Την Τρίτη 28 Ιουλίου / 10 Αυγούστου το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων τίμησε τη μνήμη του Οσίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου του εκ Ρουμανίας, ο οποίος εγκαταβίωσε ασκητικά στη Μονή Χοζεβά στα μέσα του 20ου αιώνα και αγιοκατατάχθηκε από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων το έτος 2015.
Το Τίμιο Λείψανο του Οσίου Ιωάννου φυλάσσεται άφθαρτο στην Μονή της Μετανοίας του και αποτελεί πηγή προσέλευσης των πιστών.
Ο Καθηγούμενος της Μονής π. Κωνσταντίνος προσφώνησε τον Πατριάρχη ως ακολούθως:
Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα μετά τῆς Τιμίας Ὑμῶν Συνοδείας,
Ἑορτάζομεν καί πάλιν τήν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, οὗ τό ἄφθορον Σκῆνος ἀποθησαύρισται ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Χοζεβᾶ. Ἡ καρδία ἡμῶν γέμει χαρᾶς καί λύπης ταυτοχρόνως!
Χαρᾶς, διότι πανηγυρίζομεν εὐλαβῶς τήν νίκην ἐπί τῶν παθῶν καί τοῦ «κόσμου» ἑνός ἐκ τῶν ἡμετέρων! Ἑνός ἀνθρώπου ὁμοιοπαθοῦς ὡς καί ἡμεῖς, ἑνός Ἱερομονάχου Χοζεβίτου, ὁ ὁποῖος ἤρθη, Θείᾳ Ἐπιπνοίᾳ, εἰς ὕψος Ἁγιότητος: τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, ἐκ Ρουμανίας ὁρμωμένου.
Λύπης, διότι διερχόμεθα περίοδον δοκιμασιῶν μεγάλων καί δυσβαστάκτων! Ἐν μέσῳ ἀπιστεύτου ἐκλύσεως τῶν ἠθῶν καί ἀμετανοήτου βίου παγκοσμίως, ἐπί ἕν καί ἥμισυ ἔτος, ἡ φοβερά πανδημία τοῦ κορονωϊοῦ μαστίζει τήν ἀνθρωπότητα καί ἑκατόμβαι θυμάτων πίπτουσι καθ’ ἑκάστην. Προσφάτως δέ, φλόγες ὑψηλαί καί ἀδηφάγοι καταβιβρώσκουσιν οἰκίας καί δάση, τούς πνεύμονας τοῦ ὀξυγόνου…
Ἔτη δύσκολα, τῷ ὄντι, καί ἅπαντες ἀναζητοῦμεν παρηγορίαν.
Καί ποῦ ἀλλοῦ θά εὕρωμεν καταφυγήν, εἰ μή εἰς τόν Θεόν, τήν Θεοτόκον καί τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας;
Εἴς τινα ἐπιστολήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, ἀναγινώσκομεν τά κάτωθι παραμυθητικά λόγια, τά ὁποῖα, τήν λύπην διαλύοντα, χαρίζουσιν ἐλπίδα ἰσχυράν καί αἰσιοδοξίαν σταθηράν πρός πάντας ἡμᾶς: «…Ἑπομένως, δέν εἴμαστε ξένοι καθόλου, ἄν καί ζοῦμε ἀπομακρυσμένοι. Ὁ πνευματικός δεσμός μεταξύ μας εἶναι πολύ στενός, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς δέν τό ἀντιλαμβανόμαστε. Ἐγώ δέν εἶμαι οὔτε δάσκαλος, οὔτε Ἡγούμενος καί ὁ Κύριος ξέρει ὅτι οὔτε θέλω κάτι τέτοιο. Ἡ κατάστασή σας ὅμως δέν μοῦ εἶναι ἀδιάφορη. Ἡ σεμνότητα τῆς ζωῆς σας εἶναι καί γιά μένα τιμή, ἀφορμή παρηγορίας…
Σκεφτεῖτε ὅτι ζοῦμε τά πιό δύσκολα χρόνια καί τά πιό ἐπικίνδυνα γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς. Σκεφτεῖτε ὅτι ὅλοι μείναμε σάν ὀρφανοί, ἀπομακρυσμένοι ἀπό τήν πατρίδα μας καί στερημένοι πνευματικῆς τροφῆς. Σκεφτεῖτε ὅτι οἱ ἐχθροί τῆς πίστεώς μας πληθῦναν περισσότερο ἀπό ποτέ καί ἡ σωτηρία μας βρίσκεται σέ μεγαλύτερο κίνδυνο. Ἐάν ἔχουμε τήν ψυχή πληγωμένη, δέν ὑπάρχει κανείς νά μᾶς γιατρέψει, καί ἐάν πέσουμε, δέν ὑπάρχει κανείς νά μᾶς σηκώσει. Τώρα εἶναι ἀνάγκη γιά περισσότερη ἕνωση καί ἀδελφική στήριξη. Ἄν καί δέν εἴμαστε ὅλοι μαζί, τουλάχιστον πνευματικά νά εἴμαστε ἑνωμένοι καί νά βαστάξουμε τίς ἀδυναμίες ἀλλήλων μέ ἔλεος…
Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου στήν Ἁγία Πίστη καί ἅς δείχνουμε ἔλεος μετ’ εἰρήνης πρός ὅλους, Χάριτι τοῦ Κυρίου μας, Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.»
Μακαριώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Δεήθητε, ὅπως ὁ Ἀγαθός Κύριος, διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Χοζοβιωτίσσης καί τοῦ ἑορτάζοντος Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου, ἄγῃ ἡμᾶς καί τόν κόσμον ἅπαντα εἰς λιμένα εὔδιον καί ὁδόν μετανοίας καί σωτηρίας. Ἀμήν».
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τῆς κάτωθι ὁμιλίας Αὐτοῦ:
Ἐξανέτειλεν ἐν σκότει φῶς τοῖς εὐθέσιν ἐλεήμων καί οἰκτίρμων καί δίκαιος» (Ψαλμ. 111,4), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Φῶς Κυρίου ἐξανέτειλεν σήμερον, ἡ σεπτή μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Νέου Χοζεβίτου ἐν τῇ σκιᾷ τοῦ θανάτου τοῦ προκαλουμένου, τόσον ἐκ τῆς ἀνυποχωρήτου λοιμικῆς νόσου τοῦ κορωνόϊοῦ, ὅσον καί ἐκ τῶν ἐπιβαινομένων σεισμῶν, καταποντισμῶν, πυρῶν καί λοιπῶν σημείων τῆς θείας ὀργῆς.
Διό καί ἡμεῖς συνήχθημεν ἐν τῷ ἁγιογραφικῷ τούτῳ τόπῳ τῆς ἀσκήσεως τοῦ ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου, ἵνα εὐχαριστιακῶς τιμήσωμεν τόν ὅσιον καί δίκαιον τοῦ Θεοῦ, ἀκούοντες εἰς τό παράγγελμα τοῦ ψαλμῳδοῦ λέγοντος: «ᾄσατε τῷ Κυρίῳ ᾆσμα καινόν, ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν Ἐκκλησίᾳ ὁσίων», (Ψαλμ. 149), «οὐ τῶν παρανόμων ἀλλά τῶν ὁσίων ἴδιον τόν Θεόν ὑμνεῖν», λέγει ὁ ἑρμηνευτής Θεοδώρητος.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης συγκαταλέγεται μεταξύ τῶν πολλῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀγαγόντος αὐτούς εἰς δόξαν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ αὐτοῦ, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος: «ἔπρεπε γάρ αὐτῷ, [τῷ Θεῷ Πατρί], δι’ ὃν τά πάντα καί δι’ οὗ τά πάντα, πολλούς υἱούς εἰς δόξαν ἀγαγόντα, τόν ἀρχηγόν τῆς σωτηρίας αὐτῶν διά παθημάτων τελειῶσαι· ὅ τε γάρ ἁγιάζων καί οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνός πάντες· δι’ ἣν αἰτίαν οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφούς αὐτούς καλεῖν…», (Ἑβρ. 2, 10-11).
Ἑρμηνεύων τούς λόγους τούτους τοῦ θείου Παύλου, ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει: «Ἄξιον τῆς φιλανθρωπίας αὐτοῦ πεποίηκεν ὁ Πατήρ, τόν πρωτότοκον πάντων τῶν υἱῶν τῶν μελλόντων ἀπολαῦσαι τῆς δόξης αὐτοῦ λαμπρότερον πάντων ἀποδείξας διά παθημάτων, ἵνα δείξῃ καί τοῖς ἄλλοις, ὅπως δεῖ ἀθλεῖν».
Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὡς ἀναφέρει ὁ βιογράφος αὐτοῦ, ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας ὑπέστη πολλάς δοκιμασίας καί ποικίλους πειρασμούς κατά τήν διάρκειαν τῆς μοναστικῆς αὐτοῦ ζωῆς ἐν τῇ περιχώρῳ τοῦ Ἰορδάνου καί δή ἐν τῇ ἐρήμῳ τοῦ Χοζεβᾶ, ἔνθα ἀνεδείχθη μάρτυς πιστός τῶν παθημάτων καί τῆς ἀθλήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, «οὐ μόνον οἱ διά τήν εἰς Χριστόν πίστιν δεξάμενοι τόν θάνατον, μάρτυρές εἰσιν, ἀλλά καί διά τήν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τήρησιν ἀποθνήσκοντες», λέγει ὁ ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ὁ δέ θεσπέσιος Παῦλος λέγει: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμός ἢ λιμός ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;», (Ρωμ. 8, 35). Σχολιάζων τούς κηρυγματικούς τούτους λόγους, ὁ Ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «Ὅταν ὁ Παῦλος εἰπῇ θλῖψιν, καί δεσμωτήρια λέγει καί δεσμά καί συκοφαντίας καί ἐξορίας καί τάς ἄλλας ταλαιπωρίας ἁπάσας… καί πάντα ἁπλῶς τά ἐν ἀνθρώποις δεινά διά μιᾶς ἡμῖν ἐμφαίνων λέξεως».
Αὐτά ἀκριβῶς, «πάντα τά ἐν ἀνθρώποις δεινά» ὑπέστη ὁ τῆς ὑπακοῆς καί ὑπομονῆς Ἱερομόναχος Ἰωάννης πρός χάριν τῆς ἀγάπης τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Φρουρούμενος ὁ ταπεινός τῇ καρδίᾳ Ἰωάννης ὑπό τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως αὐτοῦ εἰς τόν Θεόν καί ἔχων βεβαίαν τήν ἐγγύησιν ὅτι ἡ ἐλπίς αὐτοῦ δέν θά διαψευσθῇ, ἐγένετο μέτοχος τῆς κληρονομίας τῆς φυλασσομένης εἰς τούς οὐρανούς, ὡς κηρύττει ὁ Πρωτοκορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος: «εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατά τό πολύ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ ἀναστάσεως ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν, εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς», (Α΄ Πέτρ. 1, 3-4).
Τήν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον ἐν οὐρανοῖς κληρονομίαν, τήν ἐγγύησιν δηλονότι αὐτῆς, ἔχομεν πρό ὀφθαλμῶν ἡμῶν. Ἡ ἐγγύησις δέ αὕτη δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον σκήνωμα τοῦ ὁσίου καί θαυματουργοῦ Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ νέου Χοζεβίτου τοῦ ἐκ Ρουμανίας.
Μέ ἄλλα λόγια, τό ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον γενόμενον σῶμα τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου ἀποτελεῖ ἀδιάψευστον καί ἀντίρρητον μαρτυρίαν τῆς ἀναστάσεως ἐκ νεκρῶν τοῦ Σωτήρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί τῆς ζώσης ἐλπίδος ἡμῶν.
«Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν Ὁσίων αὐτοῦ», (Ψαλμ. 115,16) ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός. Τοῦτο σημαίνει, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅτι ἐν τῇ σημερινῇ ἑορτίῳ μνήμῃ τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, προσήλθομεν ἡμεῖς πάντες οὐ μόνον ἵνα τιμήσωμεν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἵνα συμμετάσχωμεν εἰς τήν ὑπό τοῦ Κυρίου γενομένην τιμήν εἰς αὐτόν, δηλονότι τόν Ὅσιον Αὐτοῦ. Ἐπί πλέον δέ προσῆλθομεν ἵνα διδαχθῶμεν τά παραγγέλματα τῆς κατά Χριστόν ἀληθινῆς ζωῆς ἀπ’ αὐτόν τόν ὅσιον Ἰωάννην τόν Νέον Χοζεβίτην καί τήν πλειάδα τῶν προλαμψάντων αὐτῷ ἁγίων Χοζεβιτῶν.
Ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης ἐντρυφῶν ἀδιαλείπτως εἰς τάς ἱεράς Γραφάς κατά τό εἰρημένον «ἐν ταῖς ἐντολαῖς σου ἀδολεσχήσω καί κατανοήσω τάς ὁδούς σου», (Ψαλμ. 118,15), ἀνεδείχθη πιστός μαθητής τοῦ θεηγόρου Παύλου, ἐφαρμόζων πράξει τε καί θεωρίᾳ τά σωτηριώδη κηρυγματικά αὐτοῦ παραγγέλματα: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τά σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τήν λογικήν λατρείαν ὑμῶν, καί μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον», (Ρωμ. 12, 1-2).
Τό παράγγελμα τοῦτο τοῦ Παύλου, δηλονότι, «μή συσχηματίζεσθε ἀδελφοί μου, τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν» (Ρωμ. 12, 2) ἀπευθύνει πρός πάντας ἡμᾶς ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, ὁ παρρησίαν ἔχων πρός τόν Θεόν μετά πάντων τῶν ἁγίων καί δή τῆς ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας. Ἀπευθύνει δέ τό Παύλειον τοῦτο πράγγελμα εἰς ἡμᾶς ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ ὅσιος Πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης, «ἵνα τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως πολυτιμότερον χρυσίου τοῦ ἀπολλυμένου διά πυρός δέ δοκιμαζομένου εὑρεθῇ εἰς ἔπαινον καί τιμήν καί δόξαν ἐν ἀποκαλύψει ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ»,
(Α΄ Πέτρ. 1, 70), Ἀμήν, Ἔτη πολλά».
