Η Κυριακή της Ορθοδοξίας στο Διδυμότειχο προσλαμβάνει ιδιαίτερη διάσταση καθόσον στο Κάστρο του οι δύο βυζαντινές Μονές, του Σωτήρος Χριστού και της Παναγίας της Οδηγήτριας, για αιώνες ήταν προπύργιο της Ορθοδοξίας. Αλλά και αργότερα ήταν ο τόπος μαρτυρίου του Οσιομάρτυρος Αγίου Ιακώβου (1519) και του Οσιομάρτυρος Αγίου Παρθενίου, ο οποίος αφού έζησε οσιακά στην Ικαρία και την Πάτμο, ευρισκόμενος ως πνευματικός στο Διδυμότειχο ετυφεκίσθη στην είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού από Οθωμανό στις 5 Μαρτίου του 1805
Φέτος συνέπεσε η Κυριακή της Ορθοδοξίας με την μνήμη του Οσιομάρτυρος αγίου Παρθενίου. Οι μνήμες αμφοτέρων των γεγονότων ετιμήθησαν στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Αθανασίου, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ανεγνώσθη το Συνοδικό της ημέρας και μνημονεύθηκαν οι άγιοι αυτοκράτορες και Πατριάρχες, που υπερασπίσθηκαν την αλήθεια της Ορθοδοξίας.
Παρέστησαν ο Βουλευτής Έβρου Αν. Δημοσχάκης, ο Δήμαρχος Διδυμοτείχου Παρ. Πατσουρίδης, ο Στρατηγός Χαρ. Λαλούσης Διοικητής της XVI Μεραρχίας, ο Υποδιοικητής Ταξίαρχος Παν. Παναγιωτόπουλος, ο Διοικητής της 30ης Ταξιαρχίας Ταξίαρχος Αν. Σπανός και πλήθος κόσμου.
Ο Σεβασμιώτατος σε Μήνυμα με την ευκαιρία της εορτής της Ορθοδοξίας, μεταξύ άλλων, γράφει:
«…Η ύπαρξη των εικόνων στην Εκκλησία λειτουργεί αφενός ως ένα είδος εποπτικού Συμβόλου της Πίστεως, αφ’ ετέρου ως διαρκής προτροπή για τον ορθό προσανατολισμό του πιστού: να βλέπει ότι ο Χριστός είναι ο σκοπός της ζωής του. Οι εικόνες, δηλαδή, στην Εκκλησία δεν υπάρχουν για λόγους αισθητικής. Αποτελούν την αισθητοποίηση της πίστεως και παραπέμπουν σε ό,τι συνιστά αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας. …Κριτήριο στην Ορθοδοξία είναι ό,τι κρατάει ζωντανή τη σχέση του πιστού με τον Χριστό, κι αυτό το κριτήριο λειτούργησε και στον αγώνα για τις εικόνες. Η σχέση με τον Χριστό αποτελεί την προτεραιότητα. Αυτή συνιστά τον θησαυρό της πίστεως, γι᾽ αυτό και κάθε τί άλλο υποβαθμίζεται ή απορρίπτεται ως ανάξιο λόγου. Κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «ἡγοῦμαι πάντα σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλ. 3, 8). Από την άποψη αυτή, καταλαβαίνουμε και το γιατί στην πίστη μας δεν βρήκαν καθόλου χώρο να παγιωθούν οι όποιες, κατά καιρούς, τάσεις παρουσιάσθηκαν θέλοντας την μετατροπή της Ορθοδοξίας σε απλή ανθρώπινη ιδεολογία, ή την κατανόηση της με τρόπο φανατικό και ζηλωτικό. Διότι και η ιδεολογία και ο φανατισμός και ο ζηλωτισμός διαγράφουν εντελώς και απόλυτα τη ζωντανή σχέση με τον Κύριο. Στην μεν ιδεολογία ο πιστός εγκλωβίζεται σε μία διανοητικού τύπου θρησκευτικότητα, στον δε φανατισμό και ζηλωτισμό συμφύρεται με τα ταραγμένα του συναισθήματα. Και στις δύο περιπτώσεις λείπει ασφαλώς η αγάπη, συνεπώς ο ίδιος ο Θεός. «Ὁ γάρ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α´ Ιωάν. 4, 16).
