Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Ὁ Ἀναστάσιμος θρίαμβος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν πεμπτουσία καὶ τὸν λόγο ὑπάρξεως τῆς ὀρθοδόξου χριστιανικῆς πίστεως, μᾶς καλεῖ καὶ φέτος νὰ ἀναλογιστοῦμε τὸ μέγεθος τῆς λυτρωτικῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀπείρου εὐσπλαχνίας τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Αὐτὸς ὁ θρίαμβος δὲν ἀποτελεῖ μιὰ αὐστηρά προσωπικὴ νίκη τοῦ Χριστοῦ ἀπέναντι στὸν θάνατο ἀλλ’ ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ συνιστᾶ τὴν νίκη ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας ἀπέναντι σὲ κάθε τι σκοτεινὸ καὶ ἁμαρτωλὸ, ποὺ θέλει νὰ στέκεται ἐμπόδιο ἀνάμεσα στὴν ἀγάπη τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς καὶ τοῦ πλάσματός Του. Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ, μὲ τὴν ἑόρτιο ὁμολογία «Χριστὸς Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη» διατρανώνουμε ἀπερίφραστα τὸ τέλος τῆς κυριαρχίας τοῦ διαβόλου καὶ τὴν ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ βέβαια ἀκούγεται ὀξύμωρο μὲ βάση τὰ ὅσα θλιβερὰ καὶ πολλὲς φορὲς ἀποτρόπαια συμβαίνουν γύρω μας. Ὃμως ὅποιος μέσῳ τῆς πίστεως ζεῖ τὴν ὑπέρβαση τῆς κτιστῆς πραγματικότητας ποὺ μᾶς περιβάλλει γνωρίζει πὼς ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι ἀπόλυτα ἀκριβής. Μπορεῖ φαινομενικὰ ἀπὸ τὸ ξημέρωμα ἐκεῖνο τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως τοῦ Κυρίου νὰ μὴν ἄλλαξαν πολλὰ πράγματα στὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε, ὅμως μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καταργήθηκαν ὁριστικὰ οἱ πύλες τοῦ Ἅδη ποὺ κρατοῦσαν φυλακισμένο τὸν ἄνθρωπο στο κράτος τοῦ θανάτου καὶ ἄνοιξε διάπλατα ὁ δρόμος πρὸς τήν αἰώνια προοπτική. Ἡ ἑορτὴ τοῦ Πάσχα σηματοδοτεῖ αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλλαγή. Τὴν ἀπαρχὴ μιᾶς ἄλλης ζωῆς, ἑνὸς ἄλλου τρόπου σκέψης, μιᾶς καινούριας λογικῆς ὅπως ἀκριβῶς τὸ ψάλλουμε στὸν ἀναστάσιμο κανόνα: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχὴν καὶ σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τὸν αἴτιον». Τὰ πάντα πλέον ἔχουν σκοπὸ τὴν αἰωνιότητα.
Τίποτα δὲν μένει ἔξω ἀπ’ αὐτὴ τὴν προοπτική, μὲ πρῶτο καὶ κυριότερο τὸν ἄνθρωπο ποὺ διψοῦσε νὰ βρει αἰωνιότητα. Ὅλη ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου κατακλύζεται ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀγωνία του νὰ ἐπεκτείνει τὴν ζωὴ του πέρα ἀπὸ τὰ στενὰ πλαίσια τοῦ κόσμου τούτου. Μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς ὁ πόθος παύει νὰ εἶναι ἀγωνία καὶ καθίσταται πλέον ἀδιαμφισβήτητο γεγονός. Ὁ Θεὸς θέλοντας τὰ πλάσματά Του ἄφθαρτα καὶ ἀθάνατα, μέσῳ τοῦ δικοῦ Του θανάτου καταργεῖ τὸν θάνατο, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ μνημεῖα τῶν νεκρῶν νὰ γίνονται οἶκοι κεκοιμημένων, προσωρινὰ και ἀδύναμα πλέον νὰ μᾶς φυλακίσουν στὸ θάνατο. Γιὰ νὰ γίνει ὡστόσο ἡ ζωή μας ὄντως πορεία πρὸς τὴν αἰωνιότητα ἀπαιτεῖται ἀκράδαντη πίστη στὸν Ἀναστάντα ἐκ τῶν νεκρῶν. Ὡς ἄνθρωποι ζητοῦμε ἁπτὲς ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεως. Θέλουμε νὰ πιστέψουμε ἀλλὰ θέλουμε καὶ νὰ δοῦμε, νὰ ψηλαφήσουμε. Τὴν ἴδια ἀνάγκη εἶχε καὶ ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς ποὺ δὲν ἦταν παρὼν στὴν πρώτη συνάντηση τῶν μαθητῶν μὲ τὸν Ἀναστημένο Ἰησοῦ. Ἀπαιτοῦσε νὰ δεῖ μὲ τὰ μάτια του καὶ νὰ ἀγγίξει μὲ τὰ ἴδια τοῦ τὰ χέρια τὸ παράδοξο ποὺ τοῦ περιέγραφαν οἱ ὑπόλοιποι. Σὲ αὐτή μας τὴν ἀνάγκη ὁ Θεὸς συγκαταβαίνει. Μετὰ ἀπὸ ὀκτὼ μέρες ξαναεμφανίζεται στοὺς μαθητές του, παρόντος καὶ τοῦ Θωμᾶ. Καὶ θέλοντας νὰ διατρανώσει τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεώς Του, τόν καλεῖ νὰ βάλει τὰ χέρια του «ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων» ὥστε νὰ λάβει μιὰ ψηλαφητὴ ἀπόδειξη τοῦ γεγονότος.
Τὴν εὐκαιρία, ἀδελφοί μου, τῆς ψηλαφήσεως «τῶν τύπων τῶν ἥλων» τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἔχουμε καί ἐμεῖς κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ ἐκεῖ μᾶς καλεῖ νὰ προσέλθουμε «μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης» γιὰ νὰ κοινωνήσουμε ἀκριβῶς αὐτό τὸ Ἀναστημένο Σῶμα καὶ Αἷμα Τοῦ Κυρίου ὣστε μέσῳ αὐτῆς τῆς Θείας Κοινωνίας νὰ ἀποκτοῦμε τὴν ἐμπειρία καὶ ἐν συνεχεία τὴν ἀκλόνητη πίστη στὴν Ἀνάσταση. Αὐτὴ τὴν πρόσκληση στὴν Θεία Κοινωνία θὰ ἀκούσουμε καὶ στὴν Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ τὴν τελετὴ τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ εἶναι στὸ χέρι μας, παραμένοντας μέχρι τὸ τέλος καὶ κοινωνώντας τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἡ παρουσία μας στοὺς Ναοὺς τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως νὰ μὴν εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἐθιμοτυπικὴ συμμετοχὴ σὲ μιὰ φαντασμαγορικὴ τελετὴ ἀλλὰ μιὰ οὐσιαστικὴ ἐμπειρία κοινωνίας μὲ τὸν Ἀναστημένο Χριστὸ, ποὺ θὰ μεταμορφώσει τὴν ὅλη ζωή μας ἀπὸ ἁπλὸ πέρασμα στὸ χωροχρόνο σὲ πορεία μὲ αἰώνια προοπτική. Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς πατρικῆς μου καρδιᾶς τό φῶς καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας νά πλημμυρίζει τόν κόσμο ὁλόκληρο, ἰδιαιτέρως δέ τούς εὐλαβεῖς κατοίκους τῶν τριῶν νησιῶν τῆς Μητροπολιτικῆς μας περιφερείας, τῆς Νάξου, τῆς Πάρου καί τῆς Ἀντιπάρου. Ὁ Ἀναστάς Κύριος νά γεμίζει μέ ἐλπίδα καί αἰσιοδοξία τίς καρδιές τῶν ἀδελφῶν μας πού δοκιμάζονται ἀπό ἀσθένεια, πένθος ἤ ἀνέχεια, νά ἐμπνέει καί νά καθοδηγεῖ τά νιάτα τῆς πατρίδας μας, νά ἐνισχύει καί ἐνδυναμώνει τούς ναυτικούς μας καί ὅλους τούς ἐγγύς καί μακράν ταξιδεύοντας καί νά μᾶς ἀξιώνει νά γινόμαστε μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς μας μιά ἠχηρή καί ὁλοζώντανη μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως.
Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ
