Την Τρίτη 30 Ιουνίου/13 Ιουλίου εορτάσθηκε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων η εορτή της Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων, στη Μονή της Τινβεριάδος, ιερουργούντος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφίλου.
Ακολουθελί η Ανακοίνωση του Πατριαρχείου:
Τήν Τρίτην, 30ήν Ἰουνίου/ 13ην Ἰουλίου 2021, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.
Λέγουσα «Σύναξιν» ἡ Ἐκκλησία δέν ἐννοεῖ τήν Σύναξιν τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά τήν σύναξιν τῶν πιστῶν αὐτῆς ἐπί τό αὐτό, διά νά τιμήσωσιν τούς δώδεκα Ἀποστόλους, μαθητάς τοῦ Κυρίου διά τό ἔργον, τό ὁποῖον προσήνεγκαν εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τοῦ κηρύγματος δηλονότι τοῦ Χριστοῦ καί διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου, δι’ οὗ «ἐσαγήνευσαν πᾶσαν τήν οἰκουμένην».
Ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων συνήχθη διά τήν ἑορτήν ταύτην εἰς τόν πρός τιμήν τῶν Δώδεκα Ἀποστόλων Ναόν εἰς τό μέσον τῆς πόλεως Τιβεριάδος καί εἰς τήν βορειοδυτικήν ἀκτήν τῆς λίμνης Γεννησαρέτ καί εἰς τόν τόπον, ἔνθα τοποθετεῖται ἡ μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἐμφάνισις Αὐτοῦ, ἡ ἀναγραφομένη εἰς τό Ι’ Ἑωθινόν Εὐαγγέλιον (Ἰω. 3,21).
Ἐνταῦθα, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς προεξῆρξε τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, καί τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Χρυσοστόμου καί π. Ἀρτεμίου, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας τῆς Ἄκκρης ὑπό τόν Ἀρχιμανδρίτην π. Φιλόθεον καί μετεχόντων Ρωσοφώνων καί Ἀραβοφώνων πιστῶν.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξεν τόν θεῖον Λόγον διά τῆς κάτωθι ὁμιλίας Αὐτοῦ:
«Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης τά ρήματα αὐτῶν», (Ψαλμ. 18,5), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις τῆς πανσέπτου χορείας τῶν Ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων τῶν Δώδεκα, συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ αἰγιαλοῦ τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος, ἔνθα ἔστη ὁ Ἰησοῦς (Ἰωάν. 21, 4) καί ἔνθα ἡ ἐπώνυμος Ἱερά τῶν Ἀποστόλων Μονή, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν μνήμην αὐτῶν.
Ἐν τῇ «Ἀποκαλύψει» αὐτοῦ, ὁ ἅγιος Ἰωάννης καλεῖ τούς Δώδεκα Ἀποστόλους θεμελίους τῆς ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, τουτέστιν τῆς Ἐκκλησίας: «Καί εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν… καί τήν πόλιν τήν ἁγίαν Ἱερουσαλήμ καινήν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρί αὐτῆς [Ἰησοῦ Χριστῷ]… Καί τό τεῖχος τῆς πόλεως ἔχον θεμελίους δώδεκα καί ἐπ’ αὐτῶν δώδεκα ὀνόματα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ ἀρνίου», (Πρβλ. Ἀποκ. 21, 1-2, 14).
Ὁ θεῖος Παῦλος ἀναφερόμενος εἰς τό μυστήριον τοῦ γάμου ἀνδρός καί γυναικός λέγει: «τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγώ δέ λέγω εἰς Χριστόν καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν», (Ἐφ. 5,32). Ἀξιοσημείωτον ὅτι ἐδώ ὁ Παῦλος παραβάλλει τήν συζυγικήν ἕνωσιν πρός τήν μυστηριώδη καί ἄρρηκτον ἕνωσιν τοῦ Χριστοῦ μετά τῆς νύμφης Ἐκκλησίας. Διό καί κηρύττει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐστί τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ (Ἐφ. 1,23) καί αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας (Κολασ. 1,18). Διδάσκων δέ ὁ Παῦλος ὅτι ὁ Θεός Πατήρ διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ μονογενοῦς αὐτοῦ Υἱοῦ ἥνωσεν ἐθνικούς καί Ἰουδαίους εἰς μίαν Ἐκκλησίαν λέγει: «οὐκ ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καί προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 2,20).
Την Τρίτη 30 Ιουνίου]13 Ιουλίου εορτάσθηκε στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων η εορτή της Συνάξεως των Αγίων Αποστόλων, στη Μονή της Τινβεριάδος, ιερουργούντος του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεοφόλου.
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἐκτεθέντων ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν καταφαίνεται ἀφ’ ἑνός μέν ἡ ἄρρηκτος σχέσις τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ καί ἀφ’ ἑτέρου ἡ σχέσις ἡ θεμελιώδης μεταξύ τῶν Ἀποστόλων καί τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σώματος Αὐτοῦ. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἔλαβον τήν κλῆσιν οὐκ ἐξ ἀνθρώπων ἀλλ’ ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Ἰησοῦ: «Ἐγώ ὑμᾶς τούς δώδεκα ἐξελεξάμην», (Ἰωάν. 6,70), «Ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων», (Ματθ. 10,16). Ἡ δοθεῖσα ἐξουσία τοῖς Ἀποστόλοις ὡσαύτως ἐξεπήγαζεν ἐξ Αὐτοῦ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰπόντος: «μή μεριμνήσητε πῶς ἤ τί λαλήσετε· δοθήσεται γάρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τι λαλήσετε· οὐ γάρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλά τό Πνεῦμα τό λαλοῦν ἐν ὑμῖν», (Ματθ. 10,19-20).
Ἡ μεγάλη καί θαυμαστή ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποίαν οἱ Ἀπόστολοι ἔλαβον ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν τήν ἄκτιστον ἐνέργειαν τοῦ Παναγίου Πνεύματος,… «καί ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι», (Πραξ. 2,4), κατέστησεν αὐτούς ἀφ’ ἑνός μέν θεῖα δοχεῖα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφ’ ἑτέρου δέ κήρυκας τοῦ Εὐαγγελικοῦ Λόγου καί ἐγκαινιαστάς τῶν ἐν τῇ οἰκουμένῃ θεμελιωθεισῶν Ἐκκλησιῶν μετά τῶν ὑπό τῶν Ἀποστόλων χειροτονηθέντων καί ἐγκατασταθέντων ἐπισκόπων αὐτῶν.
«Τά περικαθάρματα τοῦ κόσμου» (Α΄ Κορ. 4,13), ὡς λέγει ὁ μακάριος Παῦλος ἀπέδειξαν, ὅτι εἶχον «θησαυρόν ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν», (Β’ Κορ. 4, 7), ὅτι ἦσαν «ὑπηρέται Χριστοῦ καί οἰκονόμοι μυστηρίων Θεοῦ», (Α΄ Κορ. 4,1) καί ὅτι: «ἐδόθη ἡ χάρις… εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 3, 8-9), καί ἐπί πλέον ὅτι εἶναι «Ἀπόστολοι Ἐκκλησιῶν, δόξα τοῦ Χριστοῦ», (Β’ Κορ. 8,23).
Ὄντως οἱ Ἀπόστολοι εἶναι «δόξα τοῦ Χριστοῦ» καί συνεπῶς τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ, διότι κατά τήν κλῆσιν αὐτῶν, ἐδόθη αὐτοῖς «ἐξουσία ἐπί πνευμάτων ἀκαθάρτων», (Ματθ. 10,1) καί «ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ», (Λουκ. 10,19). Κατά δέ τόν ἀποχωρισμόν Του ἀπό τούς μαθητάς Αὐτοῦ εἶπεν ὁ Κύριος: «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν παρ’ ὑμῖν μένων· ὁ δέ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὅ πέμψει ὁ Πατήρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καί ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἅ εἶπον ὑμῖν», (Ἰωάν. 14, 25-26).
Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Τήν δέ τοῦ μυστηρίου τελειοτάτην καί ἀκριβεστάτην ἡμῖν ἀποκάλυψιν διά τοῦ Παρακλήτου γενέσθαι λέγει, τουτέστι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀποσταλέντος παρά τοῦ Πατρός ἐπί τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ, λέγω δή τοῦ Υἱοῦ, [Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ].
Ἡ ἐξουσία αὕτη, τήν ὁποίαν ἔλαβον οἱ Ἀπόστολοι ὑπό τοῦ Χριστοῦ κατά τήν κλῆσιν αὐτῶν ὡς καί τήν τελειοτάτην καί ἀκριβεστάτην ἀποκάλυψιν τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Οἰκονομίας διά τοῦ Παρακλήτου, δηλαδή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ Πνεύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀποδεικνύει ἐναργέστατα τό μέγεθος τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος ἀφ’ ἑνός καί τήν ὑπερβάλλουσαν ἀξίαν τῆς Ἀποστολικῆς διαδοχῆς τῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ συνεχούσης τόν θεσμόν τοῦ θεανθρωπίνου σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀφ’ ἑτέρου.
Ἰδού λοιπόν διά τί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀποτελοῦν τούς θεμελίους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ἰδού διά τί οἱ ἅγιοι θεοφόροι Πατέρες ἐχαρακτήρισαν τήν Ἐκκλησίαν ἐν τῷ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως «Ἀποστολικήν».
Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ τιμῶντες τήν μνήμην τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, δεηθῶμεν τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Ὁ φῶς ὑπάρχων πρό πάντων τῶν αἰώνων, ὅτε κατηξίωσας πρός με τόν ἄνθρωπον, ἐπιδημῆσαι δι’ ἄφατον, φιλανθρωπίαν, καί σάρξ γενέσθαι δι’ ἀγαθότητα, τότε φῶτα δεύτερα τῆς σῆς λαμπρότητος, καί ἀστραπῆς ἀποστίλβοντα, τούς Ἀποστόλους, καί μαθητάς Σου, Σῶτερ, ἀνέδειξας, οἳ καί πεμφθέντες κτίσιν ἅπασαν, τῷ φωτί σου τῷ θείῳ κατηύγασαν, δυσωποῦντές Σε σῶσαι, καί φωτίσαι τάς ψυχάς ἡμῶν». Τῇ δέ Θεοτόκῳ καί Μητρί τοῦ Θεοῦ βοήσωμεν: «Σέ ὅπλον ἀρραγές κατ’ ἐχθρῶν προβαλλόμεθα· σέ ἄγκυραν καί ἐλπίδα τῆς ἡμῶν σωτηρίας, Θεόνυμφε, κεκτήμεθα» Ἔτη πολλά.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ καλῶς ἐπιμελούμενος τῶν τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτης Π. Παρθένιος ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν συνοδείαν καί τήν μεσημβρίαν παρέθεσε τράπεζαν.
