Τα στοιχεία του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, όπως εκφράστηκε και διατυπώθηκε από τους Πατέρες της Εκκλησίας, θα αποτελέσουν για την Ορθόδοξη Εκκλησία τα μέσα με τα οποία θα απαντήσει στους ανθρώπους της μετά Covid-19 εποχής, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν θα είναι όμοια με καμία προηγούμενη εποχή, τονίζει ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος.
Όπως επισημαίνει, «ο μόνος σταθερός πνευματικός παράγοντας, ο οποίος μπορεί να συμβάλει και να παράσχει μία ελπίδα προς τον άνθρωπο είναι η Εκκλησία και εν προκειμένω η Ορθόδοξη Εκκλη¬σία, η οποία αποτελεί την «άλλη» πρόταση ζωής» και μπορεί να απαντήσει στο σημαντικό ερώτημα και να επιβεβαιώσει έμπρακτα τι σημαίνει ότι αποτελεί «κιβωτό σωτηρίας» για τον άνθρωπο και τον κόσμο».
Με την παρέμβασή του, o Ιεράρχης, ο οποίος εξαρχής τάχθηκε υπέρ του εμβολίου, ως αγαθού και ως πράξης ανθρωπιάς, δείχνει τον δρόμο για τη σοβαρή και υπεύθυνη στάση της Εκκλησίας στο θέμα της πανδημίας του κορωνοϊού. Ειδικότερα, σημειώνει:
«Η υγειονομική κρίση, με την εμφάνιση της πανδημίας του κορωνοϊού, φαίνεται ότι σηματοδοτεί το τέλος μιας ιστορικής περιόδου και την αρχή μιάς άλλης. Δεν γνωρίζω εάν η νέα αυτή ιστορική περίοδος θα είναι καλύτερη ή χειρότερη από τις προηγούμενες εποχές. Προς το παρόν αυτό το οποίον διαπιστώνουμε είναι ότι τίποτε πλέον το αυτονόητο δεν υπάρχει, τίποτε το «δεδομένο», τίποτε το «κεκτημένο». Τα πάντα τίθενται σε μία αναθεώρηση, ακόμη και τα «στεγανά» και τα τυποποιημένα, για όλα απαιτείται μία επιβεβαίωση. Η αυτοπεποίθηση του ανθρώπου, ότι μπορεί να ρυθμίζει τα της ζωής του σε επίπεδο ατομικό, στο χώρο του κλειστού οικογενειακού ή του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντός του, έχει καταρριφθεί, ενώ και οι ενδοοικογενειακές και κοινωνικές ακόμη σχέσεις, όπως αποδείχθηκε, διέρχονται τη δική τους κρίση. Τα πάντα αναθεωρούνται! Ο μόνος σταθερός πνευματικός παράγοντας, ο οποίος μπορεί να συμβάλει και να παράσχει μία ελπίδα προς τον άνθρωπο φαίνεται ότι θα είναι η Εκκλησία και εν προκειμένω η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία αποτελεί την «άλλη» πρόταση ζωής». Να απαντήσει στο σημαντικό ερώτημα και να επιβεβαιώσει έμπρακτα τι σημαίνει ότι αποτελεί «κιβωτό σωτηρίας» για τον άνθρωπο και τον κόσμο».
Αναφερόμενος στην πανδημία, ο κ. Χρυσόστομος παρατηρεί ότι «η επικινδυνότητα της κρίσης αυτής κατέστησε αναγκαία τη λήψη ιδιόρρυθμων μέτρων, που ίσως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε», ενώ διαπιστώνει ότι η συγκεκριμένη κρίση «κατέδειξε έμπρακτα ότι η παγκοσμιοποίηση δεν αποτελεί κάποιο θεωρητικό κατασκεύασμα αλλά κύριο χαρακτηριστικό της εποχής μας, με όλα τα επίχειρά της στη ζωή και στην υγεία του ανθρώπου».
Μάλιστα, χαρακτηριστικά τονίζει ότι «με την πανδημία του κορωνοϊού εργαλειοποιήθηκε η ίδια η κρίση και συγχρόνως δοκιμάστηκε η πίστη μας, όχι ως προς το ομολογιακό της περιεχόμενο, αλλά ως προς το στοιχείο εκείνο που δίνει πληρότητα στη συλλογιστική μας», στην ελπίδα και στην εμπιστοσύνη. Είναι, επίσης, γνωστό ότι σε αυτές τις έκτακτες και πρωτόγνωρες καταστάσεις απαιτούνται γρήγορες και ριζικές αποφάσεις, μάλιστα έναντι ενός κινδύνου, ο οποίος δεν κάνει διακρίσεις, ούτε αφήνει περιθώριο για δεύτερες σκέψεις ή καθυστερήσεις».
