Ο Αγιος Ανθιμος γεννήθηκε στα Λειβάδια της πόλεως της Χίου, την 1η Ιουλίου του 1869. Οι γονείς του ονομαζόνταν Κωνσταντίνος και Αγγεριώ. Ηταν άνθρωποι σεμνοί, ευλαβείς και ενάρετοι. Βάπτισαν λοιπόν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά τους Νικόλαο και Καλλιόπη, ενώ τον νεώτερο γιό τους Αργύριο. Να σημειώσουμε μόνο το γεγονός, ότι η Καλλιόπη έγινε κάποια στιγμή μοναχή και μετονομάσθηκε Καλλινίκη. Από πολύ μικρή ηλικία ο Αργύριος έδειξε σε όλους ότι είχε αξιωθεί της Θείας Χάριτος. Ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Νικόλαος σε αναφορές του σχετικά με τον Αργύριο έλεγε, ότι από μικρό παιδί ακόμη που ήταν, έβλεπε πολλές φόρές, πάνω από το μέρος που είχαν τοποθετήσει τον Αργύριο όταν ήταν βρέφος, την Υπεραγία Θεοτόκο να τον σκεπάζει τρυφερά, με μια βασιλική πορφύρα, ενώ ταυτόχρονα πετάγονταν ολόγυρα λάμψεις Θείου Φωτός. Η εποχή που έζησε ο Αργύριος ήταν μια δύσκολη εποχή για το μαρτυρικό νησί της Χίου. Μόνο να αναλογιστούμε το γεγονός, ότι οι σφαγές των Τούρκων μόλις είχαν κοπάσει και οι μνήμες από τις θηριωδίες τους ήταν ακόμα νωπές.
Οι συνθήκες δεν επέτρεπαν τότε στα παιδιά που προέρχονταν από φτωχές οικογένειες να σπουδάσουν και έτσι, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, ο Αργύριος δεν σπούδασε και όπως ήταν φυσικό, τα γράμματα που έμαθε ήταν αυτά του δημοτικού σχολείου. Ολοι οι Χριστιανοί της Χίου ήξεραν ότι ο τόπος τους ήταν ποτισμένος με το αίμα μεγάλων Αγίων, που με τις θυσίες τους και τους αγώνές τους είχαν στολίσει και αγιάσει το μαρτυρικό νησί.
Εζησε και ανδρώθηκε ο Αργύριος, μέσα σε μια εποχή γεμάτη δυσκολίες και κακουχίες, αλλά σε ένα χριστιανικό περιβάλλον με μνήμες βαθειές ριζωμένες. Την τέχνη του υποδηματοποιού λοιπόν την έμαθε ο μικρός Αργύριος για βιοποριστικούς λόγους, την οποία θα εξασκούσε και στη συνέχεια της ζωής του ως δόκιμος μοναχός.
Ο μικρός Αργύριος, που θα μπορούσε λόγω της φτώχειας και της ανέχειας να ζήσει ανάμεσα στον κόσμο της πατρίδας του, αναζητώντας μόνο την βιοποριστική λύση, ποτέ δεν παρασύρθηκε από τις εύκολες και εφήμερες λύσεις. Προτίμησε λοιπόν τον δύσκολο και βασανιστικό δρόμο, τον δρόμο της αρετής, που θα τον οδηγούσε τελικά στη Βασιλεία των Ουρανών. Από πολύ μικρή ηλικία ο Αργύριος προσευχόταν και νήστευε. Εφηβος θα ήταν ακόμη όταν συνδέθηκε με κάποιο Μοναχό ονόματι Παχώμιο. Ο Πατέρας Παχώμιος ήταν ο ιδρυτής της Ιεράς Μονής του Αγίου Κωνσταντίνου και της Σκήτης των Αγίων Πατέρων που βρίσκονταν στο Προβάτειο Ορος. Εκτός των άλλων, υπήρξε και Γέροντας του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, του εν Αιγίνη. Ο Γέροντας Παχώμιος του καλλιέργησε κατ’ αρχήν την αγάπη του προς τον Θεό, και τον πλησίον του. Η γνωρίμια αυτή έγινε αφετηρία να πάρει ο Αργύριος τη μεγάλη απόφαση να αφήσει τα εγκόσμια και να αφιερωθεί στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Ετσι λοιπόν, θέλοντας να γίνει μοναχός, αποτάνθηκε στον Πατέρα Παχώμιο. Αρχικά, καθ’ υπόδειξή του, επιδόθηκε στους πνευματικούς αγώνες από το σπίτι του, όπου οι νηστείες, οι συχνές αγρυπνίες και οι συνεχείς προσευχές, αποτελούσαν την καθημερινότητά του. Θεωρούσε ως μητέρα όλων των μυστηρίων του Θεού, την ησυχία. Τις ώρες λοιπόν της απομόνωσης και της περισυλλογής, χρησιμοποιούσε σαν καταφύγιο ένα υπόγειο δωμάτιο που υπήρχε στο πατρικό του σπίτι. Νηστευτής καθώς ήταν αλλά και φιλόπτωχος από μικρός, πρόσφερε το φαγητό του σε όσους πεινούσαν, έστω κι αν ο ίδιος θα έπρεπε να μείνει νηστικός για πολύ καιρό.
Στις 15 Φεβρουαρίου του 1960 παρέδωκε το πνεύμά του στα χέρια του Θεού, σε ηλικία 91 χρόνων. Μέ την υπ’ αριθμ. 1148 από 14-8-1992 απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο Οσιος Ανθιμος κατετάγη εις το Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Τον Αύγουστο του 1993 εγκαινιάσθηκε ο πρώτος Ναός του Οσίου Ανθίμου του Χίου, που κτίσθηκε στην τοποθεσία όπου γεννήθηκε ο Οσιος, στα Λειβάδια της Βροντάδου.
