Η Εξόδιος Ακολουθία για τον μακαριστό Μητροπολίτη Πέργης Ευάγγελο τελέσθηκε την Παρασκευή 25 Μαΐου 2018, στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
”Τήν πρωΐαν, ἐτελέσθη ἡ ἐξόδιος Θεία Λειτουργία ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου, τῆς Α. Σεβασμιότητος, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου, Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου, συμπροσευχομένου ἀπό τοῦ ἱεροῦ Βήματος.
Τό πένθος τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἔφερον οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Τρανουπόλεως κ. Γερμανός καί Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναῖος.
Τόν ἐπικήδειον λόγον ἐξεφώνησε, κατά τήν τάξιν, ὁ Πανοσιολ. Διάκονος κ. Γρηγόριος, Ὑπογραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου.
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, οἱ Θεοφιλ. Ἐπίσκοποι Λεύκης κ. Εὐμένιος, Ἁλικαρνασσοῦ κ. Ἀδριανός καί Ἀραβισσοῦ κ. Κασσιανός, Κληρικοί τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν παρακειμένων Ἱ. Μητροπόλεων, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ὁ Ἐξοχ. Πρέσβυς κ. Εὐάγγελος Σέκερης, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, παράγοντες τῆς Ὁμογενείας, ὁ Διευθυντής μετά Καθηγητῶν καί μαθητῶν τοῦ Ζωγραφείου Λυκείου, συγγενεῖς τοῦ ἐκλιπόντος καί πολλοί πιστοί ἐντεῦθεν.
Ὁ ἐνταφιασμός τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου ἐγένετο ἐν τῷ ἐν Σισλῆ Κοιμητηρίῳ τῆς Θείας Μεταμορφώσεως, ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Τρανουπόλεως κ. Γερμανοῦ”.
Ο επικήδειος λόγος
”Τό νεφελῶδες τοῦ Πολίτικου οὐρανοῦ καί τήν νεφέλην τῆς Θείας δόξης τοῦ Ἀναληφθέντος διέσχισαν τό ἑσπέρας τῆς παρελθούσης Τρίτης 22ας τ.μ. ζεῦγος ἀγγέλων ἀναβαίνοντος καί καταβαίνοντος ἐπί τῆς πρώτης καθέδρας τῆς πίστεως ἡμῶν. Ὁ εἷς, καταβάς, προσήνεγκε τό μήνυμα Θεοῦ περί τοῦ, διά τῆς κοιμήσεως, εὐαγγελισμοῦ καί ὁ ἕτερος, παραλαβῶν τό δυσάγγελον μήνυμα ἐκδημίας, ἐκόμισεν αὐτό εἰς οὗ ἔστησαν ἀποστολικοί πόδες, εἰς τήν Πέργην τῆς Παμφυλίας τῆς καθ΄ἡμᾶς Ἀνατολῆς.
Ὁ πολιός Μητροπολίτης Πέργης κυρός Εὐάγγελος ἐκλήθη ὑπό τοῦ Κυρίου εἰς τήν ἀναπόδραστον φορολογίαν τοῦ Θανάτου οὐχί πρός Πέρσας ἤ πρός Συμμαχίαν τήν Ἀθηναϊκήν, ὥς ποτε οἱ Περγαῖοι, ἀλλ΄εἰς τό μεταπτωτικῶς «μοιραῖον» τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἕτοιμος ὁ ἀρχιερεύς, δεδοκιμασμένος ὑπό τῆς, ἐν ταῖς πλαξί τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, διακονίας καί ὑπό τῆς πολυοδύνου σωματικῆς ἀσθενείας, κατέλιπε, πλήρης ἡμερῶν καί θεαρέστων ἔργων, τήν τελευταίαν αὐτοῦ πνοήν εἰς τήν ἀγαπημένην αὐτῷ Πόλιν, τήν Πόλιν τῆς Ρωμηοσύνης καί τοῦ κόσμου καί μέ κατάφορτον ἐξ ἀναμνήσεων, ἐξ ἤχων, ἀρωμάτων, μουσικῶν, ἰδεῶν, ὁραμάτων, θεαμάτων, βιωμάτων ψυχήν παρεδόθη εἰς τάς ἀγγελικάς χείρας μέ προορισμόν τήν ὄντως αἰωνίαν πολιτείαν τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Ἀνελήφθη κατά μίμησιν τοῦ Ἠγαπημένου τῆς Πολίτικης συνειδήσεως Κυρίου. Ἐφτερούγισεν ἡ μακαρία αὐτοῦ ψυχή, ἐπετάσθη καί ηὐλόγησεν, ἅπαξ ἔτι, τό κεκρυμμένον ἐντός τῶν δύο φυσικῶν λόφων τῆς Πέργης καί ὠχυρωμένον ἰσχυρῶς εἰς τήν ἡσυχίαν τοῦ Θανάτου, ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς ἀψευδοῦς ἐπαγγελίας τῆς κοινῆς Ἀναστάσεως. Εἰς τήν γῆν τῆς φιλίστης αὐτῷ Παμφυλίας εἶδε καί ηὐφράνθη ὁ ποιμήν τά προγενόμενα…ἔκγονα νά ἀποτελῶσι τήν ἑνότητα τῶν ἐθνῶν ἅτινα ἠσπάσθησαν τήν ἐπιδημίαν τοῦ Πνεύματος καί τοῦ Παύλου τό κήρυγμα εἰς τήν θέσιν τῆς πρῴην πανσπερμίας τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐπακολουθησάσης τήν Τριαδικήν κατάβασιν καί σύγχυσιν τῆς Βαβέλ.
Εἰς τό Φανάριον ἡ ἐνθάνατος κοίμησις διεδόθη ὡς ἀστραπή μετά κρότου καί ἐλύπησε μεγάλως τάς καρδίας. Ὁ Θάνατος τοῦ Φαναριώτου κληρικοῦ, ὅμως, ἔχει τήν ἰδικήν του γοητείαν. Διότι Φαναριώτης κληρικός σημαῖνει ἄνθρωπος παραδεδομένος ἀπολύτως εἰς τήν Πρόνοιαν τοῦ Κυρίου, συνυφασμένος τοῦτο μέν διά τῆς ἐπιγείου τοῦτο δέ διά τῆς ἐπουρανίου ζωῆς αὐτοῦ μετά τοῦ Θείου Θελήματος. Ὁ Φαναριώτης κληρικός ὑπάρχει μόνον καί μόνον ὥστε νά διακονῆται ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Του. Τοῦτο τό ἐμπειρικόν θέσφατον δέν διδάσκεται εἰς ἕδρας καί εἰς διατριβάς, δέν μεγαλοφωνεῖται ἀλλ΄ἐξυφαίνεται εἰς τήν σιωπήν τῶν Αὐλῶν τοῦ Μεγάλου Μοναστηρίου, εἰς τήν μυστικήν σιγῆν αὐτοῦ. Ἐν Φαναρίῳ, κάθε λίθάριον, ἕως καί τοῦ πλέον ἀφανοῦς, δύναται ἵνα ἐκδιηγηθῇ τό δάκρυον καί τόν θρίαμβον ἑνός ὁλοκλήρου Γένους καί ἐντοῦτοις σιωπᾷ ἑκουσίως διότι καί ὁ Κύριος, εἰς τάς μεγάλας στιγμάς τοῦ ἐπί γῆς βίου Αὐτοῦ, προέκρινε τήν σιωπήν ὡς τό ἔσχατον κήρυγμα καί μάλιστα εἰς ὤτα ἀνέτοιμα διά τό Μυστήριον τῆς Ἀληθείας.
Οὕτως βιοῦνται ἡ Ζωή καί ὁ Θάνατος εἰς τήν καρδίαν τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί οὕτως γεννῶνται καί ἀποθνήσκουν τά τέκνα αὐτῆς τῆς Πόλεως, τά κατά σάρκα καί πνεῦμα τέκνα αὐτῆς, τῆς τοῦ Κωνσταντίνου. Τέκνον τόσον κατά σάρκα ὅσον καί κατά πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ τοποτρόπου ὑπῆρξεν καί ὁ ἀποιχόμενος σεπτός Ἱεράρχης. Γόνος λευϊτικῆς οἰκογενείας, τοῦ πρεσβυτέρου Ἰωάννου Γαλάνη ἐντεῦθεν καί τῆς Πηνελόπης, θυγατρός τοῦ παπά Λυκούργου Κεφαλλονίτου, ἐφημερίου τῶν Γαργαλιάνων τῆς Μεσσηνίας, ἀντίκρυσε τό ἡλιακόν φῶς τό πρῶτον εἰς τά Θεραπεῖα τοῦ ἡλιολούστου Βοσπόρου, ὅπου διηκόνει ἱερατικῶς ὁ πατήρ αὐτοῦ, τήν 11ην Σεπτεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1928.
Ἐφωτίσθη ὑπό τῆς Τρισηλίου Θεότητος διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ἀοιδίμου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Φωτίου Β΄ ὡς Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων καί εἰς τήν κολυμβήθραν αὐτοῦ ἐξεχύθησαν, πρό τῆς Χάριτος, ὕδατα ἐκ τεσσαράκοντα πολίτικων ἁγιασμάτων πρός φυλακτήριον τῆς ὑγιείας αὐτοῦ. Ἡ εὐλαβής αὕτη ἐνέργεια ἀπεδείχθη ἱερά προοικονομία τῆς μελλοντικῆς ἀφιερώσεως τοῦ βαπτιζομένου νηπίου εἰς τήν ζωήν καί πορεῖαν τῆς Κωνσταντινουπολίτιδος παραδόσεως.
Διήκουσε τά ἐγκύκλια γράμματα εἰς τάς Κοινοτικάς Σχολάς Μεγάλου Ρεύματος καί Βλάγκας καί ἀργότερον εἰσήχθη εἰς τό κλέος τῆς ἀνδρῴας ἐν Σταυροδρομίῳ παιδείας, εἰς τό Ζωγράφειον Γυμνάσιον καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τό παλλάδιον τῶν ἐκκλησιαστικῶν Γραμμάτων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἤγουν εἰς τήν κατά Χάλκην Ἱεράν Θεολογικήν Σχολήν ἐξ ἧς, ὑποβαλών τήν ἐναίσιμον ἐπί πτυχίῳ ἐργασίαν αὐτοῦ «Ἡ Ἠθική Διδασκαλία Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου» ἀπεφοίτησε τό ἔτος 1953 καθ΄ ὅ καί ἐχειροτονήθη Διάκονος.
Προσελήφθη εἰς τά Πατριαρχεῖα ἀρχικῶς ὡς Διάκονος τῆς Σειρᾶς, Γραμματεύς τῆς Πνευματικῆς Διακονίας καί Εἰσηγητής. Τό 1957 ὠνομάσθη Κωδικογράφος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου ἐνῷ μετέπειτα ἠκολούθησε τήν κατω, λεγομένην, γραμμήν προαχθείς εἰς Δευτερεύοντα (1958) καί ἐν τέλει εἰς Μ. Ἀρχιδιάκονον (1965). Συνώδευσε τόν ἀοίδιμον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Ἀθηναγόραν καί ὕστερον τόν ἀοίδιμον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Δημήτριον εἰς τάς περισσοτέρας ἱεράς ἀποδημίας των, συνειργάσθη συγγραφικῶς εἰς τά Πατριαρχικά Περιοδικά «Ὀρθοδοξία» καί «Ἀπόστολος Ἀνδρέας», διετέλεσε Γραμματεύς, Συντονιστής καί μέλος τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν ἐπί τῶν Διαχριστιανικῶν καί Διορθοδόξων Ζητημάτων, καί μετέσχεν εἰς διαφόρους ἐπισήμους ἀποστολάς.
Τό 1970 ἐξελέγη τιτουλάριος Μητροπολίτης Πέργης καί ἐχειροτονήθη ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ εἰς πρεσβύτερον τῇ 27ῃ Νοεμβρίου καί εἰς ἐπίσκοπον κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Θρονικῆς Ἑορτῆς. Μετά ἐξαετίαν ὡνομάσθη «ἐν ἐνεργείᾳ» Μητροπολίτης καί κατόπιν ἐκλήθη Συνοδικός. Συνέγραψε καί ἐξέδωκε πληθῦν περισπουδάστων ἱστορικῶν καί ποιητικῶν ἔργων ἀλλά καί χρονογραφημάτων, ἐλεγειακῶν ἐπιγραφῶν καί ὕμνων διά τῶν ὁποίων ἐξεδίπλωνε τήν πλήρη Πόλεως καί Ρωμηοσύνης εὐαίσθητον ψυχήν αὐτοῦ.
Τό 1983 ἀνηγορεύθη διά τοῦ σπουδαίου πονήματος αὐτοῦ «Ἡ Πέργη τῆς Παμφυλίας» διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Μουσικοτραφής, παιδευθείς ἱκανῶς ἐκ πατρός, ὑπῆρξεν ἐκ τῶν ἱδρυτικῶν μελῶν καί ἐπ΄ἐσχάτων ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ Συνδέσμου Μουσικοφίλων τῆς Πόλεως ἡμῶν. Εἰργάσθη εἰς τήν μελοποίησιν τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως» ἐπί τῇ 1600ῇ ἐπετείῳ τῆς συγκλήσεως τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (1981), ἀνήμερα τῆς ἐτησίου μνήμης τῆς Ὁποίας καί παρέδωκε τό πνεῦμα αὐτοῦ, καί συνέγραψε δωδεκάστροφον «Ἄκουσμα Εγκωμιαστικόν» ἐπί τῇ 550ῇ ἐπετείω ἐκπαιδευτικῆς λειτουργίας τῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς (2004), ὅπερ καί ἐμελοποίησεν ὡσαύτως. Συνέβαλε δέ, διά τῆς καλλιτεχνικῆς φύσεως αὐτοῦ, καί εἰς τό μέγα ἔργον τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἴκου ὡς μέλος τῆς ἐπί τούτῳ συσταθείσης Ἐπιτροπῆς.
Οὗτος ὁ λιτός εἰς γραμμάς ἀλλά πλούσιος ἐν παρουσίᾳ Θεοῦ βῖος εἶναι ἀπόδειξις ὅτι ὁ κόκκος τοῦ σίτου τῶν παλαιῶν Πατέρων καί Φαναριωτῶν κληρικῶν, ὁ πεσῶν εἰς τήν γῆν, ἐβλάστησε καί εἰς τήν καρδίαν τοῦ κεκοιμημένου Ἱεράρχου τά ἰδανικά τῆς κατά Χριστόν διακονίας ἐν τῷ Ἱερῷ κλήρῳ. Ἱεροπρεπῆς λειτουργός, πιστός καί ἀφωσιωμένος εἰς τό καθῆκον, παραδοσιακός εἰς τήν ἐμφάνισιν καί τούς τρόπους, ἀπροσποιήτως εὐγενῆς, λόγιος, εὐαίσθητος, διδακτικός καί στοργικός πρός τούς νεωτέρους κληρικούς, ἐποικοδομητικός, διακριτικός, συνετός, μέ φόβον καί βαθείαν πίστιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, φίλος γνήσιος τῆς ἐνθέου ἡσυχίας, διεπέρασε τόν Περγαῖον Κέστρον τῆς ἐπιγείου ζωῆς του ὡς ναῦς πλέουσα ἐπί τῆς Εἰρήνης καί τῆς Δυνάμεως καί τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ.
Καί νῦν γαλήνιος, ἥρεμος, μέ τήν ἀρχιερατικήν αὐτοῦ συνείδησιν ἀναπεπαυμένην, ἀφίχθη εἰς τόν εὔδιον τοῦ Χριστοῦ λιμένα ἔνθα ἀναπαύονται δυσαρίθμητοι ψυχαί ἐκ τῶν φίλων καί οἰκείων τῆς πίστεως καί τοῦ βίου ὡς οἱ μακαριστοί γεννήτορες αὐτοῦ, ὁ ὑπ΄ αὐτοῦ ἐγκόπως διακονηθείς Μεγάλος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὁ Μητροπολίτης Λύστρων Καλλίνικος καί ὁ ἐπ’ ἀδελφῇ γαμβρός αὐτοῦ Μ. Οἰκονόμος Μελέτιος ὁ ἐπίσης κοιμηθείς τήν 22αν Μαΐου κατά τό ἔτος 2009.
Ἔπαυσεν οὕτω ἡ παναρμόνιος λύρα τῶν Ρωμαίηκων πραγμάτων, ἐσίγησεν ἡ φωνή τῆς Πόλεως, ἡ ἐκ Φαναρίου καί ἐκ τῶν Θεοτοκοφρουρήτων τειχῶν πηγάζουσα καί διά τοῦ στόματος αὐτοῦ μεταδιδομένη ἕως πρότριτα, ἡ φλέβα, ἡ τρεφομένη διά τοῦ αὐτοκρατορικοῦ «μάνα» διέκοψε τόν παλμόν, ἡ κάλαμος τῶν ἀφανῶν συναξαρίων καί τῶν ἡγιασμένων σελίδων τοῦ Φαναρίου ἀφέθη ἔρημος χειρός, τό ἐκκλησιαστικόν «ἀμήν» ἐλέχθη, οἱ Χαιρετιστήριοι Οἴκοι εἰς τά εἰκονίσματα τῆς Παμμακαρίστου, τῆς Φανερωμένης, τῆς τοῦ Ἀκαθίστου ἔφθασαν εἰς τό ὕστατον «Χαῖρε», ἡ προσευχή ἐνώπιον τῶν σκηνωμάτων τῶν τριῶν μυρωμένων ἐτελείωσεν, ἡ σελίς ἐγύρισεν, ἡ βίβλος ἡ ροδεύοσμος τοῦ Πέργης Εὐαγγέλου ἔκλεισε πιά. Ἐκλεισε καί προσετέθη εἰς τό ἁγιόκλητον ἀρχεῖον τῆς λαμπρᾶς ἱστορίας τῶν μεγάλων Φαναριωτῶν ἐνῷ τό πρωτότυπον ἀναβαίνει πρός τόν Πατέρα, πλῆρες Πνεύματος, Ἀρχιθύτης τῶν τοῦ Χριστοῦ φρικτῶν καί ἐξαισίων.
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Πέργης κυρός Εὐάγγελος ἔζησε μίαν ζωήν καθ΄ἥν ἐλάμβανε μῦρον, ἁγιασμόν καί ἁγιάσματα, ἔλαιον, Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ Φαναρίου καί δι΄αὐτῶν ἐπλήρωνεν εὐεργετικῶς ὅσους ἐκ τῶν σελίδων, ἐκ τῶν ἀναστροφῶν, ἐκ τῆς θέας καί ἀκοῆς ἐκοινώνουν μετ΄αὐτοῦ. Ἦτο ἡ σύνοψις τοῦ μεγαλείου τῆς συναντήσεως τοῦ Χριστοῦ μετά τῶν Ἑλλήνων προσκυνητῶν τῶν ἀναβάντων διά τήν ἑορτήν, ἦτο Ρωμηός αὐθεντικός, ἦτο ἀναγέννημα καί θρέμμα Φαναρίου.
Καί νῦν Σεβασμιώτατε καί δικαιοθρήνητε πολιέ Ἱεράρχα,
Ἔφθασας εἰς μεγαλεῖον, τό τοῦ Κυρίου, ὅπερ ἐπεπόθησας καί ἐλάτρευσας καί εἰσέρχει εἰς γῆν ἥν ἀνύμνησας καί ἐτίμησας. Ἡμεῖς, οἱ συνεχίζοντες τόν τῆς μετανοίας ἐπίπονον ἀγῶνα, θά μνημονεύωμεν τοῦ ὀνόματός σου εἰς τήν τοῦ ἐπιγείου Θυσιαστηρίου προσκομιδήν ἐνῷ σύ θά ἱερουργῆς πλήρης, πλέον, εἰς τό ὑπερουράνιον. Μητροπολίτης Δέρκων σέ εἰσήγαγεν εἰς τό Βασίλειον τῆς Χάριτος, Μητροπολίτης Δέρκων προπέμπει σέ, συμπτωματικῶς, σήμερον, Σεπτῇ ἀδείᾳ καί προτροπῇ, εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κύριός μοι Κύριος Βαρθολομαῖος, ὁ προσκυνητός Δεσπότης καί Αὐθέντης πάντων ἡμῶν, εἶναι προσευχητικῶς παρών ἐνῷ εἰς τήν Παλαιάν Ρώμην, κατ΄αὐτάς, τήν εὔκλειαν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί τήν Ἀλήθειαν διακονεῖ, παραμυθίζων, ὅμως, διά τῆς Πατριαρχικῆς Αὑτοῦ στοργῆς τῶν ὡς ἄλλων Μάρθας καί Μαρίας τά δάκρυα τῶν πολυφιλήτων σοι, κατά σάρκα ἀδελφῆς σου πρεσβυτέρας Ἄννης καί τῆς ἀδελφιδοῦς σου Ἥβης.
Ἀείμνηστε καί ὀδυρμόδεκτε Ἱεράρχα,
Προχώρησον, οὐν, εἰς τό πεπρωμένον τῆς Ρωμηοσύνης,
Εὔχου καί ὑπέρ τῆς Πόλεως Βασιλευούσης,
Ρώμης τῆς νέας, Βαρθολομαίου τοῦ κλεινοῦ τοῦ θείου θώκου,
Γέρας σύ τό θαυμαστόν Μεγάλης Ἐκκλησίας.
Ἡ Πέργη τῆς Παμφυλίας σοῦ στερεῖται,
Σύν τῆς Ρωμηοσύνης τοῖς ὑμνολογουμένοις παθήμασι.
Εὐάγγελος μέν διά σέ ἡ εἰς Χριστόν ἀποδημία
Ὑποτονθορίζουσα τήν ἄλλην βιοτήν,
Ἄγγελμα, πλήν, δι΄ἡμᾶς ἀπαρήγορον.
Γένος Ρωμηῶν,
Γένος οἰκεῖον,
Ἐξόδιον θρῆνον καί ἐπιτάφιον ἀνέλαβε.
Λόγους ἐπλήρωσας ἀλλ΄οὐκ ἐπαύσω
Ὅλος ζῆν διά Χριστόν,
Σύμμορφος, σύσσωμος καί σύναιμος Αὐτῷ πρός αἰωνίαν μνήμην.
Εἴη ἡ μνήμη σου αἰωνία, παρά τῷ Ἀφθάρτῳ, Μόνῳ, Δικαίῳ Ποιητῇ Τριαδικῷ Θεῷ, ὦ ποιητά τῆς Ρωμηοσύνης, Σεβασμιώτατε! Ἀμήν”.
.
