Τη Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό των Αγίων Νεομαρτύρων στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης, με την ευκαιρία της εορτής του προστάτου και πολιούχου της πόλεως Αγίου Αθανασίου του Κουλακιώτου.
Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: Παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Κουλακιώτου καί ἡ Χαλάστρα ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τή μνήμη ἑνός ἀπό τούς δύο πολιούχους της.
Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τή μνήμη ἑνός νεομάρτυρος, ἑνός γενναίου τέκνου της, πού τόλμησε στά δύσκολα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, νά σταθεῖ ὄρθιος ἐνώπιον τοῦ ἀλλοθρήσκου κριτοῦ καί νά ὁμολογήσει μέ θάρρος καί γενναιότητα τήν πίστη του στόν Χριστό.
Ἑορτάζει καί πανηγυρίζει τή μνήμη τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἀθανασίου τοῦ Κουλακιώτου, ὁ ὁποῖος ἀντιστάθηκε μέ σθένος προκειμένου νά μήν πέσει στήν παγίδα πού τοῦ ἔστησαν οἱ Τοῦρκοι, γιά νά τόν κάνουν νά προδώσει τήν πίστη του, καί προτίμησε τό μαρτύριο προκειμένου νά μήν χωρισθεῖ ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, προκειμένου νά δώσει ἕνα μήνυμα ἐλπίδος καί αἰσιοδοξίας στούς συμπολίτες του, ὅτι δηλαδή μποροῦν καί ἐκεῖνοι νά μείνουν πιστοί στόν Χριστό, μποροῦν καί ἐκεῖνοι νά κρατήσουν τήν πίστη τους καί νά μήν ξεγελαστοῦν ἀπό τά τεχνάσματα τῶν κατακτητῶν, πού μέ κάθε τρόπο ἐπιχειροῦσαν νά τούς παρασύρουν καί νά τούς κάνουν νά ἀρνηθοῦν τήν πατρώα εὐσέβεια.
Γιατί, ὅπως προσπάθησαν οἱ Τοῦρκοι νά παγιδεύσουν τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, λέγοντας ὅτι δῆθεν ὁμολόγησε πίστη στόν δικό τους Θεό, ἄρα ἔπρεπε ἤ νά δηλώσει ἐπίσημα ὅτι ἀρνεῖται τόν Χριστό ἤ νά πεθάνει, ἔτσι μέ τόν ἴδιο τρόπο προσπαθοῦσαν νά παγιδεύσουν καί ἄλλους χριστιανούς, πού πίστευαν ὅτι θά φοβηθοῦν τόν θάνατο καί θά προτιμήσουν νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους.
Καί τό ἐπεδίωκαν αὐτό οἱ κατακτητές, γιατί γνώριζαν ὅτι ἄν οἱ πατέρες μας διατηροῦσαν, ἄν καί σκλαβωμένοι ἐπί αἰῶνες, τήν ἐθνική τους ταυτότητα, διατηροῦσαν τήν ἐθνική τους συνείδηση καί δέν ξεχνοῦσαν οὔτε τή γλώσσα οὔτε τήν ἱστορία τους, αὐτό τό χρωστοῦσαν στήν πίστη τους, τό χρωστοῦσαν στήν Ἐκκλησία, πού βοηθοῦσε νά μήν ἀφομοιωθοῦν μέ τούς κατακτητές, ὅπως συνέβη μέ ἄλλους λαούς, καί νά μήν χάσουν τήν ἐλπίδα τους γιά τήν ἐλευθερία.
Σέ αὐτή τή δόλια ἐπιδίωξη τῶν κατακτητῶν ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης ἀντιστάθηκε, ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς συμπολίτες του. Ἀντιστάθηκε μέ τή θυσία καί τό μαρτύριό του, ἔστω καί ἄν ἀκόμη καί ὁ ἴδιος του ὁ πατέρας τόν εἶχε ἐγκαταλείψει, ἐπειδή ντρεπόταν, γιατί νόμιζε ὅτι τό παιδί του ἀρνήθηκε τήν πίστη στόν Χριστό.
Ἀντιστάθηκε ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, δίνοντας παράδειγμα πίστεως ἀλλά καί θάρρους, πού ἐνίσχυσε τήν πίστη καί τή δύναμη ὅσων τόν γνώριζαν καί ὅσων ἔζησαν ἀπό κοντά τήν ὁμολογία τῆς πίστεως καί τό μαρτύριό του.
Γι᾽ αὐτό καί τόν τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας. Γι᾽ αὐτό καί τόν τιμᾶ ἡ Χαλάστρα, ἡ γενέτειρά του, ἀλλά καί ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἰδιαιτέρως ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, καί μάλιστα αὐτόν τόν χρόνο, κατά τόν ὁποῖο ἑορτάζουμε τήν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων ἀπό τήν ἔναρξη τοῦ ἀγῶνος τοῦ 1821. Γιατί, ὅπως εἴπαμε καί μέ ἄλλες εὐκαιρίες φέτος, ἄν ὁ Ἑλληνισμός μπόρεσε νά ἀντέξει στά 500 χρόνια τῆς σκλαβιᾶς καί νά ξεσηκωθεῖ γιά νά κερδίσει τήν ἐλευθερία του, τό χρωστᾶ καί στούς νεομάρτυρες, πού θυσιάσθηκαν καί γιά τήν πίστη ἀλλά καί γιά τήν πατρίδα.
Ἡ ὁμολογία ὅμως καί τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου νεομάρτυρος Ἀθανασίου τοῦ Κουλακιώτου δέν εἶχε σημασία μόνο τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία συνέβη. Ἔχει σημασία καί σήμερα, σέ μία ἐποχή πού δέν ζοῦμε βέβαια ὑπό τήν ἐξουσία ἑνός ἀλλοθρήσκου κατακτητοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς ζητᾶ νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη μας, ζοῦμε ὅμως σέ ἕνα κόσμο γεμάτο ἀπό προκλήσεις, σέ ἕναν κόσμο γεμάτο ἀπό παγίδες καί πειρασμούς, τούς ὁποίους χρησιμοποιεῖ ὁ πονηρός γιά νά μᾶς ἐξαπατήσει καί νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν πίστη μας, γιά νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν εὐσέβεια, ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή γιά τήν ὁποία ἀγωνιζόμεθα.
Καί μπορεῖ ἐμεῖς νά μήν ἀντιμετωπίζουμε τό προφανές δίλημμα πού ἀντιμετώπιζε ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, νά ἀρνηθοῦμε δηλαδή τήν πίστη μας ἤ νά μαρτυρήσουμε γι᾽ αὐτήν, ἀλλά ἄν δέν εἴμαστε προσεκτικοί, ἄν ἐνδίδουμε στίς διάφορες προκλήσεις, τότε κινδυνεύουμε σιγά-σιγά, μέ μικρές κάθε φορές ὑποχωρήσεις, στίς ὁποῖες δέν δίνουμε σημασία, νά ἀπομακρυνθοῦμε καί ἀπό τήν πίστη μας καί ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Γι᾽αὐτό θά πρέπει νά εἴμαστε ἰδιαίτερα προσεκτικοί καί νά ἀκολουθοῦμε μέ πιστότητα μόνο ὅσα λέγει ἡ Ἐκκλησία μας. Γιατί μόνο ἀκούοντας τή φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθοῦμε τόν Χριστό καί εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ δρόμος τόν ὁποῖο βαδίζουμε μέ τή χάρη του δέν θά μᾶς ὁδηγήσει μακριά του καί δέν θά μᾶς κάνει νά τόν ἀρνηθοῦμε, ὅπως δέν τόν ἀρνήθηκε καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Κουλακιώτης, τόν ὁποῖο τιμοῦμε ἀπό σήμερα.
Ἄς ἐπικαλούμεθα τή βοήθειά του καί τίς πρεσβεῖες του, ὥστε ἀδιαφορώντας γιά τίς προκλήσεις τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ κόσμου πού ὑπάρχουν γύρω μας, νά μένουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν πίστη μας, ὅπως καί ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἀθανάσιος.
Εἶναι εὐκαιρία, ἄν θέλουμε πράγματι νά τιμήσουμε τόν ἅγιο Ἀθανάσιο, νά μιμηθοῦμε τή ζωή του. Δηλαδή τί νά μιμηθοῦμε; Δέν καλούμεθα σέ μαρτύριο, οὔτε νά ἀλλάξουμε τήν πίστη μας, ἀλλά νά ἔχουμε μία πίστη δυνατή, μία πίστη πού νά τήν ὁμολογοῦμε καθημερινῶς στή ζωή μας, σέ κάθε εὐκαιρία, ὄχι νά δραπετεύουμε καί νά μή μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι «ναί, εἴμεθα ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, ζοῦμε ἐν Χριστῷ».
Γιατί διαφορετικά, ἄν εἴμεθα χλιαροί, δέν μᾶς θέλει ὁ Θεός. Θά μᾶς ἐμέσει, λέγει ἡ Ἀποκάλυψη, τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, ἐάν δέν εἴμεθα ζεστοί στήν πίστη μας, ἐάν εἴμεθα χλιαροί. Γι᾽ αὐτό «στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου» καί οἱ ἅγιοί μας ἐδῶ, καί ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης, εἶναι παραδείγματα ζωῆς. Ἐκεῖνοι δέν σκέφτηκαν οὔτε τά νιάτα τους οὔτε τή ζωή τους οὔτε τήν περαιτέρω πορεία τους, ἀλλά μέ ἕνα λόγο εἶπαν «ναί, εἴμεθα τοῦ Χριστοῦ». Καί ἔτσι ἐμαρτύρησαν καί ὁ ἕνας καί ὁ ἄλλος.
Ἄς ἔχουμε, λοιπόν, τήν εὐχή τους καί ἄς πρεσβεύουν καί γιά τόν καθένα μας χωριστά ἀλλά καί γιά τήν πόλη μας καί γιά τήν πατρίδα μας.
ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ
