Κατά το διήμερο 9 και 10 Φεβρουαρίου πανηγύρισε στα Φιλιατρά της Ιεράς Μητροπόλεως Τριφυλίας και Ολυμπίας ο Ιερός Ναός Εισοδίων της Θεοτόκου στη μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους, ιδιαίτερου προστάτη της πόλεως, ο οποίος την έσωσε θαυματουργικά από ολοκληρωτική καταστροφή την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής.
Στον πανηγυρικό εσπερινό χοροστάτησε και κήρυξε το θείο λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Χαρίτων, συγχοροστατούντων των Σεβασμιωτάτων Βεροίας κ. Παντελεήμονος και Τριφυλίας κ. Χρυσοστόμου.
Την επομένη ημέρα το πρωί στον όρθρο χοροστάτησε και εν συνεχεία προεξήρχε πανηγυρικού αρχιερατικού συλλείτουργου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.
Ακολούθησε ιερά λιτανεία και δέηση στην κεντρική πλατεία των Φιλιατρών.
ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΕΡΟΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
«Ἔστης ἐν σταδίῳ τοῦ Σεβήρου … στῦλος ἀπερίτρεπτος, ἔνδοξε Χαράλαμπες, καί ὅλως οὐχ ὑπέκλινας Μάκαρ, ταῖς τῶν παλαμναίων, θωπείαις θυμοβόροις».
Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικά τῆς ἀνθρωπίνης κοινωνίας, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ συχνά ἀφορμή ἀνταγωνισμῶν καί ἀντιπαραθέσεων, συγκρούσεων καί ἐρίδων, εἶναι οἱ ἡλικιακές καί φυλετικές διαφορές. Οἱ νεότερες γενεές ἀντιπαρατίθενται μέ τίς παλαιότερες, οἱ γυναῖκες δυσανασχετοῦν γιά τίς εἰς βάρος τους διακρίσεις τῶν ἀνδρῶν, τά παιδιά διεκδικοῦν τά δικαιώματά τους ἐπαναστατώντας ἐναντίον τῶν μεγαλυτέρων.
Αὐτό ὅμως πού συμβαίνει στήν ἀνθρώπινη κοινωνία δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ αὐτό πού συμβαίνει στήν κοινωνία τῶν ἁγίων καί τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπου συνυπάρχουν ἁρμονικά καί τιμῶνται ἐξίσου «νεανίσκοι καί παρθένοι, νεώτεροι μετά πρεσβυτέρων», βρέφη ὑπομάζια καί πολιοί γέροντες, ὅπως ὁ σήμερα ἑορταζόμενος καί τιμώμενος πολιοῦχος καί προστάτης τῶν Φιλιατρῶν, ἅγιος ἱερομάρτυς Χαράλαμπος.
Πολιός τήν ἡλικία, νέος ὅμως στήν ψυχή καί τό φρόνημα. Μικρός στό σῶμα, μεγάλος ὅμως στήν καρτερία καί τήν ὑπομονή. Διότι πῶς θά ἦταν διαφορετικά δυνατόν ὁ ὑπέργηρος ἐκεῖνος ἱερέας νά σταθεῖ ἀτρόμητος καί θαρραλέος ἐνώπιον τῶν διωκτῶν του, ὡς στύλος ἀκλόνητος τῆς πίστεως καί τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ; Πῶς θά ἦταν διαφορετικά δυνατόν νά ὑποφέρει τά πολυώδυνα καί φρικτά βασανιστήρια, πού ἔκαναν καί αὐτούς ἀκόμη τούς δημίους του νά συγκλονισθοῦν ἀπό τή δύναμη τῆς ψυχῆς του καί τό μεγαλεῖο τῆς ὑπομονῆς του καί νά πιστεύσουν στόν Χριστό;
«Ἡ θλῖψις ὑπομονήν κατεργάζεται, ἡ δέ ὑπομονή δοκιμήν», ἔγραφε ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Χριστιανούς τῆς Ρώμης. Ἀλλά ὁ ἅγιος Χαράλαμπος δέν εἶχε ἀνάγκη νά βρεθεῖ ἐνώπιον τῆς θλίψεως καί τῆς δοκιμασίας τοῦ μαρτυρίου γιά νά ἀσκηθεῖ στήν ὑπομονή. Τήν εἶχε κατακτήσει μέ τήν πολύχρονη ἄσκηση τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Τήν εἶχε κατακτήσει μέσα ἀπό τήν ἀγάπη στόν Χριστό, στόν ὁποῖο εἶχε ἀφιερώσει τή ζωή του ὡς διάκονος τῶν μυστηρίων του. Τήν εἶχε κατακτήσει, γιατί λογιζόταν καί ἐκεῖνος, μαζί μέ τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο, «ὅτι οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς».
Καί αὐτή ἡ ὑπομονή κοσμοῦσε τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Χαράλαμπο ὡς πολύτιμος πνευματικός ἀδάμαντας. Kαί αὐτήν διδάσκει καί σέ μᾶς σήμερα πού τιμοῦμε τή φωτοφόρο μνήμη του.
Διότι «ὑπομονῆς χρείαν ἔχομεν» καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, αὐτῆς τῆς μεγάλης ἀρετῆς, τήν ὁποία πολλοί μπορεῖ νά παραγνωρίζουν καί νά παραθεωροῦν. Ὅμως ἡ ὑπομονή ἀποτελεῖ τό θεμέλιο καί συγχρόνως τήν κορωνίδα τῶν ἀρετῶν, διότι χωρίς αὐτή γιά τίποτε δέν μποροῦμε νά ἀγωνισθοῦμε, τίποτε δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε, τίποτε δέν μποροῦμε νά κατακτήσουμε.
«Ὑπομονή», γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, εἶναι «τό μέγιστον τῶν ἀρετῶν κατόρθωμα, ὑπομονῇ οἱ μάρτυρες τά οὐράνια ἀνεδήσαντο διαδήματα, ὑπομονῇ οἱ ὅσιοι τά τῆς δικαιοσύνης ἀπειλήφασι γέρα». Καί συνεχίζει προτρέποντάς μας: «ἄς χρησιμοποιήσουμε τήν ὑπομονή γιά νά ἀποκτήσουμε τήν ὑπακοή, τήν ταπεινοφροσύνη, τήν ἀοργησία, καί ὅ,τι ἄλλο ἐπιθυμοῦμε νά ἀποκτήσουμε, ἀλλά κυρίως γιά νά ἀπολαύσουμε καί ἐμεῖς τήν μισθαποδοσία» τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἀπολαμβάνει στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὁ ἅγιος ἱερομάρτυς Χαράλαμπος, ὁ πολιοῦχος καί προστάτης σας.
Ἄς ἀκούσουμε σήμερα τή σιωπηλή ἀλλά εὔγλωττη μαρτυρία του, μαρτυρία τῆς ζωῆς του, ἀλλά καί μαρτυρία ὠφέλιμη γιά τή δική μας ζωή. Γιατί, ἀδελφοί μου, ζοῦμε σέ μία ἐποχή, ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο στόν ὁποῖο ὄχι μόνο ἡ ἀρετή τῆς ὑπομονῆς ἀλλά καί ἡ ἔννοιά της ἔχει ἐκλείψει. Ζοῦμε σέ ἕνα κόσμο πού ἡ ἔλλειψή της δημιουργεῖ ἄλυτα προβλήματα στή ζωή μας, στίς σχέσεις μας μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους, στήν πορεία μας ὡς κοινωνία καί ὡς ἀνθρωπότητα.
Ἡ πίεση τῆς ταχύτητος ὑπό τήν ὁποία λειτουργεῖ ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τόσο στήν καθημερινή του ζωή ὅσο καί στήν πνευματική, ἔχει συνθλίψει τήν ἔννοια τῆς ὑπομονῆς σέ τέτοιο βαθμό πού δέν μποροῦμε νά κατανοήσουμε γιατί δέν ἐπιτυγχάνουμε τούς στόχους μας, γιατί δέν μποροῦμε νά φθάσουμε στό σημεῖο πού θέλουμε καί ὡς ἄτομα καί ὡς κοινωνικό σύνολο.
Ζοῦμε στίς συμπληγάδες μιᾶς οἰκονομικῆς κρίσεως πού ἔχει ἀλλάξει τά πάντα γύρω μας καί μέσα μας καί ἔχει συνθλίψεις τίς ἐλπίδες καί τίς προσδοκίες πολλῶν, ὁδηγώντας τους στά ὅρια τῆς ἀπελπισίας καί μερικές φορές καί πέρα ἀπό αὐτά. Γι᾽ αὐτό καί, δυστυχῶς, γινόμαστε μάρτυρες θλιβερῶν καί τραγικῶν καταστάσεων ἀδελφῶν μας, ἀκόμη καί νέων παιδιῶν, πού φθάνουν μέχρι τήν αὐτοκτονία. Ὅμως οὔτε ἡ ἀπελπισία, οὔτε ἡ ἀπόγνωση, οὔτε πολύ περισσότερο ἡ αὐτοχειρία δίνουν λύση στά προβλήματα πού μπορεῖ νά ἀντιμετωπίζει ὁ ἄνθρωπος. Οὔτε εἶναι δυνατόν ἐμεῖς οἱ πιστοί νά φθάνουμε σέ τέτοιο σημεῖο ἀπογοητεύσεως ἤ ἀπελπισίας. Θά πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί νά ἀσκούμεθα στήν ὑπομονή πού εἶναι ἀναγκαία καί πολύτιμη γιά τή ζωή μας.
Ἄν σκεφθοῦμε πῶς θά ἐξελισσόταν τά πάντα γύρω μας, ἐάν ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς διέθετε περισσότερη ὑπομονή, τότε θά κατανοήσουμε καί τήν ἀξία καί τή συνέπειες τῆς ἐλλείψεώς της.
Καί ὅταν αἰσθανόμασθε ὅτι ἡ ὑπομονή μας ἐξαντλεῖται στήν καθημερινή μας προσπάθεια, τήν προσωπική καί τήν πνευματική, ἄς ἀναλογιζόμασθε τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους, ἡ ὑπομονή τοῦ ὁποίου τόν ἔκανε νά στέκεται ὡς «στῦλος ἀπερίτρεπτος» ἐνώπιον τοῦ εἰδωλολάτρου ἄρχοντος τῆς Μαγνησίας, ὁ ὁποῖος ἀποροῦσε πῶς εἶναι δυνατόν ἕνας τόσο ἀδύναμος καί ὑπερήλικας ἱερέας νά ἀντέχει τά φρικτά βασανιστήρια στά ὁποῖα τόν ὑπέβαλε.
Καί ἄς τόν παρακαλοῦμε νά ἐνισχύει καί μᾶς στό ἀγώνισμα τῆς ὑπομονῆς, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά τρέξουμε δι᾽ αὐτῆς «τόν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα» τῆς ζωῆς, καί στόν στίβο τοῦ κόσμου ἀλλά καί στό πνευματικό στάδιο, γιά νά μπορέσουμε νά φθάσουμε στό τέρμα καί νά ἀπολαύσουμε τήν αἰώνιο ζωή καί τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Κλείνοντας αὐτές τίς λίγες καί ταπεινές σκέψεις μέ ἀφορμή τή σημερινή ἑορτή τοῦ πολιούχου σας ἁγίου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσω ἀπό καρδίας τόν Σεβασμιώτατο ποιμενάρχη σας καί προσφιλῆ ἐν Χριστῷ ἀδελφό, Μητροπολίτη Τριφυλίας καί Ὀλυμπίας κύριο Χρυσόστομο, γιά τήν τιμή πού μοῦ ἐπεφύλαξε ὄχι μόνο προσκαλώντας με νά συμπανηγυρίσω μαζί του καί μέ τόν Σεβασμιώτατο ἀδελφό Μητροπολίτη Ἐλασσῶνος κύριο Χαρίτωνα καί, βεβαίως, μαζί μέ ὅλους ἐσᾶς, τόν εὐσεβῆ λαό τῆς καί τούς ἄρχοντες τῶν Φιλιατρῶν, τόν πολιοῦχο καί προστάτη σας ἅγιο ἱερομάρτυρα Χαράλαμπο, τόν θαυματουργό, ἀλλά καί παραχωρώντας μου τιμητικά σήμερα τόν λόγο.
Τόν εὐχαριστῶ ἐκ βάθους καρδίας γιά τήν ἀγάπη του καί εὔχομαι ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους νά τόν ἐνισχύει στήν πολυεύθυνη καί θεοφιλῆ ποιμαντορία του καί νά τόν ἀξιώνει νά ὁδηγεῖ ὅλους σας διά τῆς ὑπομονῆς εἰς νομάς σωτηρίους.
