Τό πρωΐ τῆς Tρίτης, 30 Αὐγούστου, στον ι. ναό του Αγίου Αλεξάνδρου στο Παλαιό Φάληρο ὁ Ὄρθρος ἄρχισε στίς 7.00 π.μ., ὅπου χοροστάτησε ὁ Σεβασμ. Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης κ. Παῦλος, ὁ ὁποῖος καί προέστη τῆς πολυαρχιερατικῆς θείας Λειτουργίας πού ἀκολούθησε καί ἡ ὁποία τελέστηκε μέ τή δέουσα ἐκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια σέ ἕνα κατάμεστο ἀπό πιστούς Ναό.
Στήν ὁμιλία του ὁ Σεβασμιώτατος Σερβίων καί Κοζάνης μετά τόν ἀρχικό του χαιρετισμό πρός τούς ἀρχιερεῖς, τό τίμιο πρεσβυτέριο καί τόν πιστό λαό πού συνέρρευσε γιά νά τιμήσει τή σεπτή πανήγυρη τοῦ ἁγίου Ἀλεξάνδρου, εὐχαρίστησε τόν Σεβ. Μητροπολίτη Νέας Σμύρνης κ. Συμεών γιά τήν πρόσκλησή του πού δίνει σέ ὅλους τήν εὐκαιρία νά «ἀπολαύσουν» τό μέγα μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.
«Ἐρχόμαστε» εἶπε «ἀπό τή Μακεδονία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου πού πολλοί ἀμφισβητοῦν ὅτι εἶναι Ἑλλάδα. Ἐμεῖς τούς λέμε ὅτι εἶναι Ἑλλάδα, ὅπως Ἑλλάδα εἶναι ὁ Φίλιππος καί οἱ Μακεδονομάχοι». «Σήμερα» συνέχισε «τιμοῦμε ἕναν ἄλλο Ἀλέξανδρο, τόν θεῖον καί στύλον τῆς πίστεως, ὅπως λέει και τό ἀπολυτίκιό του.
Γιά νά στέκεται, ἀδελφοί μου, αὐτός ὁ Ναός καί νά μᾶς καλύπτει σημαίνει ὅτι εἶναι γερά θεμελιωμένος, ἀλλά καί ὅτι ἔχει καί τά ὑλικά πού χρειάζονται γιά νά ἀντέχει στούς σεισμούς καί στά πάσης φύσεως ἀκραία καιρικά φαινόμενα. Ἔτσι καί ὁ ἅγιος Ἀλέξανδρος εἶχε θεμελιώσει τήν πίστη του πάνω στην πέτρα πού ἦταν ὁ Χριστός, γιά νά μπορέσει νά ἀντικρούσει καί νά καταρίψει τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου. Γιατί πίστη χωρίς Χριστό, λέει ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ἀδελφός τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἶναι σάν τό καλάμι πού δέν μπορεῖ νά μείνει σταθερό καί σαλεύεται ἀπό τούς ἀνέμους.
Εἴδαμε αὐτές τίς ἡμέρες κάποιους ἀθλητές μας πού διακρίθηκαν στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τοῦ Ρίο καί πῆραν μετάλλια, ἔπαθλα δηλαδή. Τά ἀνθρώπινα ἔπαθλα εἶναι προσωρινά. Τά ἀριστεῖα ὅμως πού δίνει ὁ Κύριος εἶναι παγκόσμια καί διαχρονικά.
Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅμως; Πολλοί πιστεύουν καί τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν ὅτι Ἐκκλησία εἶναι μόνο οἱ ρασοφόροι. Οἱ ρασοφόροι εἶναι διάκονοι τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό «ἀποκεκαλυμμένον μυστήριον» πού συντελεῖται ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐν χρόνῳ στή γῆ, καί πιό συγκεκριμένα στή Ναζαρέτ, στή Βηθλεέμ, στόν Ἰορδάνη, στόν Σταυρό, καί σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς σωτηριώδους παρουσίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στή γῆ. Εἶναι τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του. Ἡ Πεντηκοστή καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος θά μένει γιά νά χαριτώνει ὅλους ἐκείνους πού θεμελίωσαν τήν πίστη τους στόν Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶχε ἀνάγκη νά βαπτιστεῖ, νά σαραντίσει, ἀλλά τό ἔκανε γιά νά μᾶς διδάξει πῶς θά πρέπει νά πορευόμαστε γιά νά γίνουμε μέλη διά τοῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος πού ἐπισυνάπτεται. Ὄχι ὡς καθηκοντολογία, ἀλλά ὡς κίνηση ἐμβολιασμοῦ καί σύνδεσης στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια. Εἶναι ὅλα αὐτά τά χαρίσματα καί οἱ δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή. «Κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστιν νόμος». Τότε καρποφοροῦν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Σήμερα ἔχουμε ἐκκλησιαστική ἀγάπη; Πόσοι κόβουν τό ψωμί τους γιά νά ταΐσουν τούς συνανθρώπους τους πού τό ἔχουν ἀνάγκη; Εἴμαστε μακρόθυμοι καί φιλάνθρωποι, ὅπως κατ᾽ ἐξοχήν εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός μας; ὄχι. Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος πού ὡς ἔθνος πηγαίνουμε ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Δέν ἀφήνουμε τόν Θεό νά ἐνεργήσει γιά ἐμᾶς. «Πᾶσαν τήν βιοτικήν ἀποθώμεθα μέριμναν» ψάλλουμε ἀλλά δέν τό ἐφαρμόζουμε.
Ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε τήν καταγωγή μας. Πλαστήκαμε «κατ᾽ εἰκόνα» τοῦ Θεοῦ καί μᾶς χάρισε τήν αἰωνιότητα. Μέσα στόν κόσμο χάνονται φιλοσοφίες, φλυαρίες, ὅμως ὁ ἄνθρωπος μένει καί ὅταν ἀκόμη πεθάνει τοῦ κάνουμε ὡραῖο τάφο, γιά νά τόν θυμόμαστε, ἀλλά καί γιά νά θυμόμαστε ὅτι εἶναι οὐράνιος καί ἐπιστρέφει στήν ἀρχική του ἀφετηρία.
Γιά νά πραγματώσουμε τόν προορισμό μας πρέπει νά ἐμβολιαστοῦμε στό σῶμα καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ταπείνωση, μετάνοια, ἐξομολόγηση χρειαζόμαστε. Χωρίς αὐτά ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τίποτα. Ἤ μᾶλλον εἶναι «κρίμα» σέ αὐτούς πού ἀναξίως μεταλαμβάνουν. Πρότυπό μας καί ὁ θεῖος Ἀλέξανδρος, τόν ὁποῖο ἔχουμε ὡς πρεσβευτή ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὥστε τό ἔθνος μας νά βρεῖ καί πάλι τόν ἀληθινό προορισμό του. Ἀμήν».
