Της Σοφίας Χρήστου
Μεγάλωσε στη «σκιά» του ιερέα-θεολόγου πατέρα του. Πέρασε από τα αμφιθέατρα και τους… στίβους του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έως τα 24 του χρόνια, σπούδασε Φυσική Αγωγή στα ΤΕΦΑΑ, με ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή, και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό αλλά και διδακτορικό στη Θεολογική Σχολή. Τα χρόνια πέρασαν, διορίστηκε γυμναστής, αλλά μέσα του σιγόκαιγε η επιθυμία της ιεροσύνης. Έτσι, το 2003, όντας έγγαμος και με τρία παιδιά, πήρε τη μεγάλη απόφαση να χειροτονηθεί ιερέας.
«Από τα παιδικά μου χρόνια οι αθλητικές δραστηριότητες αποτελούσαν πάντοτε τμήμα της καθημερινότητάς μου. Ασχολήθηκα με τους δρόμους μεσαίων αποστάσεων, με καθημερινές προπονήσεις στο Καυτανζόγλειο Στάδιο της Θεσσαλονίκης. Η ιδέα της ιεροσύνης παρουσιάστηκε και καλλιεργήθηκε με τρόπο ήπιο και αθόρυβο. Η χειροτονία πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των 33 ετών, όταν ήδη είχα την οικογένειά μου. Ήταν μια απόφαση συνειδητή», εξηγεί ο 46χρονος πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίτσα) Παλαιού Φαλήρου, π. Ιωσήφ Ταγαράκης.
Όπως αναφέρει ο ίδιος, «σημαντική υπήρξε η καθοδήγηση του πνευματικού μου, ο οποίος δέχεται με περισσή αγάπη την εξομολόγησή μου από την παιδική μου ηλικία και μου συμπαρίσταται πνευματικά με την ευχή του. Η συνεπής και διακριτική παρουσία του ιερέα πατέρα μου αποτελεί, επίσης, καταλυτικό παράγοντα. Η ατμόσφαιρα της σταθερής παρουσίας του Θεού και των ανθρώπων Του στη ζωή μου νομίζω ότι συνέχει την ωρίμανση της αρχικής διάθεσης και την εδραίωση της τελικής απόφασης για τη χειροτονία μου».
«Κρίσιμη υπήρξε η συγκατάθεση της συζύγου μου, ενώ η τελική ευθύνη της χειροτονίας εναπόκειται στο πρόσωπο του επισκόπου που θα την επιτελέσει. Η εγκάρδια υποδοχή, η φωτισμένη πνευματική καθοδήγηση και η προσωπική συμβολή στην επίλυση μικρών ή μεγαλύτερων διλημμάτων χαρακτηρίζουν την παρουσία του μητροπολίτη Νέας Σμύρνης Συμεών στη μέχρι τώρα πορεία μου», λέει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» ο ιερέας, πατέρας τριών αγοριών, 20, 18 και 13 ετών.
«Νους υγιής εν σώματι υγιεί»
Την ώρα του μαθήματος, πάντως, το πρόβλημα πώς θα κάνει γυμναστική με τα ράσα έχει διευθετηθεί. «Η αθλητική ενδυμασία αποτελεί για τον καθηγητή Φυσικής Αγωγής αυτονόητη συνθήκη. Όπως, π.χ., ο χειρουργός φοράει τη χειρουργική του φόρμα, έτσι και ο χώρος του σχολείου επιβάλλει αντίστοιχη αμφίεση για τον καθηγητή Φυσικής Αγωγής. Αυτό λοιπόν που, έπειτα από ευλογία του επισκόπου μας, εφαρμόζω είναι να χρησιμοποιώ κανονικά αθλητική φόρμα και αθλητικά παπούτσια κατά τη διδασκαλία του μαθήματος», λέει.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας του, τον ρωτάμε πώς τον αντιμετωπίζουν οι μαθητές του στο 5ο Γυμνάσιο Παλαιού Φαλήρου, όπου υπηρετεί με τη δεύτερή του ιδιότητα, αυτή του γυμναστή, και δίνει το μήνυμα «νους υγιής εν σώματι υγιεί».
«Ο αθλητισμός σε συνδυασμό με την αληθινή αγάπη προς τον Κύριο σε βοηθάει να βάζεις στόχους και να αγωνίζεσαι για να τους κατακτήσεις. Όπως το να γίνουμε καλύτεροι από αυτό που είμαστε. Βοηθάει πολύ το να βάζουμε σκοπό για καλύτερη επίδοση και το να πρέπει να βελτιωθείς συμπαρασύρει την πνευματική διάθεση», σημειώνει, προσθέτοντας ότι «οι μαθητές μου βλέπω πως με εμπιστεύονται και μου ανοίγονται πιο εύκολα. Είναι πάντα αυθόρμητες οι αντιδράσεις τους και το χαίρομαι. Είναι ευνοϊκό πολύ το κλίμα. Κι εγώ με τη σειρά μου τους διδάσκω ομαδικότητα, αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο».
Ο αθλητισμός σε συνδυασμό με την αληθινή αγάπη προς τον Κύριο σε βοηθάει να βάζεις στόχους και να αγωνίζεσαι για να τους κατακτήσεις. Όπως το να γίνουμε καλύτεροι από αυτό που είμαστε
Γίνεται, όμως, αποδέκτης ύβρεων, όπως συχνά συμβαίνει σε αθλητικούς χώρους; «Έχω προσέξει πως οι μαθητές μπροστά μου είναι πιο προσεκτικοί στο πώς φέρονται, μπορεί δηλαδή να ζητήσουν πιο εύκολα συγγνώμη, αλλά και στον τρόπο που μιλάνε, στο λεξιλόγιο δηλαδή που χρησιμοποιούν. Είναι πολύ όμορφο όλο αυτό, να έχουν αυτοέλεγχο, αυτοσυγκράτηση».
Αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω και έπρεπε να επιλέξει ένα από τα δύο «λειτουργήματα», γυμναστής ή ιερέας, τι θα προτιμούσε; «Θα έκανα ακριβώς το ίδιο, με την ίδια σειρά. Πακέτο πάνε αυτά. Ο συνδυασμός με ενθουσιάζει! Δεν θα ήταν, λοιπόν, διαφορετική η επιλογή μου», λέει με απόλυτη ειλικρίνεια.
Σήμερα, ωστόσο, όπως λέει ο δραστήριος ιερέας, προσπαθεί στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που του απομένει να γυμνάζεται, με λίγο τρέξιμο ή περπάτημα στο γήπεδο, καθώς το καθημερινό του πρόγραμμα είναι ιδιαίτερα φορτωμένο και μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ ενορίας, σχολείου και οικογένειας.
«Στην ενορία μου στο Παλαιό Φάληρο ιερουργώ, συμμετέχω στις καθημερινά τελούμενες ιερές ακολουθίες και κηρύττω. Επιπλέον, διακονώ το μυστήριο της εξομολόγησης και έχω την ευθύνη του τομέα νεότητας και της αιμοδοσίας της ενορίας μας. Η καθημερινή επικοινωνία με νέους ανθρώπους, η πραγματοποίηση τακτικών συναντήσεων για νέους – εργαζομένους και η αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών αποτελούν ένα μέρος των ασχολιών μου».
Όσο για τους δύσπιστους, που ίσως πουν ότι έγινε ιερέας για βιοποριστικούς λόγους, η απάντηση του π. Ιωσήφ είναι αφοπλιστική: «Ας ρωτήσει κάποιος την Εφορία! Με 150 ευρώ τον μήνα; Η καθημερινότητα, οι αργίες κ.λπ. που αφιερώνουμε δεν αμείβονται με χρήματα. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Είτε με μισθό είτε χωρίς, και πάλι θα γινόμουν ιερέας!».
