μετα-χρήση της. Εξού και η σάτιρα μία εποχή: «Ορθόδοξο έθνος Καθολικώς Διαμαρτυρόμενο…». Οι Αγγλοσάξονες, επειδή οι ίδιοι δεν γνώρισαν επανάσταση, βλέπουν απέναντι αντίπαλους λαούς που τη γνώρισαν με τη δημιουργία του εθνικού τους κράτους (π.χ Αμερικανοί, Γάλλοι, Ελληνες). Γι’ αυτούς υπάρχουν δύο ομάδες: οι διαχειριστικοί, κυβερνητικοί και οι αντιρρητικοί. Ισως δεν έχουν άδικο. Το επαναστατικό στοιχείο ως αυτοάμυνα είναι πλεονέκτημα, αλλά ως λογική εφαρμοσμένη αδιακρίτως, κακή νοοτροπία. Ακόμη και μέσω του σχολείου καθίσταται διαλυτικό στοιχείο.
Συνήθως το φαινόμενο των καταλήψεων φούντωνε Δεκέμβριο, εύλογη αιτία να αρχίσουν διακοπές λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Φέτος από Σεπτέμβριο. Με τον ελληνικό πολεμικό στόλο σε αντιπαράθεση με τον τουρκικό, οι μαθητές αποχή για τη μάσκα! Τα παιδιά δεν έχουν πλήρες αίσθημα ευθύνης, φιλοτιμούνται όμως, αν οι μεγάλοι δίπλα τους είναι υπεύθυνοι.
Το περίεργο είναι ότι η Τουρκία, μία κατεξοχήν κυβερνητική δύναμη, καλλιεργεί την επανάσταση αλλά μόνον για εξαγωγή σε όλο τον ισλαμικό και τουρκόφωνο κόσμο, αφού έχει θάψει κάθε εσωτερική αντίδραση. Εμείς όμως την ίδια ώρα, από την ελίτ ως τους μαθητές, διδασκόμαστε την τουρκική μέθοδο που θέλει να ξαναγράψει την ιστορία της περιοχής με αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης‧ να ακυρώνει με μία λογική ανταπόδοσης όσα έγιναν το 1821 και μάλιστα στα 200 χρόνια, να ακυρώνει την εορταστική μας ατμόσφαιρα, μην πάρουμε τα επάνω μας. [Οι Τούρκοι “παίζουν” με τις μεγάλες επετείους. Πρβλ. τα 100 χρόνια της έναρξης πολέμου Τουρκίας-Αρμενίας (=27.09.2020) άρχισε η επίθεση στο Αρτσάχ!] Σχεδιάζουν και υλοποιούν, μας χτυπούν με υπολογισμό και σταθερή μέθοδο 70 χρόνια τώρα, ενώ σήμερα ήδη κήρυξαν έναν “μη πόλεμο” [βλ. youtube: Θανάσης Κοσμόπουλος: Φ.ΑΒ.Α. (Φόβος-Αβεβαιότητα-Αμφιβολία) υβριδικές επιχειρήσεις των Τούρκων].
Μία ολιστική ανάλυση του θέματος στους μαθητές, για το τι ισχύει με τον κορωνοϊό και τη χρήση μάσκας, θα ήταν ταυτόχρονα και ένα καλό μάθημα Ιστορίας. Η Ιατρική, όπως και όλες οι επιστήμες, είναι μία συνεχής αμφισβήτηση και μεταβολή των δεδομένων, διαρκώς εξελιγμένη διαφώτιση. Για μία υποδειγματική συζήτηση, [βλ. youtube Σωτήρης Αδαμίδης – Φαίδων Βόβολης: Debate για τις μάσκες στα σχολεία].
Η πραγματική αντίδραση, η πραγματική επανάσταση, αν θέλουν δε, η πραγματική Αριστερά, εδώ έχει πεδίον δόξης. Ο δυνάμενος χωρείν, χωρείτω.
Εναντι αυτού οι μαθητές μας αφήνονται εθισμένοι στη μάσκα του παιχνιδιού της «τυφλόμυγας”. Εξω οι μάσκες, μέσα τα φίμωτρα, εθισμός στο πώς δημιουργείται ισχύς στο εσωτερικό μέτωπο. Προέκταση αυτού είναι ποιοι και πώς θα νέμονται την εξουσία, αντιδρώντας μερικοί, άλλοι καταπατώντας. Μήπως το μάθημα της Ιστορίας, της επιβίωσης του έθνους μας περνά κρίση; Αλλά περί αυτού σε ένα επόμενο άρθρο μας.
