Κατά την καθιερωμένη εκκλησιαστική τάξη και παράδοση τελέστηκε το μεσημέρι του Σαββάτου, 28 Απριλίου, στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου της Πριγκήπου, η ενθρόνιση του προσφάτως εκλεγέντος Μητροπολίτη Πριγκηποννήσων Γέροντος Δημητρίου.
Στην τελετή ενθρονίσεως παρέστη ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου, κληρικοί και Άρχοντες Οφφικίαλοι, ο γενικός γραμματέας Θρησκευμάτων του ελληνικού υπουργείου Παιδείας, Γεώργιος Καλαντζής, ο πρέσβης Ευάγγελος Σέκερης, Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη, ο δήμαρχος της Πριγκήπου και εκπρόσωποι των τοπικών αρχών, καθώς επίσης και πιστοί.
Στην ομιλία του o κ. Βαρθολομαίος τόνισε ότι η διακονία του Θεού και του ανθρώπου στην Εκκλησία είναι η πεμπτουσία της ιερωσύνης. «Ο κληρικός δεν ανήκει εις τον εαυτόν του, αλλά εις τον Χριστόν και τον πλησίον, γεγονός το οποίον απαιτεί από αυτόν κατάθεσιν ψυχής, αυθυπέρβασιν, αυτοπροσφοράν, ταπεινοφροσύνην και αγάπην. Το Είναι μας αποτελεί δώρον της χάριτος του Θεού, το οποίον οφείλομεν, εν αγάπη, να προσφέρωμεν, εις τον συνάνθρωπον».
Στη συνέχεια, ο Οικουμενικός Πατριάρχης απηύθυνε τρεις αδελφικές παραινέσεις προς το νέο Μητροπολίτη Πριγκηποννήσων: «Πρώτον, να έχης εις την ποιμαντορίαν σου πάντοτε συνόμιλον την ταπεινοφροσύνην. Μιμήσου την ταπείνωσιν και την αγάπην του αειμνήστου Γέροντός σου, του προκατόχου ημών Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου, η ψυχή του οποίου συναγάλλεται σήμερον, ομού μετά των πνευμάτων των μακαριστών γονέων σου Κωνσταντίνου και Ζωής. Δεύτερον, να εμπνέεσαι εις την διακονίαν σου από το «Πνεύμα της Χάλκης», της κοινής Τροφού ημών Σχολής, την οποίαν θα έχης πλέον την ευκαιρίαν να ατενίζης και να επισκέπτεσαι συχνότερον, ενθυμούμενος τα τέσσαρα ωραία έτη του εκεί βίου σου, κατά τα οποία εσφυρηλατήθη η ιερατική σου κλίσις. Το «Πνεύμα της Χάλκης» είναι βαθέως ορθόδοξον και εκκλησιοτραφές, είναι πνεύμα πιστότητος εις την παράδοσιν και εμπιστοσύνης εις την δύναμιν του διαλόγου, είναι το φιλόθεον και φιλάνθρωπον πνεύμα και ήθος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Τρίτον, να δεθής με την επαρχίαν σου, η οποία έχει τετιμημένην ιστορίαν, φέρει ανεξίτηλον την ρωμαίικην σφραγίδα, έχει πολλά αξιόλογα μνημεία και προσκυνήματα και άλλα ιστορικά κτίρια του Γένους. Σε αναμένει ο ευλαβής λαός των Πριγκηποννήσων. Να τους αγκαλιάσης όλους, να αναγνωρίσουν εις το πρόσωπόν σου τον στοργικόν και πατρικόν ποιμένα. Το μικρόν ποίμνιον είναι ευκαιρία προσωπικής γνωριμίας με τον καθένα. Κάθε ψυχή αξίζει όσον ο κόσμος όλος. Και κάθε ναός ή ναίσκος, εις τον οποίον τελείται η Θεία Ευχαριστία, ακούεται το «Χριστός Ανέστη» και το «Κύριε ελέησον», είναι τόσον μεγάλος και φωτεινός όσον η Αγια-Σοφιά».
Ο Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος αναφέρθηκε στο έργο και την προσφορά του άμεσου προκατόχου του, μακαριστού Μητροπολίτου Ιακώβου, ενώ μνημόνευσε και όλους τους προκατόχους του, καθώς επίσης και το όνομά του γέροντός του, αοιδίμου Οικουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου. Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στην προσφορά του Ιερού Κλήρου αλλά και στους Προέδρους και τα μέλη των εκκλησιαστικών επιτροπών, της φιλανθρώπου Διακονίας της Αγάπης και στους διδάσκοντες στην Αστική Σχολή της Πριγκήπου που πάντοτε συμπαρίστανται στο έργο της τοπικής Εκκλησίας.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, η οποία αποσπάσθηκε, το 1924, από τη Μητρόπολη Χαλκηδόνος, και στη συνολική στήριξη που αυτή πάντοτε προσέφερε στον Θρόνο.
Τέλος, ο νέος Ποιμενάρχης των Πριγκηποννήσων εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη «δια την υψηλήν τιμήν που μου επεφύλαξε δια της προκρίσεως μου εις ταύτην την Ιεράν Μητρόπολιν, και μάλιστα με την μείζονα και σπανίαν εκκλησιαστικήν τιμήν της γεροντικής περιωπής εν τω προσώπω μου».
Ολόκληρη η ομιλία του Πριγκηποννήσων:
Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβάσμιοι ἀδελφοί ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Πανοσιολογιώτατοι, Ὁσιώτατοι καί εὐλαβέστατοι Καθηγούμενοι καί λοιποί κληρικοί καί μοναχοί,
Ἐντιμότατοι καί προσφιλεῖς Ἐπίτροποι τῶν Κοινοτήτων τῆς καθ’ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,
Ἐντιμολογιώτατοι, Ἐντιμότατοι καί πεφιλημένοι ἀδελφοί μου,
Ἡ σεπτή πρόκρισις τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κυρίου κυρίου Βαρθολομαίου καί ἡ κανονική ψῆφος τῆς περί Αὐτόν Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ὡδήγησαν ἀπροσδοκήτως τόν Ἐπισκοπικό βηματισμό μου στά Πριγκηπόννησα μετά εἰκοσιεπταετῆ Ἀρχιερατική διακονία εἰς τήν Αὐλήν τοῦ Φαναρίου καί πέριξ αὐτῆς, προκειμένου νά συνεχίσω εἰς αὐτά τήν διακονία τῶν ἐλαχίστων, ἐλάχιστος ὤν, ἄλλωστε, ἔμπροσθεν τῆς ἀκαταλήπτου Προνοίας τοῦ Θεοῦ γιά τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου, καί ὁπωσδήποτε καί γιά τά καθ’ἡμᾶς ἐνταῦθα. Δόξα τῇ μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε!
Τά καθ’ἡμᾶς ἐνταῦθα, ἀδελφοί μου, ἀπό τό λυκαυγές τῆς νεότητος τῆς δικῆς μου γενεᾶς, τά χαρακτηρίζει τό εὐάριθμον καί τό μικρόν. Θά προσέθετα ὅμως, ὅτι τά χαρακτηρίζει ἐκ παραδόσεως καί τό αἰσιόδοξον καί τό ἐπίμονον, γνωρίσματα πού ἀπορρέουν ἀπό τήν προγονική Ὀρθόδοξο Χριστιανική Πίστι καί εὐελπιστία. Αὐτήν πού διακηρύσσει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος στούς Φιλιππησίους: «Ἐγώ γάρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι, αὐτάρκης εἶναι, οἶδα καί ταπεινοῦσθαι, οἶδα καί περισσεύειν, ἐν παντί καί ἐν πᾶσι μεμύημαι, καί χορτάζεσθαι καί πεινᾶν, καί περισσεύειν καί ὑστερεῖσθαι, πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλ. 4,11-14).
Ἐφ’ὅσον, λοιπόν, οἱ ἐναλλαγές αὐτές νοηματοδοτοῦν ἀπ’αἰώνων τήν ἐν Χριστῷ ζωή, θεσμικά καί προσωπικά, κατά δέ τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζουν καί τό Θεῖον θέλημα, τό ἀποβλέπον πάντοτε εἰς τήν σωτηρίαν τῆς ψυχῆς, τότε αὐτομάτως καί ὁ κυμαινόμενος ἐκ λόγων καιρικῶν βηματισμός τῆς Πολίτικης Ρωμηοσύνης, συνεχίζει πιστά καί σταθερά τήν πορεία του ἐπ’ἐλπίδι εὐθετωτέρων συνθηκῶν ζωῆς καί μαρτυρίας.
Δι’ἐμέ ἡ ταπεινή αὐτή πορεία πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Πριγκηποννήσων ἀντικρύζει πρωτίστως τόν Ναόν τοῦ Θεοῦ καί μέ ὑπομιμνήσκει, ὅτι τό πρώτιστον μέλημά μου εἶναι τά τελούμενα ἐν αὐτῷ. Δηλαδή, ἡ λειτουργική μας ζωή, πού ἀποτελεῖ τόν θεμελιώδη χαρακτῆρα τῆς ὑποστάσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί διά τῆς ὁποίας καί μόνον βιοῦται ὁλὀκληρος ἡ ἀλήθεια τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Θεία Λειτουργία πρό παντός καί ὅλα τά μυστήρια, ἐντός τῶν ὁποίων καί διά τῶν ὁποίων ἀποκαλύπτεται ἡ Χριστιανική Ἀλήθεια.
Ἡ λειτουργική αὐτή ζωή, πού ὅλοι ἐκ παίδων βιώνουμε, συγκινεῖ βαθύτατα, σβύνει τούς πόνους τῆς ψυχῆς καί ζωογονεῖ τίς ἐλπίδες τῶν πιστῶν, τῶν ἔστω ἐλαχίστων! Τήν λειτουργική, λοιπόν, ζωή, καί μάλιστα μέ, εἰ δυνατόν, πολύ ὀλίγους ἔστω ἐπί πλέον λειτουργούς πλησίον τῶν ἤδη διακονούντων εὐλαβῶν καί ἀγαπητῶν μου κληρικῶν, Χάριτι Θεοῦ, ἐπιθυμῶ καί ἐπαγγέλλομαι νά ἐνισχύσω.
Ζωογόνος ὑπῆρξεν ἀείποτε γιά τό Γένος καί ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογή ὅλων ἐκείνων τῶν παραδόσεων καί ἐθίμων του, τά ὁποῖα ἀπορρέουν ἀπό τά ἀστείρευτα ταμεῖα τῆς ζωῆς καί μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἐντάσσονται ἐν πολλοῖς εἰς τόν χῶρον τῆς Εὐαγγελικῆς φιλανθρωπίας της, «τῆς οἰκοδομούσης τούς φραγμούς τῆς δυστυχίας», κατά τόν Προφήτην.
Νά ὑπενθυμίσω, ὅτι ἡ ἀπ’αἰώνων ποικίλη φιλανθρωπική δραστηριότης τῆς Ἐκκλησίας, καί ἄν ἀκόμη εἴθισται νά ὀνομάζεται ἁπλῶς καί μόνον κοινωνική, εἶναι βαθύτατα Εὐαγγελική, δηλαδή Χριστοκεντρική, καί εὐλογεῖται καί ἐλεεῖται παρά Κυρίου καί ὅταν ἀκόμη ἀσκουμένη ἀποβλέπει εἰς τήν θεραπείαν καί τήν θωπείαν τοῦ ἀλαλήτου ψυχικοῦ ἄλγους ἐλαχίστων καί μόνον πιστῶν. «Ἐφ’ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν άδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε», λέγει Κύριος (Ματθ.25,40).
Τούς ὀλίγους εὐλογημένους πιστούς της, ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων θά συνεχίσῃ κατά ταῦτα νά προσέχῃ, νά συμπαρίσταται καί νά ἀναπαύῃ.
Διό καί αίσθάνομαι τήν ἀνάγκην, ἀπό τῆς ἐπισήμου αὐτῆς θέσεως, νά ἀποτίσω φόρον τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης εἰς τόν ἄμεσον προκάτοχόν μου, τόν μόλις πρό μηνός προώρως ἀποχαιρετίσαντα ἡμᾶς, ἀείμνηστον ἀδελφόν καί φίλον μου Μητροπολίτην κυρόν Ἰάκωβον Σωφρονιάδην, συμμαθητήν μου ἐν Χάλκῃ ἐπί διετίαν, συνάδελφον εἰς τήν Πατριαρχικήν Αὐλήν ἐπί δωδεκαετίαν καί συναδελφόν Ἀρχιερέα ἐπί εἰκοσιεπταετία εἰς τούς κόλπους τῆς ἕδρας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Ὁ μακαριστός ἀδελφός διά τε τοῦ σημαντικοῦ ἀνακαινιστικοῦ καί καλλωπιστικοῦ ἔργου του καί τῆς ποιμαντικῆς καί φιλανθρωπικῆς του δραστηριότητος, ἀδιαμφισβητήτως ἐτίμησε τήν ἱστορικότητα καί ὡραιότητα τῶν ἰδιαίτατα ἀγαπημένων εἰς ὅλους ἡμᾶς τούς Κωνσταντινουπολίτας Νήσους τῶν Πριγκήπων. Ὁ Κύριος, τῇ πρεσβείᾳ τῆς Κυρίας Θεοτόκου Μητρός Του καί τῶν λοιπῶν θαυματουργῶν προστατῶν τῶν Νήσων Ἁγίων Του, νά τόν ἀναπαύῃ εἰς τόν αἰῶνα ἐν χώρᾳ Παραδείσου.
Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ἐν συντριβῇ καρδίας εὔχομαι ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν μακαρίων ψυχῶν καί τῶν λοιπῶν ἕξ κεκοιμημένων προκατόχων μου ἀειμνήστων Μητροπολιτῶν Πριγκηποννήσων Ἀγαθαγγέλου Κωνσταντινίδου, Θωμᾶ Σαββοπούλου, Δωροθέου Γεωργιάδου, Ἀγαπίου Ἰωαννίδου, Καλλινίκου Ἀλεξανδρίδου καί Συμεών Ἀμαρυλλίου. Προσεύχομαι εἰς τόν ἐκ νεκρῶν Ἀναστάντα Κύριον νά τούς ἀναπαύῃ ἐν εἰρήνῃ, ἐν χώρᾳ ζώντων καί ἐν σκηναῖς δικαίων, νά πολυετῆ δέ ἐν ὑγείᾳ τόν ἕνα ζῶντα σεβαστόν προκάτοχον καί διδάσκαλόν μου, τόν ἀπό Πριγκηποννήσων καί Δέρκων, Μητροπολίτην Γέροντα Νικαίας κύριον Κωνσταντῖνον Χαρισιάδην.
Εὐχαριστίας ἀπευθύνω έν εὐαρεσκείᾳ εἰς τόν ἱερόν κλῆρον, τούς Προέδρους καί τά μέλη τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἐπιτροπῶν, τῆς φιλανθρώπου Διακονίας τῆς ἀγάπης καί τό διδάσκον προσωπικόν τῆς Ἀστικῆς Σχολῆς τῆς Πριγκήπου, οἱ ὁποῖοι μετά προθυμίας, εὐγενείας καί ἀγάπης συμπαρίστανται πάντοτε εἰς τό ἔργον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Μέ συγκίνησιν καταθέτω, ὅτι οἱ εἰρημένοι εἶναι πρόσωπα ἀπό πολλῶν ἐτῶν ἐγνωσμένα καί προσφιλῆ εἰς ἐμέ, καθότι ἄλλους μέν γνωρίζω ἐκ τῆς πρώτης των νεότητος καί ἄλλους παιδιόθεν, καί διόλου ἀμφιβάλλω καί διά τήν ἐφεξῆς συναντίληψίν των εἰς τήν διακονίαν τοῦ ἐναπομείναντος ὀλίγου λαοῦ μας τῆς ἱστορικῆς Ἐπαρχίας τῶν Πριγκηποννήσων. Ἡ διακονία αὐτή, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς ἀπαιτουμένης εἰρηνικῆς συνυπάρξεως μετά τοῦ οἱουδήτινος πλησίον, ἀσφαλῶς ἐμπερικλείει καί τήν προσφοράν ἀγάπης καί φιλανθρώπου προσοχῆς πρός τό σύνολον τῶν βιοπαλαιστῶν κατοίκων τῶν Πριγκηποννήσων.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πριγκηποννήσων εἶναι μία ἐκ τῶν μέχρι πρό τινος τεσσάρων ἐν ἐνεργείᾳ μετά ποιμνίου Ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐντός τῆς Χώρας μας καί μία ἐκ τῶν τριῶν, τῶν εὑρισκομένων πλησίον τῆς Ἕδρας τοῦ Οἱκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Ἡ ἵδρυσίς της ἐξ ἀποσπάσεώς της ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χαλκηδόνος τό ἔτος 1924, συνδέεται μέ τίς κατά παραχώρησιν Θεοῦ ραδγαῖες καί τραγικές ἀνακατατάξεις καί ἐπιβεβλημένες ἀλλαγές εἰς τήν ζωήν τῆς μαρτυρικῆς Μητρός Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου, εἶναι τιμή γιά τήν ἐνενηκοντατετραετῆ ἱστορίαν της, τό ὅτι συνέβαλε διά τῆς ἀμέσου ἐπικουρίας της, παραμυθητικῶς, θά ἔλεγα, εἰς τά τοῦ Θρόνου πράγματα, διά τῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ της, ὅταν ὁ Θρόνος ἐντός ὀλίγου χρόνου έστερήθη τῶν πατρώων Ἐπαρχιῶν του εἰς τήν Μικρά Ἀσία καί τήν Ἀνατολική Θράκη μέ τά ἐκατομμύρια τοῦ ποιμνίου των.
Διά τήν ὑψηλήν τιμήν, πού μοῦ ἐπεφύλαξε διά τῆς προκρίσεώς μου εἰς ταύτην τήν Ἱεράν Μητρόπολιν, καί μάλιστα μέ τήν μείζονα καί σπανία ἐκκλησιαστική τιμή τῆς Γεροντικῆς περιωπῆς ἐν τῷ προσώπῳ μου, ὑποβάλλω ἅπαξ ἔτι τήν ἄκρα εὐγνωμοσύνην μου καί τάς εὐλαβεῖς εὐχαριστίας μου πρός τήν Αὐτοῦ Θειοτάτην Παναγιότητα, τόν συμπροσευχόμενον Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην, κύριον κύριον Βαρθολομαῖον.
Εὔχομαι, Παναγιώτατε, πολυχρόνιον καί ὑγιᾶ ζωήν καί Πρωθιεραρχικήν διακονίαν, Χάριτι καί οἰκτιρμοῖς τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Θεωρῶ καθῆκόν μου ἐπιβεβλημένον νά εὐχαριστήσω μετά βαθείας ἐν Χριστῷ ἀγάπης τήν τιμίαν παρουσίαν τῶν προσελθόντων καί συμπροσευχομένων κατά τήν ἱεράν ταύτην ἡμέραν τῆς ζωῆς μου ἁγίων Ἀρχιερέων, ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὡς ἐπίσης καί διά τήν τιμητικήν παρουσίαν τῶν τε ἀγαπητῶν μου κληρικῶν, μελῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, καί πάντων τῶν Πανοσιολογιωτάτων, Ὁσιωτάτων καί εὐλαβεστάτων κληρικῶν καί μοναχῶν ἔκ τε τοῦ πεφιλημένου τῆς καρδίας μου Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά καί ἐξ Ἑλλάδος καί ἀλλαχόθεν. Ἰδιαιτέρως ἀπευθύνω τήν βαθεῖαν εὐχαριστίαν μου διά τήν τιμητικήν σας παρουσίαν, Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα.
Κατακλείων δέ εὐχαριστῶ ἐκ κέντρου καρδίας ὅλους ἐσᾶς, λίαν ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,καί ἐπικαλοῦμαι τάς ἐκτενεῖς προσευχάς σας διά τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, διά τόν Παναγιώτατον Αὐθέντην καί Δεσπότην μας καί τήν ἀσύλληπτον οἰκουμενικήν εὐθύνην Του, ἀλλά καί δι’ἐμέ τόν ἐλάχιστον, πού εἰς τό ἑξῆς ἐκ τῶν Πριγκηποννήσων θά προσεύχωμαι γιά σᾶς, γιά τήν ὑγεία, τήν εὐημερία καί τήν χαράν σας, ἐν ἐπιγνώσει βεβαίως, ὅτι, κατά τήν Πίστιν μας, ἐκεῖνο πού συντελεῖ εἰς τήν ὄντως χαράν τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι κάτι, εἶναι Κάποιος, ὁ Χ ρ ι σ τ ό ς !
Χριστός Ἀνέστη!
