Της Σοφίας Χρήστου
H απόφαση να γίνει κάποιος ιερέας και να φορέσει τα τιμημένα ράσα δεν είναι καθόλου εύκολη. Απόδειξη αυτού είναι η χαρακτηριστική, γνωστή λαϊκή φράση: «Είναι βαριά η καλογερική…». Πόσω μάλλον όταν κάποιος επιλέγει να γίνει «γιατρός των ψυχών» και λειτουργός του Θεού. Οπως ο καταγόμενος από την Κεφαλονιά Πέτρος Μαριάτος, που ήταν γιατρός και μετά τη συνταξιοδότησή του αποφάσισε να χειροτονηθεί ιερέας στην Ιερά Μητρόπολη Κυθήρων, για να συνεχίσει να προσφέρει στους συμπολίτες του.
Πριν από 35 χρόνια, ο παθολόγος Π. Μαριάτος μαζί με τη σύζυγό του, μικροβιολόγο, πήραν τη μεγάλη απόφαση να εγκατασταθούν μόνιμα για εργασία στο νησί των Κυθήρων. «Ψάχναμε να βρούμε ένα περιφερειακό νοσοκομείο. Υπήρχαν θέσεις στα Κύθηρα και έτσι αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Για 5-10 χρόνια στην αρχή», λέει ο πρωτοπρεσβύτερος.
Σύντομα η οικογένειά του μεγάλωσε και, έχοντας πια στην πλάτη του 35 χρόνια εργασίας, βγήκε στη σύνταξη. Ωστόσο, μια πρόταση ήρθε να του αλλάξει τη ζωή.
«Αποκτήσαμε 6 παιδιά και τώρα έχω και 10 εγγόνια. Ο τότε Μητροπολίτης Κυθήρων Κύριλλος, μιας και υπήρχε έλλειψη ιερέων στο νησί, μου πρότεινε μόλις συνταξιοδοτήθηκα να γίνω ιερέας για να τον βοηθήσω. Αφού το επεξεργάστηκα στο μυαλό μου περίπου ένα-δύο χρόνια, απάντησα θετικά. Κανείς δεν γεννιέται πιστός. Ήμουν της Εκκλησίας…».
Η οικογένειά του από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό του. Όλοι τον στήριξαν στην απόφασή του αυτή, όπως και οι κάτοικοι ενορίτες του νησιού, μιας και ήταν ήδη ιδιαίτερα αγαπητός σε αυτούς. «Τους ρώτησα όλους και ήταν όλοι θετικοί. Στήριξαν, φυσικά, την απόφασή μου αυτή από την πρώτη στιγμή», σημειώνει ο π. Πέτρος, που προσθέτει ότι «ο κόσμος με μεγάλη χαρά με αγκάλιασε πολύ θερμά. Είχαμε ήδη γνωριμία…».
Το 2003 λοιπόν χειροτονήθηκε ιερέας στο νησί, στον Ιερό Ναό της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής.
Πόσο άλλαξε η ζωή του; «Άρδην! Και η Ιατρική είναι λειτούργημα, είναι δύσκολη -είχα κατάρτιση σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία, όπως το “Αλεξάνδρα”-, αλλά σίγουρα είναι πιο εύκολη από την ιεροσύνη. Και τα δύο είναι πολύ δύσκολα, δηλαδή, αλλά το ένα είναι καλύτερο από το άλλο», τονίζει ο ιερέας και συμπληρώνει ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο που αντιμετώπισε ήταν η γραφειοκρατία: «Η νομοθεσία στη χώρα μας είναι πολύ μπλεγμένη. Με τα βυζαντινά εκκλησάκια είχαμε θέματα κ.λπ. Σε μερικά, τα καταφέραμε. Υπήρξε πολύ μεγάλο άγχος, γιατί προσέκρουα σε διάφορα γραφειοκρατικά εμπόδια, δασικές άδειες, πολεοδομία κ.λπ.».
Το περιβάλλον, ωστόσο, σύμφωνα με τον π. Πέτρο, του ήταν οικείο, μιας και ήταν ο παθολόγος του νησιού και λίγο-πολύ όλοι γνωρίζονται. Σε ένα νησί 4.000 μόνιμων κατοίκων, περίπου 500 άτομα είναι στην ενορία του.
Και η Ιατρική είναι λειτούργημα, είναι δύσκολη -είχα κατάρτιση σε πανεπιστημιακά νοσοκομεία, όπως το “Αλεξάνδρα”-, αλλά σίγουρα είναι πιο εύκολη από την ιεροσύνη
Οι πιστοί μάλιστα τού ζητούν, εκτός από πνευματικές, και ιατρικές συμβουλές. «Πολλές φορές στην εκκλησία μού ζητούν συμβουλές για οτιδήποτε. Από εμφράγματα μέχρι καρκίνο!», σημειώνει και τονίζει ότι «ακόμα και σήμερα, που έχουμε ένα νέο κτιριακά νοσοκομείο, υπάρχει έλλειψη σε γιατρούς όλων των ειδικοτήτων -δεν έχουμε ούτε παιδίατρο-, και έτσι με φωνάζουν και πηγαίνω για διάφορα περιστατικά. Δεν γίνεται να μην πάω. Αλλά σαν φίλος λέω τη γνώμη μου και συνεννοούμαι με άλλους γιατρούς. Δεν μπορώ να γράψω-παραγγείλω εγώ φάρμακα».
Αν γύριζε τον χρόνο πίσω, ποιον δρόμο θα ακολουθούσε; «Με τα μυαλά που έχω τώρα, θα διόρθωνα πολλά πράγματα. Οπωσδήποτε θα γινόμουν γιατρός και μετά το ίδιο θα έκανα».
Ομάδα Εθελοντών Κοινωνικής Φροντίδας
Πέρα από τη σίτιση 15 οικογενειών, Ελλήνων και μεταναστών, τον μήνα, το «καλάθι» στις γιορτές σε ευπαθείς ομάδες και την οικονομική βοήθεια για λογαριασμούς ΔΕΗ κ.ά. που προσφέρει ο π. Πέτρος στους ενορίτες του, εδώ και 13 χρόνια λειτουργεί η Ομάδα Εθελοντών Κοινωνικής Φροντίδας της Ι.Μ. Κυθήρων και Αντικυθήρων, η οποία παρέχει ηθική και υλική στήριξη, καθώς και βοήθεια σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη: μοναχικούς, ασθενείς, πολύτεκνους κ.λπ.
«Μαζευόμαστε από όλα τα χωριά, διαφορετικοί αντιπρόσωποι από κάθε χωριό (4-5 άτομα), 2 φορές τον χρόνο (χειμώνα και καλοκαίρι) και κάνουμε σύναξη. Κουβεντιάζουμε υπό εχεμύθεια, προκειμένου να μάθουμε τις ανάγκες που υπάρχουν σε κάθε χωριό ξεχωριστά και να δώσουμε λύση», λέει ο π. Πέτρος, μέλος της ομάδας. «Δηλαδή, αν θέλουν παρουσία, ψυχική – ψυχολογική – πνευματική υποστήριξη κ.λπ.», προσθέτει.
