Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Νικολάου
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος Σελέντης υπήρξε σπάνιος άνθρωπος και μεγάλης αξίας Ιεράρχης. Παρ’ ότι εποίμανε την Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος μόλις 6 χρόνια, εσφράγισε με την ακτινοβολούσα προσωπικότητά του την ιστορία της περιοχής και το όνομά του έμεινε γραμμένο στις ψυχές του ποιμνίου του με ανεξίτηλα χρώματα, παρ’ ότι από την κοίμησή του έχουν περάσει 43 χρόνια.
Μετά την άδικη εκθρόνισή του, τον Ιούλιο του 1974, αποσύρθηκε στη γενέτειρά του, Ιερά Νήσο Τήνο, αναζητώντας γαλήνη στη σκιά της Μεγαλόχαρης. Εκεί τον επισκέφθηκε η δεύτερη δοκιμασία.
Ο θείος του, ιατρός Κωνσταντίνος Καρδαμίτσης τον συμβούλευσε να μεταβεί στην Αθήνα για ιατρικές εξετάσεις. Πριν αναχωρήσει, ζήτησε την ευχή του πρώην Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και τον επισκέφθηκε στο χωριό Καρδιανή, όπου λειτουργούσε ως παπάς. Ο Νικόλαος του απεκάλυψε το πρόβλημα. Ο Ιερώνυμος, ενισχύοντάς τον, κατέληξε προφητικά με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς (Ρωμ. 8,18).
Στην Αθήνα χειρουργήθηκε, για να αφαιρεθεί ο όγκος από το συκώτι. Μετά την επέμβαση χωρίς αποτέλεσμα, προσεβλήθη από πνευμονία. Τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1974 είχε αναλάβει δυνάμεις. Μάλιστα, τα Χριστούγεννα ετέλεσε την τελευταία του θεία Λειτουργία στην Αθήνα.
Στο Λονδίνο
Επρεπε όμως να μεταβεί στο Λονδίνο για αφαίρεση του όγκου. Επί μία εβδομάδα έμεινε στην εντατική, από την οποία όποιον έβλεπε επισκέπτη από το τζάμι, σήκωνε το χέρι του και τον αποχαιρετούσε.
Ετσι, στις 19 Ιανουαρίου 1975 παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Κύριο. Ηταν Κυριακή πρωί. Πριν μεταβώ στον Ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου ήμουν διάκονος, άκουσα δυνατούς κτύπους στην πόρτα μου. Ηταν η γειτόνισσα Βασιλική Σελεμέτα. Εναγωνίως με ερώτησε για την πορεία της ασθενείας του Δεσπότη και της είπα ό,τι εγνώριζα. Δακρυσμένη διηγήθηκε το όνειρο που είδε: «Στη γέφυρα του Ευρίπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος. Σε λίγο φάνηκε μια πομπή νεκρική. Ρωτούσα τι συμβαίνει και μου αποκρίθηκαν: Είναι ‘’η τελετή του αγίου Νικολάου’’». Ετσι έγινε μετά λίγες ημέρες, όταν σύσσωμη η Χαλκίδα υποδέχθηκε τον αγαπημένο της Ποιμενάρχη.
Μετά τη θεία Λειτουργία, σήμαναν πένθιμα οι καμπάνες και μια θλίψη απλώθηκε στον λαό, ο οποίος θρηνούσε τα νιάτα του και την άξια Αρχιερωσύνη του.
Στις 23 Ιανουαρίου, ημέρα Πέμπτη, το μεσημέρι, έφθασε η σορός στη Χαλκίδα. Είχε συγκεντρωθεί ολόκληρη η πόλη και πολλοί από διάφορα διαμερίσματα της Εύβοιας. Κανένας δεν ημπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Εναποτέθηκε το ιερό λείψανο στον Ναό του Αγίου Νικολάου και άρχισαν ιερείς να διαβάζουν τα καθιερωμένα αναγνώσματα. Εντύπωση προκάλεσε η αυθόρμητη προσφώνηση του συνταξιούχου ιεροκήρυκος Αρχιμ. Χριστοφόρου Καλύβα, ο οποίος με πνεύμα συντετριμμένο για την επικριτική στάση του στα χρόνια της Αρχιερατείας του Νικολάου, εζήτησε δημοσίως συγγνώμη και έπλεξε το εγκώμιό του.
Επακολούθησε μεγάλη ταραχή, όταν η Ιερά Μητρόπολις ετοιχοκόλλησε το αγγελτήριο της κηδείας, στο οποίο τον αποκαλούσε «Επίσκοπο Βεσαίνης», τίτλο τον οποίο έδωσε η Σύνοδος μετά την εκθρόνισή του. Λίγες όμως ώρες μετά, αναρτήθηκε άλλο αγγελτήριο, με τον τίτλο: «Κηδεία του Μητροπολίτου Χαλκίδος Νικολάου Σελέντη».
Για την ιστορία αναφέρω, ότι δύο νεαροί διάκονοι εξήλωσαν το υβριστικό αγγελτήριο και ανήρτησαν το κανονικό.
Η προσέλευση του λαού ήταν συνεχής μέχρι την ώρα της κηδείας, το μεσημέρι της Παρασκευής. Αυτό που έζησε η Χαλκίδα δεν το έζησε ποτέ, ούτε πρόκειται να ζήσει ξανά.
Ηταν μια αναζωπύρωση της πίστεως προς τους αξίους του σεβασμού και της τιμής ηγέτες. Ηταν η ειλικρινής κατάθεση ψυχής του λαού προς τον γνήσιο ποιμένα. «Την καλήν μαρτυρίαν έχειν από των έξωθεν» (Α’ Τιμοθ. 3, 7), τον «κοπιάσαντα εν λόγω και διδασκαλία» (Α’ Τιμοθ. 5, 17) τον ζήσαντα «σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς» (Τιτ. 2, 12).
Πύρινο επικήδειο εξεφώνησε ο ιεροκήρυκας Αρχιμ. Ευσέβιος Κόκκορης, ο οποίος επικέντρωσε τον λόγο του στην αδικία της εκπτώσεώς του. Μόλις ετελείωσε, ακούσθηκε μια βροντώδης φωνή: «Εύγε σου Αρχιμανδρίτα». Ηταν ο Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κωνσταντίνος, ο οποίος ξεσήκωσε το πλήθος, που εφώναξε: «Αγιος, άγιος, είναι άγιος».
Η Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 1975 ήταν σαν Μεγάλη Παρασκευή. Τα καταστήματα έμειναν κλειστά. Ο λαός είχε συγκεντρωθεί στον άγιο Νικόλαο για να αποδώσει τον οφειλόμενο σεβασμό.
Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των τοπικών εφημερίδων, το πλήθος ξεπερνούσε τις 50.000. Κατά την εξόδιο ακολουθία, μαζί με τους χορούς των ιεροψαλτών ακουγόταν ένας βουβός θρήνος, που άλλοτε εκάλυπτε τις ψαλμωδίες και άλλοτε απλωνόνταν υπόκωφα εντός και εκτός του Ναού. Η γερόντισσα μητέρα του Νικολάου συνέψαλλε με τους ιεροψάλτες και όλοι την έβλεπαν και «εξεπλήττοντο».
Η κηδεία είχε το στοιχείο της τιμής προς τον Επίσκοπο και της ενότητος περί αυτόν του ευσεβούς ποιμνίου.
Παρευρέθησαν όλοι οι έκπτωτοι Μητροπολίτες και ακόμη 20 με επικεφαλής τον Ευβοέα Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομο Θέμελη. Κατ’ επιθυμία των συγγενών του προεξήρχε της Ακολουθίας ο Αρχιμ. Χριστοφόρος Καλύβας και όχι Μητροπολίτης. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι εκείνη την ημέρα «εσείσθη πάσα η πόλις» (Ματ. 21, 10).
Η ταφή έγινε στην Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Ανω Βάθειας, όπου ο Νικόλαος είχε μεταφέρει τους τάφους των προκατόχων του Αρχιερέων.
Στις 5 Ιουλίου 2002 πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή, κατά την οποία και προ αυτής απεκαλύφθησαν σημεία θαυμαστά συνεργούντα εις την συνείδηση της Εκκλησίας, ότι ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος υπήρξε μια σύγχρονη αγιασμένη μορφή, η οποία περικοσμεί την Εκκλησία.
Από την κοίμησή του έχουν περάσει 43 χρόνια. Η κακία εξατμίσθηκε. Ο φθόνος εκτονώθηκε. Οι νομοκανονικές σοφιστείες ξεχάστηκαν. Τα πρόσωπα παρήλθαν. Τι απέμεινε; Μόνο η αγιότητα των προσώπων.
Ο Νικόλαος έχασε τον θρόνο του, αλλά εκέρδισε με την υπομονή και υπακοή του στην Εκκλησία τον ουράνιο θρόνο. Η περίπτωση της δοκιμασίας και περιπέτειάς του, μας διδάσκει πολλά. Κυρίως, δε, να βλέπουμε τα παρόντα με το πρίσμα της αιωνιότητος και να μη συμπνιγώμεθα στα αγκάθια της αμαρτίας και στα λασπώδη νερά της εγωκεντρικότητος, του φανατισμού και του ιδίου συμφέροντος.
Ο μακαριστός Νικόλαος έδειχνε ότι ήταν για άλλους κόσμους. Αγαπήθηκε από τον Θεό και μετατέθηκε ενωρίς στη Βασιλεία Του. Ας εύχεται εκτενώς υπέρ πάντων ημών.
