Tης ποιήτριας Μαρίας Καλαμπούκα – Κοτζαμπαση*
Εκ των άνω πραγματώνεται
με άμετρη ευσπλαχνία
η λύτρωση, η φώτιση
καθώς κι η σωτηρία.
Για την πορεία της ψυχής
και την αθανασία
στα μυστήρια κάθε πιστός
προσέρχεται, τα Θεία.
Πηγαίνει στον πνευματικό
εαυτόν να καθαρίσει
και την καρδιά του ολόψυχα
στον Κύριο να χαρίσει.
Χριστός, παρών, ‘κει και παντού
που κάθε τι γνωρίζει
τα κρίματά του ακούγοντας
την άφεση του δίνει.
Με χαρμολύπης δάκρυα
κι ευχής τη μασιτεία,
με νηστευμένη εγκράτεια
και προετοιμασία,
όπως αρμόζει, ο Χριστιανός
με πόθο μεταβαίνει
να κοινωνήσει το Χριστό
με την ψυχή αγνισμένη.
Να ζήσει την ανάσταση
Χριστού και τη δική του
μ’ολάνοιχτα κι ολόφωτα
τα μάτια της ψυχής του’
κάνοντας ταυτόχρονα
στη χάρη τη μεγάλη
τον αρραβώνα της ζωής
ετούτης με την άλλη.
Την Κυριακή, μέρα γιορτής
Πασχάλιου μικρού
καλώντας μας τα σήμαντρα
στον οίκο του Θεού,
χτυπά η καμπάνα, κι αρχινά
η θεία λειτουργία
λατρευτικά κι αναίμακτα
να γίνει η θυσία.
Μες στη φωτόλουστη εκκλησιά
που απ’ άκρη σ’ άκρη λάμπει
όλα ‘κει μέσα ευωδιούν
κερί, μοσχολιβάνι.
Ψάλλουν ψαλτάδες κι ο παπάς
μαζί του κι οι αγγέλοι
κι η Παναγιά είν’ εκειδά
που από ψηλά κατέβη.
Σμίγουν ευχές και προσευχές
μαζί να ανεβούνε
ψηλά, στο θρόνο του Θεού
για να εισακουστούνε.
“Μετά φόβου Θεού” σαν ειπωθεί
απ’την Ωραία Πύλη
στη μέθεξη καλούμαστε
μ’ αγάπη και με πίστη.
Τερπνά στη μετουσίωση
να μπολιαστεί το αίμα
με του Χριστού, το Τίμιο
μαζί Του, νά ‘μαστε, Ένα.
Του Αχράντου Σώματος, κι εμείς
μέλη να γενούμε
για ν’ αξιώσει κι ο Θεός
Παράδεισον να δούμε.
Της κάθαρσης, ανάλογη
καθώς είναι η χάρη
και στη πολλή ταπείνωση
η φώτιση, μεγάλη,
κατά διάνοιαν έκαστος
ευλάβειας και νήψης
ζει τα μεγαλόσυνα
κι ευφρόσυνα της πίστης.
Με τάξη και προσήλωση
κι εν μέσω διαδοχής
ανοίγουν τα χείλη να δεχτούν
τον άρτο της ζωής.
Στη λαβίδα της μετάληψης
το κάθε ψιχουλάκι
Χριστός διαμελιζόμενος
τοις πάσι, με αγάπη.
πεντάδα των αισθήσεων
ιερώς, ως τη γλυκαίνει
τη χαριτώνει ν’ αγρυπνεί
για της ψυχής τα ωφέλη.
Φτάνοντας στη απόλυση
και την Ευχαριστία
από τους συμμετέχοντες
στη μυσταγωγία,
αφού, το δώρο του Θεού
δεχτήκαν, μόνο, κάποιοι
μοιράζεται τ’ αντίδωρο
να πάρουν όλοι, κάτι.
Χαρούμενοι, νηφάλιοι
και ευχαριστημένοι
αποχωρούμε όλοι μας
καλώς αλλοιωμένοι.
Για νά ‘ναι, όμως, η χαρά
ολόγιομη εντός μας
και τ’ Άγιο Πνεύμα να ενεργεί
και νά ‘ναι οδηγός μας,
καθαρή εξομολόγηση
και Θεία Κοινωνία
με συνεχή μετάνοια
για νά ‘χουμε ευλογία,
να τύχουμε,και της ζωής
στην Άνω Βασιλεία.
Πηγή: euxh.gr
