της Μαρίας Λιναρδάκη
Φωτογραφίες: Νίκος Χαλκιαδάκης
Τσατάλ Κογιού, το Δίκορφο Χωριό με την πανοραμική θέα που σου κόβει την ανάσα. Είκοσι χιλιόμετρα από το Ηράκλειο, πρέπει να διανύσει κανείς για να φτάσει στο γραφικό χωριό του Αγίου Μύρωνα. Το χωριό που φέρει το όνομα του Επισκόπου Κρήτης, Αγίου Μύρωνα, είναι κτισμένο στην κορυφή δύο λόφων. Σε υψόμετρο 340 μέτρων, δεσπόζει σε ολόκληρη την επαρχία Μαλεβιζίου και η πανοραμική του θέα σε όλη την περιοχή, κόβει κυριολεκτικά την ανάσα.
Σε περίοπτη θέση βρίσκεται και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Μύρωνα, ο οποίος έδωσε και το όνομά του στο χωριό. Μέσα στο ναό βρίσκεται ο τάφος του Αγίου όπως και τα λείψανά του. Στα δυτικά και κάτω από το ναό βρίσκεται η σκήτη όπου μόνασε ο Άγιος και η οποία μετατράπηκε σε παρεκκλήσι.
Η ζωή και το έργο του Αγίου Μύρωνα, που γεννήθηκε, έδρασε και κοιμήθηκε σε αυτή την περιοχή και που ανήκει στην χορεία των αρχαίων Αγίων της Κρήτης, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με την αρχαία πόλη της Ραύκου, η οποία υπήρξε η πατρίδα του Αγίου και προστάτη όχι μόνο του χωριού, αλλά και της περιοχής και ολόκληρης της Κρήτης. Το χωριό μετέπειτα προς τιμήν του μετονομάστηκε σε Άγιο Μύρωνα.
Η σκήτη του Αγίου και το θαυματουργό αγίασμα
Η σκήτη του Αγίου Μύρωνα βρίσκεται βορειοδυτικά του χωριού πολύ κοντά την πλατεία. Μπορείτε να την επισκεφθείτε και από το Ναό, κατεβαίνοντας αρκετά σκαλοπάτια.
Για τους πιστούς ο χώρος αποτελεί μία όαση πνευματικής ανάτασης. Πολλοί συρρέουν στη σπηλιά και προσπαθούν να ανασύρουν το θαυματουργό αγίασμα. Έχουν αναφερθεί όμως και περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι δεν κατάφεραν να πάρουν αγίασμα από την πηγή.
Η ζωή και τα θαύματα του Αγίου
Η γέννηση του Αγίου Μύρωνα τοποθετείται περί το 250 μ.Χ., στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου και ο θάνατός του περί το 350 μ.Χ.
Ο Άγιος ανήλθε στον επισκοπικό θρόνο της Γορτύνης περί το 320-330 μ.Χ. Ωστόσο εδώ η παράδοση διχάζεται. Ο Άγιος γεννήθηκε από γονείς ευγενείς και ευσεβείς. Η γέννηση και η ανατροφή του συνέπεσε με τα δύσκολα χρόνια των διωγμών του Δεκίου, γι’ αυτό άλλωστε και οι γονείς του προσπάθησαν με μεγάλη επιμέλεια να τον αναθρέψουν σωστά και να τον προφυλάξουν από τις αρνητικές επιδράσεις τις ειδωλολατρίας της εποχής εκείνης.
Ήδη από την παιδική του ηλικία ήταν εμφανής η μελλοντική εξέλιξη του στους κόλπους της εκκλησίας, γιατί ήταν φρόνιμος και συνετός, απέφευγε τις παιδικές επιπολαιότητες και συνήθειες και έδειχνε υπακοή στους γονείς του.
Το πρώτο θαύμα
Από μικρό παιδί φάνηκε ο φιλάνθρωπος και φωτισμένος χαρακτήρας του. Στον Άγιο αποδίδονται θαύματα από την παιδική του ηλικία ακόμη.
Ένα χαρακτηριστικό, όπως αναφέρει η παράδοση: Κάποτε μοίρασε στους φτωχούς όλα τα σταφύλια από τα αμπέλια της οικογένειάς του. Η μητέρα του έκανε την παρατήρηση πώς όλο το χρόνο κοπίαζαν για το αμπέλι εκείνο και τώρα δεν έμειναν σταφύλια για να κάνουν κρασί.
Εκείνος όμως χωρίς να αντιμιλήσει στη μητέρα του, της είπε χαρακτηριστικά “εφύλαξεν και για μας ο Θεός, μητέρα!”. Πήγε στο αμπέλι και βρήκε μόνο ένα τσαμπί σταφύλι με τρεις ρόγες. Το έφερε στο σπίτι και το έβαλε στο πατητήρι. Αμέσως άρχισε να τρέχει ο μούστος, έως ότου γέμισαν τα βαρέλια της οικογένειας, καθώς και όλου του χωριού.
Μαρτυρείται ακόμη κατά την παράδοση ότι ένα βράδυ, όταν ο Άγιος αντιλήφθηκε ότι είχαν πάει κλέφτες να κλέψουν το σιτάρι από το αλώνι του. Οι κλέφτες νόμιζαν ότι κοιμάται. Γέμισαν τα σακιά και ο ένας με τη βοήθεια του άλλου τα φορτώθηκαν στον ώμο τους και έφυγαν. Ο τελευταίος όμως δεν είχε βοήθεια και δυσκολευόταν να σηκώσει το σακί στον ώμο του.
Τότε ο Άγιος σηκώθηκε και με τα ίδια του τα χέρια έβαλε το σακί στον ώμο του κλέφτη. “Ο Θεός να σας συγχωρήσει”, είπε ο Άγιος και ο κλέφτης έφυγε κατάπληκτος.
Το δεύτερο περιστατικό είναι παρόμοιο με το πρώτο. Κλέφτες προσπαθούσαν να κλέψουν από το χωράφι του ρεβίθια. Όταν ο Άγιος τους αντιλήφθηκε αντί να τους καταδιώξει, τους ευλόγησε και δίνοντας τους τα ρεβίθια τους έστειλε σπίτια τους παραγγέλλοντας τους να μην κάνουν λόγο σε κανένα.
Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου ο Μύρων, παντρεύτηκε με μια γυναίκα ευσεβή και πιστή. Γρήγορα όμως η σύζυγος του πέθανε και εκείνος, αφού απελευθερώθηκε από τα δεσμά της συζυγίας αφιερώθηκε απερίσπαστος στο Θεό.
Μελετούσε καθημερινά τα ιερά κείμενα, νήστευε και προσευχόταν ενώ παράλληλα συνέχιζε το φιλανθρωπικό του έργο. Επειδή έγινε γνώστη η αρετή του, χειροθετήθηκε πρώτα Αναγνώστης και στη συνεχεία χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος.
Η φήμη του γρήγορα απλώθηκε παντού γι’ αυτό και όταν πέθανε ο επίσκοπος Κρήτης όλοι, κλήρος, άρχοντες και λαός στράφηκαν σ’ αυτόν και τον παρακάλεσαν να αναλάβει τη διαποίμανση των ψυχών τους.
Έτσι ο Μύρων χειροτονήθηκε Επίσκοπος Κρήτης.
Υπολογίζεται ότι κοιμήθηκε περίπου εκατό ετών έχοντας αφήσει πίσω ένα τεράστιο ποιμαντικό και χριστιανικό έργο.
Τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά την κοίμησή του, πολλά είναι τα θαύματα τα οποία αποδίδονται στο πρόσωπό του.
Η εμφάνιση του Αγίου για την ανακομιδή
Όπως αποκαλύπτει στο neakriti.gr, ο ιερέας του χωριού πατέρας Νικόλαος Κριτσωτάκης, ο οποίος υπηρετεί την εκκλησία του Αγίου Μύρωνα από το 1997 «από το 2013 ο Άγιος, μαρτυρείται ότι, άρχισε να εμφανίζεται σε τρία πρόσωπα και ζητούσε να γίνει η ανακομιδή των λειψάνων του, εμφανέστερο γίνεται στις αρχές του 2014. Όταν ζήτησε να βγουν τα λείψανά του, “πήρε” τους ανθρώπους εκείνους, μέσα σε όνειρο», όμως, όπως ο ίδιος ο ιερέας μας αναφέρει, πιστεύει ήταν κάτι θεϊκό, διαφορετικό από ένα απλό όνειρο, «τους οδήγησε κάτω στον τάφο του, τους έδειξε ακριβώς πώς και πού ήταν το σκήνωμά του, τους είπε ότι θα ακολουθήσουν μία σειρά γεγονότων μετά την ανακομιδή, “ως μαρτυρία αυτών που σας λέω θα βρείτε στον τάφο κάποια πράγματα και να πείτε στον πατέρα Νικόλαο, ότι είμαι μόνος μου στον τάφο”».
Ο πατέρας Νικόλαος μας διευκρινίζει ότι είχε κάποιες αμφιβολίες, επειδή αρχαιολόγοι από την Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ανέφεραν ότι δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί επιστημονικά ότι πρόκειται για τον τάφο του Αγίου, «μπορεί να έχουν θάψει και άλλους μέσα στον τάφο», ήταν η εκτίμησή των στελεχών της Υπηρεσίας. «Αυτές τις αμφιβολίες δεν τις είχα αναφέρει πουθενά και σε κανέναν», αναφέρει ο ίδιος, «τις κρατούσα μέσα μου. Όταν λοιπόν ήρθε ο καιρός και ο Άγιος υπέδειξε τον τρόπο και πότε θα ανοιχτεί ο τάφος και το γεγονός ότι ήθελε να γίνει η ανακομιδή των λειψάνων του, μου έδωσε απάντηση σε αυτές τις αμφιβολίες», τονίζει ο ιερέας.
«Σε συνδυασμό με το γεγονός της απόδειξης κάποιων πραγμάτων, εκτός εκκλησίας, που υπέδειξε ο Άγιος, τα οποία τα βρήκαμε, όλα μας έβαλαν σε σκέψεις και αποφασίσαμε να θέσουμε το θέμα στον Αρχιεπίσκοπο και που εκείνος αρχικά το δέχτηκε», συνεχίζει ο πατέρας Νικόλαος, όμως, όταν του έστειλαν έναν έγγραφο από την ενορία, εκείνος δεν απάντησε. Μετά όμως περίπου από δύο μήνες του ίδιου έτους, εντελώς ξαφνικά, ενώ έκανε έναν αγιασμό σε εγκαταστάσεις της ΔΕΥΑΗ στο χωριό Πυργού, του είπε να πάνε να κάνουν αυτό που είχαν αποφασίσει.
Τα γεγονότα που προηγήθηκαν βέβαια είναι πάρα πολλά, όπως μας περιγράφει ο ιερέας του χωριού «δεν είναι μόνο αυτά που αναφέρθηκαν προηγούμενα». «Μαρτυρείται ότι όταν ο Άγιος ρωτήθηκε κατ’ όνειρο γιατί θέλει να εκταφούν τα λείψανά του από του τάφου του, απάντησε ότι θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους στα δύσκολα χρόνια τα οποία έρχονται. Ίσως αυτό ξενίζει βέβαια, γιατί οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ζούμε και να βολευόμαστε μόνο σε αυτά που βλέπουμε και αυτά που ανταποκρίνονται μόνο στις αισθήσεις».
Ο πατέρας Νικόλαος μας εξομολογήθηκε ότι του ήταν αδιανόητο να σκεφτεί ότι θα ήταν εκείνος, ο οποίος θα ανοίξει τον τάφο του Αγίου. Μας περιγράφει, και το γεγονός που του δημιούργησε το δέος μιας τέτοιας πράξης. Το γεγονός καταγράφει σε βιβλίο της η Ελευθερία Λιναρδάκη (δασκάλα), κατά το έτος 1935, στοιχεία του οποίου είχε συλλέξει από ανθρώπους που ζούσαν τότε και θυμόντουσαν τα γεγονότα: «Στα χρόνια της δεκαετίας του 1860 από δύο κοντινές ενορίες ήρθαν να συλήσουν τον τάφο του Αγίου. Τότε έγιναν κάποια θαυμαστά γεγονότα. Ο εφημέριος του χωριού τότε ήταν ο αείμνηστος παπά Μανόλης Παπαδάκης είχε δει τους ανθρώπους αυτούς να έχουν τιμωρηθεί με αυστηρό τρόπο από τον Άγιο Μύρωνα. Τα πτώματα τους βρέθηκαν στον τόπο της πράξης τους, κυριολεκτικά σε αποσύνθεση ελάχιστο χρόνο μετά την προσπάθειά τους. Ήταν δε σε τέτοια κατάσταση που μαρτυρείται ότι τους μάζεψαν με το τσουβάλι. Αυτό το φρικτό θέαμα, καθώς και κάποια άλλα γεγονότα στο χωριό παράξενα, οδήγησαν τον ιερέα να επέμβει, να μαζέψει τα λείψανα, όσα διασώθηκαν – διότι είχαν πάρει και κάποια – και τα τοποθέτησε ανατολικά στον τάφο του, απ’ όπου και εμείς τα βρήκαμε».
Θαύματα του Αγίου που χρονολογούνται στην περίοδο της Τουρκοκρατίας
Το 1826 λοιπόν, οι Τούρκοι του Μεγάλου κάστρου, με επικεφαλής τον Χασάν Πασά, εκστράτευσαν εναντίον των χωριών της επαρχίας Μαλεβιζίου.
Αφού συνέλαβαν πολλούς από τους κατοίκους τους οδήγησαν στο χωριό Άγιο Μύρωνα και τους κράτησαν αιχμάλωτους δίπλα στο Ναό του, πάνω στη στέγη κάποιου σπιτιού με σκοπό να τους μεταφέρουν την επομένη στην Πόλη και άλλους να τους θανατώσουν κι άλλους να τους Τουρκέψουν.
Για να εμποδίσουν μάλιστα τυχόν απόδραση τους τοποθέτησαν κατά τη διάρκεια της νύχτας και δεύτερη φρουρά. Όλη τη νύχτα οι αιχμάλωτοι προσεύχονταν και επικαλούνταν τη βοήθεια του Αγίου.
Κατά τα μεσάνυχτα παρουσιάστηκε ένα εκτυφλωτικό φως στον ουρανό και σαν πύρινες γλώσσες κατέβηκε και στάθηκε πάνω στο ναό. Ταυτόχρονα ακούστηκαν δυνατές βροντές και εκκωφαντικός θόρυβος.
Οι Τούρκοι νόμισαν ότι χριστιανικός στρατός τους είχε περικυκλώσει και επειδή τους κατέλαβε πανικός, έφυγαν τρέχοντας ενώ οι κάτοικοι του χωριού έσπευσαν να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους, οι όποιοι ευχαριστούσαν τον Άγιο για τη σωτηρία τους.
Την ίδια περίοδο, οι Οθωμανοί αποθήκευσαν στο ναό του Αγίου, εφόδια και τροφές και τοποθέτησαν φρουρά για τη φύλαξη τους. Κατά τη διάρκεια όμως της νύχτας ακούστηκαν δυνατές βροντές και φοβερός θόρυβος.
Είδαν έντρομους τους Τούρκους φρουρούς να φεύγουν και να φωνάζουν ότι ο Ευλιάς, ένας γέροντας με λευκή γενειάδα και χρυσά ενδύματα τους έδιωχνε.
Την επομένη μέρα απομάκρυναν από το ναό τα πολεμοφόδια και παρέδωσαν στους Χριστιανούς για να τελούν απρόσκοπτα τη λατρεία τους.
Μια συγκλονιστική ιστορία
Την παρακάτω ιστορία διηγείται η κ. Ειρήνη Μαρκετάκη.
“Είμαι παντρεμένη με το Σηφάκη Ιωάννη και έχουμε αποκτήσει δύο παιδιά. Θέλω να σας διηγηθώ το περιστατικό που έγινε με την κόρη μας Κ., το καλοκαίρι του έτους 2011.
Ήταν ένα υγιέστατο κοριτσάκι ώσπου μια μέρα άρχισε να παραλύει το αριστερό της χέρι και σε διάστημα μιας εβδομάδας παρέλυσε όλο της το σώμα. Νοσηλεύτηκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας Παίδων του ΠΑ.Γ.Ν.Η. για δύο μήνες, όπου οι γιατροί διαπίστωσαν ότι είχε το Σύνδρομο Guillain-Barre.
Όπως ήταν φυσιολογικό, αμέσως ο σύζυγος μου και εγώ ανησυχήσαμε πολύ, διότι οι γιατροί μας είπαν ότι παρόλο που τους συνέβαινε για πρώτη φορά τέτοιο περιστατικό και τόσο βαριά μορφή του συνδρόμου, που μπορούσε να επιφέρει και τον θάνατο, θα έκαναν ότι ήταν δυνατόν από ιατρικής πλευράς.
Η πρώτη μας σκέψη ακούγοντας αυτά τα λόγια, ήταν ο Άγιος Μύρωνας, ο θαυματουργός Άγιος του χωριού μας. Καθημερινώς επισκεπτόμασταν τη Σκήτη του Αγιάσματος και το Ναό του παρακαλώντας τον με ευλάβεια για την υγεία του παιδιού μας. Κάθε μεσημέρι και βράδυ, αμέσως μετά το επισκεπτήριο στην Μ.Ε.Θ. Παίδων κάναμε παράκληση στη Σκήτη του. Ήταν ημέρα Παρασκευή μεσημέρι που είχαμε κατέβει στην Σκήτη για την καθιερωμένη παράκληση γεμάτοι αγωνία, διότι καθυστερούσαν να έρθουν τα φίλτρα ενός μηχανήματος από χώρα της Ευρώπης, που θα βοηθούσε στην ομαλή εξέλιξη της υγείας της κόρης μας.
Την ώρα της παράκλησης άκουσα κάποιον να φωνάζει στο σύζυγό μου «Γιάννη, Γιάννη έλα!!». Αμέσως βγήκα έξω, κοίταξα τριγύρω όμως δεν υπήρχε κανείς. Ρώτησα το σύζυγό μου αν άκουσε τη φωνή και μου απάντησε αρνητικά. Φύγαμε αμίλητοι με δάκρυα στα μάτια και πήγαμε στο σπίτι μας. Ο σύζυγός μου, καθώς ήταν άυπνος για μέρες, ξάπλωσε στον καναπέ, έκλεισε για λίγο τα μάτια και είδε σαν όραμα ότι βρισκόταν σε έναν μεγάλο κήπο με πανέμορφα πολύχρωμα λουλούδια και πρασινάδα. Ακριβώς απέναντί του καθόταν ένα γεροντάκι με μαύρα ρούχα και άσπρη μακριά γενειάδα. Τον κοιτούσε με τα μεγάλα του μπλε μάτια και με ένα πλατύ χαμόγελο του έγνεψε καταφατικά χωρίς να του μιλήσει. Αμέσως μετά μας τηλεφώνησαν από το νοσοκομείο ότι τα φίλτρα είχαν έρθει και θα άρχιζαν τη θεραπεία το συντομότερο δυνατόν.
Ο καιρός κυλούσε με τους γιατρούς να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για τη ζωή του παιδιού μας κι εμείς με τις προσευχές μας παρακαλούσαμε την Παναγία, τον Άγιο Μύρωνα και άλλους Αγίους να μας βοηθήσουν.
Δύο εβδομάδες αργότερα, Σάββατο πρωί τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά. Στο σώμα του παιδιού μας που βρισκόταν σε καταστολή είχε εισβάλει ένα ενδονοσοκομειακό μικρόβιο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια των γιατρών: «Φοβόμαστε ότι την σώσαμε από το Guillain -Barre και τώρα θα την χάσουμε από το μικρόβιο». Φύγαμε τρέμοντας με δάκρυα στα μάτια από το νοσοκομείο με προορισμό τον Ναό του Αγίου Μύρωνα. Εκεί συναντήσαμε τον Ιερέα του χωριού μας με την παπαδιά, τους είπαμε τι συνέβαινε και ο ιερέας μας προέτρεψε να επισκεφτούμε το Μοναστήρι της Παναγίας της Παλιανής στο Βενεράτο για προσευχή.
Μόλις φτάσαμε εκεί μας άνοιξε μία μοναχή τον ναό λόγω του ότι ήταν μεσημέρι. Ο σύζυγός μου προχώρησε στο πίσω μέρος του ναού, στη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας όπου προσευχόταν με ευλάβεια, ενώ εγώ άναβα κερί στην είσοδο του ναού, όταν ξαφνικά πέρασε από δίπλα μου μια μαυροφόρα γυναίκα σαν αστραπή. Ένιωσα σαν κάποιος να με ωθούσε να την αναζητήσω και παρόλο που ψάξαμε με το σύζυγό μου όλο τον ναό δεν υπήρχε κανείς. Ρωτήσαμε την μονάχη που μας είχε ανοίξει αν είδε αυτό κάποιον και η απάντηση της ήταν: «Να είσαστε χαρούμενοι, παιδιά μου, ήταν η Παναγία μας και να ξέρετε ότι θα πάνε όλα καλά με το παιδί σας».
Φύγαμε με μια σιγουριά και θελήσαμε να ενημερώσουμε τον ιερέα του χωριού μας για το γεγονός αυτό. Είχαμε όμως την αμφιβολία αν θα είναι ανοικτός ή όχι ο ναός του Αγίου μας, διότι η ώρα ήταν 15:30, ώρα που σε καθημερινή βάση ο ναός είναι κλειστός. Μόλις φτάσαμε στην ανοικτή είσοδο του ναού, είδαμε τον ιερέα μας, να έρχεται με φόρα προς εμάς και πριν του πούμε οτιδήποτε σήκωσε ψηλά τα χέρια λέγοντας μας: «Ξέρω τι είδατε, μία μαυροφορεμένη, που πέρασε σαν αστραπή. Να ξέρετε ότι ήταν η Παναγία και το παιδί σας θα γίνει καλά. Πηγαίνετε στο παιδί σας και μην αμφιβάλλετε για την πίστη σας». Μας έκανε φοβερή εντύπωση το ότι ήξερε τι είχε συμβεί και το ότι ήταν καταφατικός και σίγουρος γι’ αυτά που μας έλεγε. Προσπαθήσαμε να του μιλήσουμε, όμως δεν μας άφησε περιθώριο. Αμέσως τα πράγματα σχετικά με την υγεία της κόρης μας πήραν διαφορετική πορεία προς μεγάλη έκπληξη όλων μας.
Παρά τη βελτίωση της υγείας της, η παραμονή της στην Μ.Ε.Θ. Παίδων παρέμενε αναγκαία για λόγους αναπνευστικούς. Οι γιατροί άρχισαν να μας ενημερώνουν σχετικά με την τραχειοστομία που σκέφτονταν να κάνουν στο παιδί μας. Στην ιδέα και μόνο ήμασταν εντελώς αντίθετοι, όμως τι μπορούσαμε να κάνουμε; Εκείνο το απόγευμα της Δευτέρας, στάξαμε στο στόμα της κόρης μας, όπου ήταν ακόμα διασωληνωμένη, λίγες σταγόνες από το υγρό των βρασμένων φύλλων της Αγίας Μυρτιάς. Αμέσως μετά μπήκαμε στο γραφείο των γιατρών για την καθιερωμένη καθημερινή ενημέρωση, όπου και μας ανακοίνωσαν ότι η κόρη μας θα βγει από την εντατική σε βάθος χρόνου και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την τραχειοστομία της.
Εμείς πιστεύαμε ότι η Παναγία μας και ο Άγιος Μύρωνας θα έκαναν το θαύμα τους. Και το έκαναν!!! Την επόμενη μέρα, Τρίτη πρωί, όταν μπήκαμε στην εντατική οι γιατροί είχαν σχηματίσει με τα σώματα τους έναν κλοιό γύρω από το κρεβάτι της κόρης μας όπου όλοι μαζί με χαρούμενη όψη στα πρόσωπά τους φώναξαν με μια φωνή: “Έκπληξη” και άνοιξαν τον κλοιό. Αντικρίσαμε την κόρη μας χωρίς σωληνάκια!! Ναι μεν ακίνητη, αλλά χωρίς σωληνάκια!!
Οι γιατροί ερμήνευσαν το γεγονός σαν κάτι το περίεργο και πίστευαν οτι η κόρη μας δεν θα αντέξει χωρίς μηχανική αναπνευστική υποστήριξη, γι’ αυτό τον λόγο παρέμεινε στην εντατική μία επιπλέον εβδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας ευτυχώς δεν επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι των γιατρών. Έπειτα από δύο μήνες φύγαμε από το νοσοκομείο με προορισμό το σπίτι μας.
Τώρα είμαι στην ευχάριστη θέση να βλέπω το παιδί μου να είναι ένα υγιές παιδί σαν όλα τα άλλα.
Αυτό το οποίο μας έκανε να συγκλονιστούμε ήταν όταν καλέσαμε τον ιερέα του χωριού μας να μας κάνει ευχέλαιο στο σπίτι, οκτώ μήνες μετά την έξοδο της κόρης μας από το νοσοκομείο. Όταν τελείωσε το ευχέλαιο συζητήσαμε για όλα αυτά που είχαν συμβεί στο παιδί μας. Τότε απευθυνόμενη στον ιερέα του είπα ότι μας είχε παραξενέψει ο τρόπος που μας αντιμετώπισε εκείνο το Σάββατο το απόγευμα, όταν τον είδαμε στην είσοδο του Ναού του Αγίου Μύρωνα να γνωρίζει τι είχε συμβεί στον ναό της Παναγίας της Παλιανής. Η αυτοπεποίθησή του και η σιγουριά του όταν μας είπε: «Το παιδί σας θα γίνει καλά, πηγαίνετε και μην αμφιβάλλετε για την πίστη σας».
Τότε ο ιερέας με δάκρυα στα μάτια και με βλέμμα απορίας έκανε τον σταυρό του και μας είπε: «Ποιός, εγώ; Αυτήν την ώρα εγώ κοιμόμουν, πότε σας είπα τέτοια πράγματα και πώς είναι δυνατόν να είναι τέτοια ώρα ανοικτός ο ναός του Αγίου μας μήνα Ιούνιο;
Καταλάβαμε τι είχε συμβεί! Ο Άγιος Μύρωνας, μας παρουσιάστηκε με την μορφή του ιερέα μας και ο ναός του άνοιξε για να υποδεχτεί εμάς που είχαμε τόσο πολύ ανάγκη να ακούσουμε με βεβαιότητα για την εξέλιξη της υγείας της κόρης μας. «Όπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις». Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με τα φτωχά του λόγια αυτά που ζήσαμε και την προσπάθεια μας να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί εκείνη την ημέρα.”
Πηγή: http://www.neakriti.gr
