“Πιστεύουμε αλλά δεν ξέρουμε σε τι ακριβώς” επισήμανε ο Βεροίας Παντελεήμων

Την Κυριακή 7 Αυγούστου (μετά της Μεταμορφώσεως) πανηγύρισε ο Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου στην Αγκαθιά του Δήμου Αλεξάνδρειας επι τη μνήμη του Αγίου Νικάνορος.

Λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων.

Κατά το διήμερο της πανηγύρεως τέθηκαν σε προσκύνηση των πιστών ιερά Λείψανα του Αγίου Νικάνορος καθώς και η Ιερά Εικόνα της Παναγίας Καλλιπετριανής από την ομώνυμο Ιερά Μονή της Σκήτεως Βεροίας.

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου είχε ως εξής:

«Πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆ­σαι;»

Δύο θαύματα μᾶς παρουσίασε, ἀ­δελφοί μου, ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λι­κή περικοπή. Τό θαῦμα τῆς θε­ρα­πεί­ας δύο τυφλῶν καί τό θαῦμα τῆς ἰάσεως ἑνός κωφοῦ δαιμο­νι­ζομένου. Καί, ὅπως σέ κάθε θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι καί στό θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν τυφλῶν, ὁ Ἰη­σοῦς θέτει καί πάλι τό ζήτημα τῆς πίστεως. «Πι­στεύετε ὅτι μπορῶ νά κάνω αὐτό πού μοῦ ζητᾶτε;» εἶναι ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς δύο τυ­φλούς.

Σέ κάποιους μπορεῖ νά φαίνεται ἄσκοπη καί περιττή ἡ ἐρώτηση, καθώς οἱ δύο τυφλοί μέ δική τους πρωτοβουλία πλησιάζουν τόν Ἰη­σοῦ καί ζητοῦν τή θεραπεία. Κατά συνέπεια θά μποροῦσε νά συμπε­ρά­νει κανείς ὅτι προφανῶς καί πι­στεύουν στή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἐφό­σον μό­νοι τους ζητοῦν νά τούς χαρίσει τό φῶς πού στεροῦνται.

Ἡ ἐρώτηση ὅμως τοῦ Χριστοῦ οὔτε τυχαία εἶναι οὔτε περιττή. Ὁ Ἰησοῦς, βεβαίως, γνωρίζει ὅτι οἱ δύο τυφλοί πι­στεύουν πραγματι­κά, ἀλλά τούς ρωτᾶ γιά τρεῖς λόγους.

Ὁ πρῶτος λόγος εἶναι γιά νά δι­δά­­ξει τούς ἀνθρώπους ὅτι ἡ πί­στη εἶναι ἀπαραίτητη προϋπό­θεση γιά τό θαῦμα. Τό θαῦμα δέν εἶναι κάτι μαγικό, οὔτε εἶναι μία ἄλογη ἔκ­φρα­ση τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ. Εἶ­ναι ἡ ἀνταπόκριση του σέ ἕνα αἴ­­­­­­τημα τῶν τέκνων του πού πι­στεύ­­ουν σ᾽ αὐτόν καί ἔχουν ἀνά­γκη τῆς βοηθείας του. Εἶναι ἡ εὐ­και­ρία πού τούς δίνει νά ἐνι­σχύ­σουν τήν πίστη τους καί νά στη­ρί­ξουν σ᾽ αὐτήν περισσότερο τή ζωή τους.

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι γιά νά ὁμολογήσουν τήν πίστη πού ἔχουν στή ψυχή τους. Γιατί ἡ πίστη ἔχει με­γαλύτερη ἀξία γιά τόν ἄνθρω­πο, ὅταν δέν κρύπτεται ἀλλά ὁμο­λο­γεῖται. Καί ὁ τρίτος λόγος εἶναι γιατί ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως βοη­θᾶ τόν ἄνθρωπο νά συνειδη­το­ποι­ή­σει τί πιστεύει καί γιατί τό πι­στεύει.

Πολλές φορές λέμε, ἀδελφοί μου, ὅτι πιστεύουμε ἀλλά δέν ξέρουμε σέ τί ἀκριβῶς πιστεύουμε. Ζητοῦ­με βοήθεια ἀπό τόν Θεό ἀλλά δέν εἴμαστε βέβαιοι γιατί τοῦ τήν ζη­τοῦ­με καί ἐάν πιστεύουμε ὅτι μπο­ρεῖ νά μᾶς κάνει αὐτό πού ζητοῦμε ἤ τοῦ τό ζητοῦμε μόνο γιατί δέν ἔχουμε κανένα ἄλλο ἀπό τόν ὁποῖο νά τό ζητήσουμε.

Ὁ Ἰησοῦς ρωτᾶ τούς τυφλούς ἐάν πιστεύουν ὅτι μπορεῖ νά τούς θεραπεύσει, καί μόνο ὅταν ἀκούει τήν καταφατική τους ἀπάντηση τούς χαρίζει τή θεραπεία. Γιατί ὁ Χρι­στός δέν θεραπεύει κανέναν πα­ρά τή θέλησή του, καί δέν σώζει ἐκβιαστικά κανένα, ἐάν ἐκεῖνος δέν τό ἐπιθυμεῖ.

Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δέν ρώτησε μόνο τούς τυφλούς ἄν πιστεύουν πρίν νά κάνει τό θαῦμα. Ρωτᾶ καί ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, πολλές φορές στή ζωή μας καί μέ διάφορους τρό­πους. Μᾶς ρωτᾶ σέ στιγμές πού δέν μποροῦμε νά τό φαντασθοῦμε, σέ στιγμές πού καλούμεθα νά κά­νουμε κάποια ἐπιλογή στή ζωή μας, νά πάρουμε κάποια ἀπόφαση, ἀλλά καί κάθε στιγμή πρίν νά κά­νουμε ὁτιδήποτε, ἀκόμη καί στήν καθημερινότητά μας. Καί περιμέ­νει τήν ἀπάντησή μας.

Ὁ Ἰησοῦς ἀνα­μένει τήν κα­τα­φα­τική μας ἀπάντηση, ὄχι γιατί τήν χρειάζεται ἐκεῖνος, ἀλλά γιατί τήν χρειαζόμαστε ἐμεῖς. Γιατί ἡ κατα­φα­τική μας ἀπάντηση μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά ζήσουμε ἕνα θαῦμα, μία ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ καθορι­στι­κή γιά τή σωτηρία μας.

Τέτοιες ἐπεμβάσεις βίωσε στή ζωή του καί ὁ ἑορταζόμενος σή­με­ρα καί τιμώμενος στήν ἐνορία σας ὅσιος Νικάνωρ, γιατί οἱ ἀπαντή­σεις του στίς ἐρωτήσεις τοῦ Χρι­στοῦ ἐάν τόν πιστεύει ἦταν πάν­τοτε κα­­τα­φατικές.

Ἦταν καταφατική ἡ ἀπάντησή του, ὅταν ὁ Χριστός τόν κάλεσε νά τοῦ ἀφιερώσει τή ζωή του καί ἐκεῖ­νος χωρίς νά διστάσει μοίρασε τή με­γάλη περιουσία πού τοῦ κλη­ροδό­τησαν οἱ γονεῖς του καί ἐγ­κατέ­λει­ψε τή ζωή τοῦ κόσμου γιά νά γίνει μοναχός.

Ἦταν καταφατική, ὅταν ὁ Χρι­στός τοῦ ζήτησε νά ἐγκαταλείψει τήν ἀσφάλεια τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς στή Σκήτη τῆς Βεροίας καί νά ἀφοσιωθεῖ στήν ἐπίπονη ἄ­σκη­ση στό ὄρος Καλλίστρατο.

Ἦταν καταφατική, καί ὅταν ἀπο­φά­σισε νά ἱδρύσει τή Μονή τῆς Μεταμορφώσεως σέ ἕνα τόπο δύσ­βατο καί δυσπρόσιτο, χωρίς μέσα καί χωρίς δυνατότητες.

Ὅμως ὅλες αὐτές τίς καταφα­τι­κές ἀπαντήσεις, τίς ἀκολουθοῦσε καί ἕνα μικρό ἤ μεγαλύτερο θαῦ­μα τοῦ Ἰησοῦ. Γιατί ἕνα θαῦμα ἦταν ἡ ἀγ­γε­λική ζωή του. Ἕνα θαῦ­μα ἦταν τό προ­ορατικό χάρι­σμα πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό. Ἕνα θαῦμα ἦταν ὅτι ἀξιώθηκε νά ἀνέλ­θει τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν καί νά φθάσει στήν ἁγιότητα, γιά νά τόν τιμήσει ὁ Θε­ός μέ τή χάρη τῶν θαυμάτων καί νά τόν τιμοῦμε καί ἐμεῖς ὡς πρό­τυπο πίστεως σέ ἕνα κόσμο πού ἀμφισβητεῖ τήν πί­στη παρότι ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπό αὐτή.

Τιμώντας, λοιπόν, σήμερα τόν ὅσιο Νικάνορα, ἄς προσπαθή­σου­με, ἀδελφοί μου, νά μιμηθοῦμε τήν πίστη του, γιά νά ἀπαντοῦμε καί ἐμεῖς καταφατικά στίς ἐρωτή­σεις πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Χριστός ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ζήσουμε τά θαύ­ματά του στή ζωή μας, ἀλλά κυ­ρίως τό θαῦμα τῆς σωτηρίας μας.