”Καθένας από σας για χάρη μου ας μεριμνήσει να σώσει έναν ακόμη αδελφό.
Ας ψάξει να τον βρει. Ας ενδιαφερθεί πολύ, ώστε στην επόμενη σύναξή μας εδώ να συναντηθούμε με πολλή παρρησία, προσφέροντας στο Θεό δώρα, που ασφαλώς είναι τιμιότερα απ’ όλα.
Αυτά είναι οι ψυχές των πλανεμένων αδελφών μας που τις επαναφέραμε.
Και αν χρειαστεί να υβρισθούμε ή να δεχθούμε χτυπήματα, ή να υπομείνουμε οτιδήποτε άλλο, ας κάνουμε τα πάντα ώστε να τους επανακτήσουμε.
Γιατί και όταν μας κλωτσούν οι ασθενείς και μας βρίζουν και μας εμπαίζουν, τους ανεχόμαστε και δεν υποφέρουμε από τις ύβρεις τους, αλλά ένα μόνο επιθυμούμε να δούμε, την υγεία εκείνου που κάνει αυτές τις ασχημοσύνες.
Ο άρρωστος πολλές φορές ξέσχισε ακόμα και του γιατρού τη στολή, αλλ’ εκείνος δεν παραιτείται γι’ αυτό από τη θεραπεία του.
Πως λοιπόν δεν είναι παράλογο, εκείνοι που έχουν την πρόνοια των σωμάτων να δείχνουν τόση φροντίδα, κι εμείς βλέποντας τόσες ψυχές να χάνονται, να αδιαφορούμε και να νομίζουμε ότι δεν παθαίνουμε κανένα κακό, τη στιγμή που σαπίζουν τα μέλη μας;
Όμως ο Παύλος δεν ενεργούσε έτσι, αλλά πως; «Ποιός», λέει, «είναι ασθενής και δεν είμαι κι εγώ; Ποιός σκανδαλίζεται και δεν καίγομαι εγώ;».
Αυτή λοιπόν τη φλόγα δέξου κι εσύ, κι αν δεις κάποιον αδελφό να χάνεται, ακόμα κι αν σε κακολογεί, σε βρίζει, σε κτυπά, σε απειλεί ότι θα γίνει εχθρός σου κι οτιδήποτε άλλο ισχυρίζεται ότι θα κάνει, όλα υπόμενέτα με γενναιότητα, ώστε να κερδίσεις τη σωτηρία του.
Αν αυτός γίνει εχθρός σου, ο Θεός θα γίνει φίλος σου και κατά την ημέρα εκείνη θα σε ανταμείψει με μεγάλα αγαθά”.
Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
