Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Η Ανάληψη του Χριστού στα ιερά εξωκκλήσια (άλλα σε γυμνούς ή καταπράσινους λοφίσκους, άλλα μέσα στους δροσερούς πρόποδες των Πιερίων, άλλα δίπλα στη γαλήνια λίμνη του Αλιάκμονα-Πολυφύτου) είναι ένα μικρό πανηγύρι χαράς. Όλα αλλάζουν. Τα αδιέξοδα στα ανθρώπινα βρίσκουν εν Χριστώ διέξοδο. Οι μικρότητες, οι κακίες και οι κλειστότητες μένουν στις πίσω σελίδες, για να θυμίζουν την κακή ιστορία, τη μιζέρια και την κενότητα του «παλαιού» ανθρώπου. Με την Ανάληψη κι από ψηλά «μοιάζει η γη με ζωγραφιά». Τώρα όλα γίνονται καινά.
Η ουσία της γιορτής είναι ασύλληπτη. Η ανθρώπινη, φθαρτή φύση αφθαρτοποιείται και αναλαμβάνεται –μυστήριον μέγα ορώ και παράδοξον– από τον Χριστό στους ουρανούς: «Ο Κύριος ανελήφθη εις ουρανούς, ίνα πέμψη τον Παράκλητον τω κόσμω. Οι ουρανοί ητοίμασαν τον θρόνον αυτού, νεφέλαι την επίβασιν αυτού. Άγγελοι θαυμάζουσιν, άνθρωπον ορώντες υπεράνω αυτών, ο Πατήρ εκδέχεται, ον εν κόλποις έχει συναΐδιον. Το Πνεύμα το άγιον κελεύει πάσι τοις Αγγέλοις αυτού, άρατε πύλας οι άρχοντες υμών, πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας, ότι ανέβη Χριστός, όπου ην το πρότερον». (Στιχηρό Εσπερινού Αναλήψεως).
Η γλυκύτητα στις σχέσεις των ανθρώπων είναι μια αναλαμπή (που μακάρι να διαχυθεί σε όλους τους ανθρώπους) της γλυκύτητας του Χριστού που άφησε στη Γη κατά τη συναναστροφή Του με εμάς. «Των κόλπων των πατρικών μη χωρισθείς, γλυκύτατε Ιησού, και τοις επί Γης ως άνθρωπος συναναστραφείς, σήμερον απ’ Όρους των Ελαιών ανελήφθης εν δόξη, και την πεσούσαν φύσιν ημών συμπαθώς ανυψώσας, τω Πατρί συνεκάθισας» (Δοξαστικό Εσπερινού Αναλήψεως).
Στα Λεύκαρα πανηγύρισε το εξωκκλήσι της Αναλήψεως του Κυρίου σε όμορφο, με ωραία θέα λοφίσκο. Στο Βελβεντό πανηγυρίζουν τα δύο ιερά εξωκκλήσια της Αναλήψεως του Κυρίου στους καταπράσινους πρόποδες των δροσερών Πιερίων. Ανάμεσά τους ρέει ο ορμητικός και θορυβώδης χείμαρρος Ξερόλακκας, που ποτέ δεν υπήρξε ξερός. Τα νερά του (δώρο Θεού) ποτίζουν, χωρίς διακρίσεις, τα χωράφια όλων. Ο κόσμος χαίρεται το πανηγύρι της Ανάληψης των δύο ιερών εξωκκλησιών, πηγαινοέρχεται μετά τη Θεία Λειτουργία από το ένα ξωκκλήσι στο άλλο, συναντιούνται οι άνθρωποι στον δρόμο, ανταλλάσσουν γιορταστικές ευχές, το «χαροποιήσας τους Μαθητάς, τη επαγγελία του Αγίου Πνεύματος» (Απολυτίκιον της Αναλήψεως) φανερώνεται στα πρόσωπά τους (και διαμορφώνει σχέση), τα εξωκκλήσια λάμπουν, θαρρείς, κι αυτά. Στην Ίμερα πανηγύρισε το ιερό εξωκκλήσι της Αναλήψεως του Κυρίου. Κατεβαίνοντας από την Ίμερα προς τη λίμνη Αλιάκμονα-Πολυφύτου, σε μια ειδυλλιακή παραλία, είναι χτισμένο το εξωκκλήσι, που μαζί με τη χαρά της πανηγύρεως συνυφαίνεται και ένας βαθύς ιστορικός πόνος (αποτυπωμένος στο μαρμάρινο μνημείο δίπλα από το εξωκκλήσι) από τα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου. Εδώ ιερουργείται ο πόνος και η συγγνώμη, η μετάνοια, η συγχώρηση, η συμφιλίωση. Συμφιλίωση εν Χριστώ.
Από τα εορταζόμενα ιερά εξωκκλήσια των ενοριών της ΑΠΒ απευθύνουμε ευχή (χαράς, αγάπης, ενότητας και ανύψωσης των ανθρώπινων προσώπων και των κοινωνιών) του Σεβ. Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλου. «Η γη εορτάζει και χορεύει, αγάλλεται και ο ουρανός, τη Αναλήψει σήμερον, του Ποιητού της κτίσεως, του προφανώς ενώσαντος, τα διεστώτα βουλήματι». (Τροπάριο Ωδής γ’, Κανόνος της Αναλήψεως).
