Στη Σοφία Χριστίνα Χρήστου
Επί 30 ολόκληρα χρόνια υπηρετεί την τέχνη της υποκριτικής. Το βιογραφικό του πλούσιο… Έχει πολλές συμμετοχές σε τηλεοπτικές και θεατρικές παραστάσεις, αλλά και σε σίριαλ. Ιδιαίτερα γνωστός, ωστόσο, από τις σειρές «Άγγιγμα ψυχής» και «Οι στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη», αλλά και ταινίες, όπως το «I love Καρδίτσα» και «Ουζερί Τσιτσάνης». Έχει συνεργαστεί με πολλά «ιερά τέρατα» της ελληνικής κωμωδίας και είναι από τους λίγους ηθοποιούς που είναι ιδιαίτερα αγαπητός τόσο στον κόσμο όσο και στους συναδέλφους του, γιατί είναι ένα από τα «καλά παιδιά» του χώρου. Πέρα, όμως, από την υποκριτική, ο Πέτρος Ξεκούκης εξομολογείται στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» τη σχέση του με τη θρησκεία, την πίστη του στον Θεό, τη γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο και το Άγιο Όρος, το οποίο, όπως αποκαλύπτει, φροντίζει να επισκέπτεται δύο με τρεις φορές τον χρόνο.
Γεννημένος το 1962 στα Μέγαρα και, όντας το ένα από τα τρία παιδιά μιας μικροαστής οικογένειας, από την παιδική του ηλικία ακολουθούσε τις θρησκευτικές παραδόσεις της οικογένειάς του, η οποία είχε μεγάλη πίστη στον Θεό.
«Η οικογένειά μου είχε βαθιά πίστη στον Θεό. Και η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Ο αδερφός της γιαγιάς μου ήταν Αγιορείτης μοναχός. Μάθαινα κοντά στο ράσο και το αγαπώ. Είχα τη χαρά, λοιπόν, από τα παιδικά μου χρόνια ν’ ακούω ιστορίες και τα λόγια της γιαγιάς μου για τον Θεό κ.λπ. και να πορεύομαι με αυτά. Είναι μια παρακαταθήκη ωραία. Μεγάλη ευλογία! Δεν έχουν πολλοί άνθρωποι την ευλογία και την πίστη…», λέει ο κ. Ξεκούκης.
Από μικρό παιδί είχε εκκλησιαστική κλήση και τις ωραιότερες αναμνήσεις. «Μέχρι και την έκτη δημοτικού, θυμάμαι, ντυνόμουν παπαδάκι και μάλωνα για το θυμιατό! Δεν ήθελα το εξαπτέρυγο κ.λπ. Πάντα το θυμιατό. Πηγαίνοντας και τώρα στην Εκκλησία -και βλέποντας τα παιδιά- ονειροπολώ τις στιγμές στον χώρο της Εκκλησίας. Με την αγνή ψυχή που είχαμε…».
Μικρός σκεφτόταν να γίνει ιερέας, αλλά τον κέρδισε η υποκριτική. «Πέρναγε από το μυαλό μου να γίνω ιερέας, αλλά καταλάβαινα ότι είναι πολύ δύσκολο. Πήγα σε μοναστήρι για να δω, αλλά από το τέλος της πρώτης εβδομάδας με αρχές της δεύτερης ήθελα να φύγω. Λίγοι είναι αυτοί που μπορούν και παραμένουν κλεισμένοι στο μοναστήρι».
Ωστόσο, όπως λέει, «θλίβομαι που βάλλεται το ράσο, που κοιτάζουν το κακό…».
Ο ίδιος εξομολείται συχνά, αναφέρει, έχει πνευματικό στο Άγιο Όρος, τον οποίο και επισκέπτεται δύο με τρεις φορές τον χρόνο, χωρίς να το μάθει κανείς.
Έχει βιώσει, όμως, ο ίδιος το θαύμα; «Βιώνω συχνά την παρουσία του Θεού. Όταν χρειαστώ κάτι, κάνω τον σταυρό μου και, όταν παρακαλέσω τον Θεό, γίνεται. Αυτό μου δίνει κουράγιο και δύναμη», λέει.
«Η αδερφή μου είναι ηγουμένη»
Η αδερφή του από πολύ μικρό κορίτσι ασπάστηκε τα θεία και αφιερώθηκε στον Θεό. Ο κ. Ξεκούκης μιλά για την απόφασή της να μπει σε μοναστήρι στα Μέγαρα, 7 χλμ. από το πατρικό τους σπίτι. «Σκεφτείτε ότι μονάζει από το 1979. Ήρθε η ώρα της και το 2006 έγινε ηγουμένη στην ιστορική μονή του Αγίου Ιερόθεου, του πρώτου επισκόπου Αθηνών και του αγίου που βρισκόταν στην κηδεία της Παναγίας…».
Τα λόγια του ηθοποιού για την αδερφή του, ηγουμένη Ισιδώρα, θεολόγο και υμνογράφο, συγκινούν: «Από μικρό κοριτσάκι η αδερφή μου βρισκόταν πάντα στην εκκλησία. Δεν τη θυμάμαι σε καμία άλλη φάση της ζωής της. Πάντα στην εκκλησία. Δεν έβλεπε ποτέ τηλεόραση. Νήστευε πάντα Τετάρτη και Παρασκευή. “Θα παντρευτώ τον χριστούλη”, έλεγε μικρούλα».
Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειάς του και του περίγυρού τους γι’ αυτή της την απόφαση; «Ήταν αναμενόμενο ότι κάποια στιγμή θα φύγει να πάει σε μοναστήρι. Ήταν αποδεκτό απ’ όλους μας και δεδομένο. Μας χαροποίησε όλους!».
Από τότε μέχρι και σήμερα τρεις φορές μόνο έχει επισκεφτεί το πατρικό τους σπίτι. «Έφυγα, δεν χρειάζεται, προσεύχομαι για εσάς», μας λέει.
«Μου λείπει! Πηγαίνω και τη βλέπω συχνά και μπορώ να σας πω ότι καυχιέμαι και καμαρώνω γι’ αυτήν. Τη ζηλεύω για αυτή την πνευματική της γαλήνη. Γι’ αυτή την πνευματική ηρεμία που έχουν όλοι οι μοναχοί», εξομολογείται ο ταλαντούχος ηθοποιός.
Ο ίδιος αναφέρει ότι η αδερφή του δεν τον έχει δει ποτέ επί σκηνής: «Η αδερφή μου δεν έχει έρθει ποτέ να με δει στο θέατρο! Από την ημέρα που αφιερώθηκε, είναι στο μοναστήρι της. Αυτό είναι και το σωστό», λέει ο Πέτρος Ξεκούκης.
«Πάντα με συμβουλεύει. Δεν επεμβαίνει ποτέ στη δουλειά μου. Κάνε τον σταυρό και προχώρα», μου λέει. Δεν ρώτησε ποτέ “τι κάνεις στα επαγγελματικά σου”. “Εμένα με απασχολεί να ζεις κατά Θεόν”, μου λέει».
Η μονή του Αγίου Ιερόθεου είναι το ησυχαστήριο όχι μόνο της αδελφής του, αλλά και του ίδιου. «Εκκλησιάζομαι στο μοναστήρι του Αγίου Ιεόθεου. Είναι πιο ήσυχα και τηρούν τις ακολουθίες κατά γράμμα!», περιγράφει και προσθέτει: «Εκεί νιώθω ότι βρίσκομαι στον παράδεισο!».
Παράλληλα, ο ηθοποιός στον ελεύθερο χρόνο του κάνει εξωτερικές εργασίες για τις ανάγκες της μονής. «Με τα χιόνια πήγα ψώνισα φάρμακα που χρειάζονταν και τους τα έφερα, πήγα στη λαϊκή κ.λπ.».
«Η γνωριμία μου με τον Άγιο Παΐσιο»
Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» και για τη γνωριμία του με τον Άγιο Παΐσιο: «Για πρώτη φορά τον είδα το 1979, τον γνώρισα στην Παναγούδα, στο κελί του, στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονα, στο Άγιο Όρος. Ήταν μια μεγάλη μορφή. Φαινόταν, αλλά δεν μπορούσες να καταλάβεις σίγουρα το μέγεθος… Ήθελα να γίνω ηθοποιός, να πάω σε σχολή θεάτρου, είχα όμως μέσα μου μια αμφιβολία, να γίνω, να μη γίνω… Είμαι πολύ πιστός και αναρωτιόμουν μήπως προκαλώ μέσα από τη δουλειά μου. Συζητώντας με μια φίλη μοναχή, μου είπε: “Πέτρο, άσε να δεις.. Μήπως γίνεις ιερέας…”. Στη συνέχεια πήγα στο Άγιο Όρος, στον πνευματικό μου, ο οποίος με παρότρυνε να πάω στον γέροντα Παΐσιο. Περπάτησα, ρώτησα και μόλις έφτασα στην Παναγούδα τον είδα με το κομποσχοίνι στο χέρι να κάθεται σε κορμούς δέντρων, σαν καθίσματα, με άλλα δύο άτομα και να τους μιλάει.
Με το που πήγα, μου είπε επί λέξει τη φράση: “Σκέφτομαι την ημέρα της κρίσεως, που ο Κύριος θα κρίνει έκαστον κατά το επάγγελμα αυτού”. Μου μίλησε αλληγορικά, πριν προλάβω να του μιλήσω εγώ και να του πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ο Κύριος θα πει: “Τι δουλειά έκανες όταν ήσουν στη ζωή; Ξυλουργός; Πήγαινε στον παράδεισο. Εσύ; Ηθοποιός; Στην κόλαση”. Εκείνη την ώρα ταρακουνήθηκα. Τότε σηκώνει το κεφάλι και μου λέει χαμογελώντας: “Κάνε, παιδί μου, αυτό που θέλεις να κάνεις, αρκεί πάντα να δοξολογείς τον Θεό και να υμνείς τον Χριστό. Με την ευχή μου…”. Ο Θεός έχει τους ανθρώπους του παντού, σε όλα τα επαγγέλματα. Αυτό κάνω και θα κάνω όσο δύναμαι και όσο υπάρχω», εξομολείται φανερά συγκινημένος ο ηθοποιός.
«Πώς απέκτησα τον σκούφο του Αγίου»
Ο ηθοποιός είχε στην κατοχή του για χρόνια τον σκούφο του Αγίου Παϊσίου.
«Μου το παρέδωσε μια μοναχή, η οποία ήταν πνευματικό παιδί του Αγίου Παϊσίου», αναφέρει και συνεχίζει: «Της το έδωσε και της είπε: “Πάρ’ το να το φυλάξεις και να το δώσεις σε όποιο κεφάλι ταιριάζει”. Είχε δοκιμάσει σε πάρα πολλούς κατά διαστήματα. Μόλις το φόρεσα, μου είπε: “Πάρ’ το, για σένα είναι”. Έπαθα σοκ, της είπα ότι δεν μπορώ να πάρω τέτοιο κειμήλιο, που φόραγε ένας άγιος της Εκκλησίας μας. Το έχω φορέσει πολλές φορές και το έχω δώσει σε πάρα πολλούς ανθρώπους που έχουν προβλήματα υγείας να το φορέσουν για 5-10 λεπτά».
Περίπου 100 άνθρωποι την ημέρα, κυρίως με προβλήματα υγείας δικά τους ή αγαπημένων προσώπων, πήγαιναν στο σπίτι του Πέτρου Ξεκούκη στα Μέγαρα για να προσκυνήσουν.
«Είχα μια φίλη που ο γιος της είχε καρκίνο σε καλπάζουσα μορφή. Πήρε τον σκούφο και το παιδί προχωράει πολύ καλά και αυτό για μένα ήταν το πιο σημαντικό», εξομολογείται ο ηθοποιός.
«Τώρα πια δεν το έχω στα χέρια μου, το παρέδωσα σε ένα μοναστήρι. Το είχα χρόνια και δεν ήθελα να πάρει έκταση το θέμα. Αναγκάστηκα και το έδωσα σε ένα μοναστήρι -όχι σε αυτό, βέβαια, που είναι η ηγουμένη η αδερφή μου- κι έτσι έχω πια ψυχική ηρεμία ότι δεν είναι ο σκούφος στα χέρια μου. Μεγάλη ευθύνη».
Άλλα κειμήλια
Σ’ ένα ειδικό προσκυνητάρι, όπως έχουν τα μοναστήρια, μέσα στο σπίτι του, έχει τμήματα από τον Πανάγιο Τάφο, μύρο, λαδάκια από διάφορα προσκυνήματα, αλλά και ένα μικρό τμήμα αγίου λειψάνου.
«Συνάδελφοι»
Συχνά, μάλιστα, όπως λέει ο ίδιος, δέχεται τα πειράγματα των φίλων-συναδέλφων του. «Στις περιοδείες μου πάντα όταν πάμε στο ξενοδοχείο να μείνουμε το πρώτο πράγμα που ρωτώ στη ρεσεψιόν είναι αν και πού υπάρχει προσκύνημα για να πάω. Ο Γιάννης Καπετάνιος, καλός φίλος και συνάδελφος, πριν προλάβω να ρωτήσω, μ’ έχει μάθει, βάζει στοίχημα με τους άλλους ότι αυτό είναι το πρώτο που θα ρωτήσω», λέει χαμογελώντας.
Η κρίση των τελευταίων ετών στη χώρα μας φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά στο Θεό και την Εκκλησία; «Πράγματι! Υπάρχουν στον δικό μου χώρο συνάδελφοι-συναδέλφισσες που δεν είχαν καμία επαφή με τον Θεό και την Εκκλησία και τώρα εξομολογούνται, εκκλησιάζονται και νιώθουν πληρότητα».
«Η πίστη μας στον Θεό είναι αυτή που μπορεί να μας λύσει όλα μας τα προβλήματα», τονίζει.
«Ό,τι πιο σημαντικό είναι η οικογένειά μου »
Φέτος ο αγαπημένος ηθοποιός συμπλήρωσε 35 χρόνια στον χώρο της υποκριτικής, με συνεχή παρουσία στο θέατρο, χωρίς να μείνει ποτέ χωρίς δουλειά, καμία σεζόν εκτός θεάτρου. Λατρεύει το θέατρο, την τηλεόραση όπως και τον κινηματογράφο. Όμως, ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που έχει καταφέρει στη ζωή του; «Ότι έχω δημιουργήσει μια δεμένη και ευτυχισμένη οικογένεια. Έχω μια γυναίκα που τη λατρεύω, θεολόγος στο επάγγελμα, αλλιώς πώς θα ταιριάζαμε;», λέει χαμογελώντας και προσθέτει με υπερηφάνεια: «Και τρία υπέροχα παιδιά, δύο κόρες και έναν γιο, που τα υπεραγαπώ».
«Πρωταγωνίστριες» του Ken Ludwig στο Θέατρο Ακάδημος
Ο Πέτρος Ξεκούκης αυτήν την περίοδο εμφανίζεται στο θέατρο «Ακάδημος» στην κωμωδία «Πρωταγωνίστριες» («Leading Ladies») του Ken Ludwig, που σκηνοθετεί ο Μανούσος Μανουσάκης, με τους Γιώργο Παρτσαλάκη, Σωτήρη Καλυβάτση, Υρώ Λούπη, Σπύρο Μεριανό, Ιουλία Καλογρίδη και Πέτρο Πέτρου.
