Του Γ. Αραμπατζόγλου
Έχει παρατηρηθεί εδώ και αρκετά χρόνια το γεγονός ότι έχει παραμελήσει ο μέσος χριστιανός τη νηστεία των Αγίων Αποστόλων.
Αυτό συμβαίνει είτε εκουσίως, δηλαδή αρνούμενος κάποιος να νηστέψει την περίοδο της νηστείας αυτής, είτε ακουσίως κυρίως λόγω «χαλαρής» σχέσης με την Εκκλησία, που έχει ως αποτέλεσμα να την ξεχάσει ή ακόμη και να την αγνοεί τελείως.
Όπως βεβαίως αγνοεί και τα οφέλη της νηστείας γενικότερα τα οποία μας τονίζουν σε πολλά σημεία οι άγιοι πατέρες.
Αυτά βέβαια είναι φαινόμενα απουσίας πνευματικής καθοδήγησης, το οποίο είναι ζήτημα που δεν θα θίξουμε στο συγκεκριμένο άρθρο.
Ας δούμε όμως εν συντομία τα της νηστείας αυτής.
Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι ενώ οι βασικές νηστείες της εκκλησίας μας έχουν σταθερό αριθμό ημερών π.χ. η νηστεία της μεγάλης Σαρακοστής, αυτή των Χριστουγέννων, ακόμη και αυτή του Δεκαπενταύγουστου, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη νηστεία των Αγίων Αποστόλων, της οποίας ο αριθμός των ημερών μεταβάλλεται κάθε χρόνο.
Όσο πιο νωρίς πέσει ημερολογιακά το Πάσχα τόσο μεγαλύτερος είναι και ο αριθμός των ημερών της νηστείας των Αγίων Αποστόλων και το αντίστροφο.
Αν έχουμε πολύ αργά τον εορτασμό του Πάσχα, τότε μικραίνει κατά πολύ ο αριθμός των ημερών της νηστείας των Αγίων Αποστόλων.
Ξεκινά πάντα την επόμενη μέρα της Κυριακής των Αγίων Πάντων (δηλαδή τη Δευτέρα), και έχει σταθερή λήξη ημερολογιακά στις 29 Ιουνίου των Αγίων Πέτρου και Παύλου (νηστεία δηλ. μέχρι και 28 Ιουνίου), οπότε και έχουμε κατάλυση εις πάντα, εκτός βέβαια αν πέσει Τετάρτη ή Παρασκευή, όπου έχουμε κατάλυση ιχθύος.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της νηστείας αυτής καταλύουμε ψάρι (εκτός Τετάρτης και Παρασκευής).
Να σημειωθεί ότι στις 24 Ιουνίου καταλύεται το ψάρι λόγω του γενεσίου του Τιμίου Πρόδρομου και Βαπτιστού Ιωάννου ανεξαρτήτου ημέρας.
Αν δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος υγείας που δεν μας επιτρέπει τη νηστεία, (όχι μόνο τη συγκεκριμένη αλλά και τις άλλες θεσπισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας), καλό θα ήταν να την τηρήσουμε, πάντα σε συνεννόηση με τον γιατρό και τον πνευματικό.
Νηστείες κατ επιλογή τύπου: «εγώ νηστεύω της Παναγίας αλλά όχι των αγίων αποστολών» είναι ξένα με την ορθόδοξη πατερική παράδοση και αποτελούν φαινόμενα χριστιανισμού a la carte.
Και η επισήμανση αυτή γίνεται διότι για την συγκεκριμένη νηστεία επικρατεί μία ακατανόητη χαλαρότητα, λες και διαμαρτυρόμαστε στους αγίους πατέρες ότι έκαναν λάθος που τη θέσπισαν δεκάδες αιώνες πίσω.
Πράγματα βεβαίως νοσηρά σε κάθε περίπτωση.
Όπως και να δούμε τα πράγματα, ένα είναι σίγουρο. Η έλλειψη ασκητικής αποτελεί μεγάλο ζήτημα σε μας τους νεότερους χριστιανούς και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δεν αποτελεί εξαίρεση και η νηστεία των αγίων αποστολών.
Από εμάς εξαρτάται να κάνουμε μία νέα αρχή.
