Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων(ΠΕΘ), εκπροσωπώντας τους Θεολόγους καθηγητές/τριες της Ελλάδας, οι οποίοι διακονούν τα σχολεία της χώρας, διδάσκοντας τη χριστιανική αλήθεια στους μαθητές/τριες μας, κατόπιν αιτήματος πολλών εξ αυτών, οφείλει δημόσια να ομολογήσει ορθόδοξο χριστιανικό λόγο, όσον αφορά στο θέμα της επίσκεψης του Πάπα Φραγκίσκου Μπεργκόλιο στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λέσβο.
Η εν λόγω επίσκεψη, έχει, υποτίθεται, ως σκοπό, «την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας για την άμεση παύση των πολεμικών συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής που πλήττουν σφόδρα τις χριστιανικές κοινότητες, αλλά και στην ανάδειξη του μείζονος ανθρωπιστικού προβλήματος που έχει προκληθεί από τους απεγνωσμένους πρόσφυγες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο».
Αν θέλουμε όμως, να είμαστε αληθινοί και πέραν των δημοσιογραφικών δηλώσεων, των ασπασμών και των επικοινωνιακών φιεστών που τροφοδοτούν την ακόρεστη δίψα των απλών και ανυποψίαστων ανθρώπων, για «άρτον και θεάματα», πρέπει να επισημάνουμε τις παρακάτω αλήθειες, που επιμελώς και μεθοδευμένα αποκρύβονται:
1. Οφείλουμε, στο όνομα της αλήθειας, να θυμίσουμε ότι: Ο Παπισμός είναι μία χριστιανική αίρεση που επέφερε βαρύτατες αλλοιώσεις και φθορές στο χριστιανικό πιστεύω και εξαιτίας του λόγου αυτού, είναι υπεύθυνος για πολλές από τις στρεβλώσεις του Ευρωπαϊκού πολιτισμού (Ιερά Εξέταση, Διαφωτισμός, διάσπαση και εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού, κ.λ.π). Ως εκ τούτου, για τους Ορθοδόξους, ο Πάπας είναι αιρετικός και αποκομμένος από την Μία και Αγία Εκκλησία. Οι Άγιοι Πατέρες της Πίστης μας έχουν διατρανώσει τα παραπάνω ακόμη και με τη μαρτυρία της ίδιας τους της ζωής, καθώς, πολλοί εξ αυτών διώχθηκαν ή και «δολοφονήθησαν φρικωδώς από τους προκατόχους και ομοπίστους του κ. Φραγκίσκου Μπεργκόλιο ανά τους αιώνας».
Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές από τις αλλοιώσεις της χριστιανικής πίστης που προήλθαν από παρεμβάσεις των Λατίνων-Παπικών: “πρωτείο”, “αλάθητο”, “παπικό κράτος”, “Φιλιόκβε” (filioqve), “δικαστής – τιμωρός Θεός”, “καθαρτήριο πυρ”, “η άσπιλη σύλληψης της Θεοτόκου”, “άζυμα” στη Θεία Ευχαριστία (όστιες), η στέρηση των λαϊκών από τη μετάληψη του Αγίου Αίματος, το ράντισμα αντί του Βαπτίσματος, ο χωρισμός του Χρίσματος από το Βάπτισμα, η χορήγηση του Ευχελαίου μόνο στους ετοιμοθάνατους, η υποχρεωτική αγαμία των κληρικών κ.λ.π. Όλες αυτές οι κακοποιήσεις και αλλοιώσεις αποτελούν τεράστιες διαφορές έναντι της Ορθόδοξης πίστης και, επιτρέπουν μεν το διάλογο με τους Παπικούς, όχι όμως και τις πανηγυρικές φιέστες, τους ασπασμούς και τα συλλείτουργα μαζί τους. Φυσικά και η Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία είναι η μόνη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, εύχεται υπέρ της των πάντων ενώσεως, αλλά εννοεί και επιδιώκει την εν αληθεία Ένωση.
2. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε, αν ο Παπισμός και οι εκπρόσωποί του, έχουν υπάρξει ποτέ ευγενικοί και συμπάσχοντες, όχι μόνο στα λόγια αλλά και στις πράξεις τους απέναντι στην Ορθοδοξία, στους Ορθόδοξους Χριστιανικούς λαούς και στους Ορθόδοξους Έλληνες, ειδικότερα, καθώς σήμερα, στο όνομα της ευγένειας και της ανθρωπιάς, ζητείται από τους Έλληνες Ορθοδόξους να υποδεχτούν ευγενικά τον Πάπα και να αποδεχθούν με ευμένεια τα μηνύματά του. Και συγκεκριμένα:
- Έχει πάρει ποτέ Πάπας, ως, πολιτικός ηγέτης, αρχηγός του κράτους του Βατικανού, που είναι, μια σαφή θέση υπέρ των σημερινών εθνικών μας δικαίων; Αντίθετα, για να αναφέρουμε ένα μόνο παράδειγμα, αναγνωρίζουν τα Σκόπια ως Μακεδονία…
- Έχει βοηθήσει ποτέ τους Ορθόδοξους Έλληνες σε ώρα ανάγκης; Όχι! Αντίθετα, τους λεηλάτησε με τις Σταυροφορίες και προσπάθησε να τους αλλάξει την πίστη, προσπαθώντας να τους προσηλυτίσει με δόλια μέσα, όταν βρίσκονταν σε δύσκολες συνθήκες αμέσως μετά την ελληνική επανάσταση του 1821.
- Έχει βοηθήσει ποτέ κάποιους Ορθόδοξους Χριστιανικούς λαούς; Όχι. Αντίθετα, ευλόγησε τη σφαγή των Ορθοδόξων Σέρβων το 1940 και, στη σύγχρονη εποχή, τάχθηκε με το μέρος των Μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου και εναντίον των Ορθοδόξων της Σερβίας, ενώ, επίσης, διχάζει τους Ορθόδοξους λαούς της Ρωσίας, της Ουκρανίας και της Ρουμανίας, με την Ουνία (Ένωση).
- Έχει μήπως, απαρνηθεί την πρακτική της Ουνίας (αυτόν τον δόλιο τρόπο προσηλυτισμού των Ορθοδόξων στην εξουσία του); Όχι!
- Έχει κλείσει μήπως, τον Ουνιτικό ναό που διατηρεί στην Αθήνα, επί της οδού Αχαρνών; Όχι!
- Έχει μεταμεληθεί για τις αιρετικές του θέσεις και τις απαράδεκτες καινοτομίες που εισήγαγε στον Παπισμό; Όχι!
- Έχει ζητήσει ποτέ από τους Ορθοδόξους συγγνώμη για όλα αυτά τα ανομήματά του; Όχι!
Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, καθιστούν επιφυλακτικό και τον πιο καλοπροαίρετο μελετητή των πεπραγμένων του Παπισμού, στο να αποδεχθεί την ειλικρίνεια των σημερινών αγαπολογιών του Πάπα Φραγκίσκου και δοκιμάζουν την μακροθυμία κάθε ελληνορθόδοξης ψυχής, έναντι της ιστορίας και της αλήθειας της πίστεώς της.
3. Θα μπορούσαμε να προτείναμε στον Πάπα Φραγκίσκο, αν θέλει να προσφέρει κάτι σημαντικό στον κόσμο που δοκιμάζεται εξ αιτίας των πολεμικών συγκρούσεων, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την ήδη ευαισθητοποιημένη ανθρωπότητα επί του προσφυγικού θέματος, αντί της επίσκεψης στη Λέσβο, να πραγματοποιήσει επίσκεψη, ως Αρχηγός του κράτους του Βατικανού, στις έδρες των ισχυρών της γης και να απαιτήσει από εκείνους που κινούν τα νήματα των παγκόσμιων πολιτικών εξελίξεων και προκαλούν τις πολεμικές συρράξεις που αποτελούν και τη βασική αιτία του μεταναστευτικού προβλήματος, να σταματήσουν άμεσα τους ανά τον κόσμο εμφύλιους σπαραγμούς, το αιματοκύλισμα, τον ξεριζωμό και τον αφανισμό χριστιανικών πληθυσμών, την ταχύτατα εξαπλούμενη στο δυτικό κόσμο χριστιανοφοβία και τα εν εξελίξει σχέδια ισλαμοποίησης της Ελλάδας και της Ευρώπης.
4. Τέλος, θα θέλαμε να του θυμίσουμε, ότι και οι Έλληνες, την χώρα των οποίων θα επισκεφτεί, είναι άνθρωποι κι εκείνοι, που, μάλιστα, δοκιμάζονται πικρά στον οικονομικό τομέα κυρίως τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο από τις αστοχίες των κυβερνώντων τους, αλλά και από τις πολιτικές επιλογές των δυτικών κυβερνήσεων, τις οποίες -ως ομόθρησκες ή τουλάχιστον, ως πιο κοντά στα πιστεύω του Παπισμού- θα μπορούσε, αν ήθελε, να επηρεάσει με την επίδειξη και γι’ αυτούς αντίστοιχου ενδιαφέροντος με εκείνο που επιδεικνύει υπέρ των μεταναστών.
