Εκτός υπουργικού θώκου, ο Νίκος Φίλης φαίνεται ότι δεν έχει πλεον κανένα ενδοιασμό να επιτεθεί τόσο κατά του πρωθυπουργού όσο και κατά της Εκκλησίας. Έτσι σε σημερινή του συνέντευξή στη Real News, ο πρώην υπουργός Παιδείας διερωτάται «τι άλλαξε» και έφυγε από το υπ. Παιδείας ενώ ασκούσε πολιτική της κυβέρνησης. Για τον δε ανασχηματισμό τονίζει ότι αμφισβητεί την «πολιτική αυτονομία» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υπονοώντας ότι ο Πρωθυπουργός υπαναχώρησε στις αξιώσεις της Εκκλησίας.
«Είμαι αριστερός και ΣΥΡΙΖΑ. Σαρξ εκ της σαρκός του ΣΥΡΙΖΑ. Θα δώσω τη μάχη με τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου στη νέα πραγματικότητα το κόμμα να είναι ένα σύγχρονο, αριστερό, συλλογικό και όχι αρχηγικό κόμμα”, λέει ο Νίκος Φίλης, ο οποίος προσθέτει: “Βεβαίως και η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να επιλέγει πότε θα ανοίξει τα μέτωπα. Είχε επιλέξει όμως τη συγκεκριμένη πολιτική. Τι άλλαξε εν συνεχεία; Εγώ δεν ασκούσα δική μου πολιτική, αλλά την πολιτική της κυβέρνησης. Τι άλλαξε, λοιπόν;
Η κυβέρνηση υποκύπτει στην πίεση και δίνει την εντύπωση ότι υποχωρεί η πολιτική της αυτονομία. Ο ανασχηματισμός που έγινε δείχνει να αμφισβητεί την πολιτική αυτονομία της κυβέρνησης.
Ο Ιερώνυμος μετατρέπεται σε Χριστόδουλο
Αναφερόμενος στην κόντρα του με τον Αρχιεπίσκοπο, η οποία του κόστισε και την υπουργική του θέση, ο Ν. Φίλης αναφέρει: «Από τη στιγμή που ο Ιερώνυμος μετατρέπεται σε Χριστόδουλο, η εκκλησία είναι παράγοντας στο πολιτικό παιχνίδι. Ο Ιερώνυμος βλέπει ότι υπάρχει περίπτωση ανατροπής των πολιτικών συσχετισμών υπέρ της ΝΔ και σπεύδει να προσφέρει πολιτική βοήθεια προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θέτοντας όμως τους όρους του: Με μια δεξιά ως ακροδεξιά ατζέντα (βλέπε εκφράσεις του για αφελληνισμό και αποχριστιανισμό της κοινωνίας, όχι στο τζαμί, επικέντρωση στις οικονομικές διεκδικήσεις της εκκλησίας σε βάρος της πολιτείας, απειλές για τυχόν κατάργηση του άρθρου 3 του Συντάγματος που προωθείται από φιλελεύθερους και αριστερά πρόσωπα). Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν βλέπουν την πολιτική στόχευση; Δεν αναρωτιούνται που οδηγεί η υποχωρητικότητα; Συνεπώς το θέμα σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας δεν είναι περιθωριακό στη σοβούσα πολιτική και κοινωνική κρίση, αλλά σπρώχνεται όλο και περισσότερο στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής».
