Εβδομήντα ένα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την απελευθέρωση της Αθήνας από τη ναζιστική κατοχή. Όπως αναφέρει το sansinmera.gr, τότε, στις 12 Οκτωβρίου 1944, ένα ηλιόλουστο πρωινό Πέμπτης, οι καμπάνες των εκκλησιών άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα, καλώντας τους Αθηναίους να ξεχυθούν στους δρόμους και να πανηγυρίσουν το τέλος της γερμανικής κατοχής. Ως τις 3 Νοεμβρίου ο τελευταίος Γερμανός (και Βούλγαρος) στρατιώτης είχε αποχωρήσει από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρηση των Γερμανών και των συμμάχων τους Βουλγάρων από την Ελλάδα είχε σημάνει λίγους μήνες νωρίτερα, στις 6 Ιουνίου, όταν οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία και άρχισαν να περισφίγγουν τον κλοιό γύρω από τη Γερμανία μαζί τους προελαύνοντες Σοβιετικούς από την ανατολική πλευρά. Ήταν φανερό ότι οι ημέρες της Ναζιστικής Γερμανίας ήταν μετρημένες.
Οι Γερμανοί άρχισαν να αποχωρούν σταδιακά από την Αθήνα από το βράδυ της 11ης Οκτωβρίου με κατεύθυνση προς Βορρά. Στις 8 το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, οι ελάχιστοι Γερμανοί που είχαν απομείνει στην Αθήνα, συγκεντρώθηκαν στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εκεί, σε μία πρόχειρη όσο και βιαστική τελετή, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμι, συνοδευόμενος από τον κατοχικό δήμαρχο Αθηναίων Άγγελο Γεωργάτο, κατέθεσε στεφάνι.
Το μόνο που απέμενε ήταν η υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ένας Γερμανός στρατιώτης κατέβασε τη σβάστικα χωρίς καμία επισημότητα στις 9:15 το πρωί, την πήρε υπό μάλης και αποχώρησε με σκυμμένο το κεφάλι, σηματοδοτώντας το τέλος της γερμανικής κατοχής που διήρκεσε 1.625 μέρες και την αρχή ενός τρελού πανηγυριού στους δρόμους της Αθήνας.
Οι χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν αμέσως στο δρόμο για να πανηγυρίσουν κρατούσαν στα χέρια τους ελληνικές σημαίες αλλά και σημαίες των συμμάχων (φτιαγμένες πρόχειρα) όπως και εκατοντάδες πανό με συνθήματα για την λευτεριά, την ειρήνη αλλά και για τα πολιτικά αιτήματα της εποχής. Παντού αντηχούσε ο Εθνικός Ύμνος και το «Χριστός Ανέστη», καθώς η μέρα έμοιαζε να συνταιριάζει ιδανικά εθνική και θρησκευτική γιορτή. Και βέβαια στους δρόμους ήταν οι Έλληνες ιερείς που στην συντριπτική τους πλειονότητα στάθηκαν στο πλάι του λαού, βοηθώντας όπως και όπου μπορούσαν.
Συνολικά μια σπάνια ιστορική στιγμή λαικής ενότητας που δυστυχώς την ακολούθησε η τραγική εμφύλια διαμάχη…
