Ἡ Κυριακή, 6η/19η Μαΐου 2024, ἑωρτάσθη ὡς Κυριακή τῶν Μυροφόρων εἰς τό Πατριαρχεῖον.
Α’. Εἰς Ρέμλην, ἀρχαίαν Ἀριμάθειαν.
Ἐξ αὐτῆς κατήγετο ὁ Ἰωσήφ, ὁ φέρων ἐξ αὐτῆς καί τήν ὀνομασίαν, «Ἰωσήφ ὁ ἀπό Αριμαθαίας». Διά τοῦτον μᾶς παραδίδουν οἱ Ἅγιοι Εὐαγγελισταί ὅτι «εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον» καί «ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» καί ἐνεταφίασεν αὐτό μετά τῶν Μυροφόρων γυναικῶν εἰς τό μνημεῖον «τό ἐγγύς εἰς Γολγοθᾶν».
Διά τήν μνήμην τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου ὑπό τῶν Μυροφόρων καί ὑπό Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Αριμαθαίας καί διά τήν μνήμην τῆς ἀναγγελίας εἰς τάς Μυροφόρους ὅτι ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως, ἐτέλεσε Θείαν Λειτουργίαν ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, εὐθύς ἅμα τῇ ὑποδοχῇ Αὐτοῦ ὑπό τῶν διδασκάλων καί τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην, εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Πατριαρχείου εἰς Ρέμλην, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκήνου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἰσιδώρου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς πρώτου τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Ἱερωνύμου, τοῦ Ἡγουμένου εἰς Ἅγιον Γεώργιον Λύδδης Ἀρχιμανδρίτου π. Μαρκέλλου, τοῦ Ἡγουμένου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Δοσιθέου, ἐπιμελουμένου τοῦ ρέκτου Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί μετεχόντων τῇ πανδήμῳ συμμετοχῇ πιστῶν ἐκ τῆς πόλεως ταύτης καί τῶν ὁμόρων περιοχῶν, τῶν μαθητῶν καί μαθητριῶν, πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων, παρουσίᾳ τοῦ Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἰσραήλ κ. Κυριακοῦ Λουκάκη, τῶν Στρατιωτικῶν ἀκολούθων τῆς Πρεσβείας καί τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου Ρέμλης.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως Αὐτοῦ:
«Ὀψίας δέ γενομένης ἦλθεν ἄνθρωπος πλούσιος ἀπό Ἀριμαθαίας, τοὔνομα ᾿Ιωσήφ, ὃς καί αὐτός ἐμαθήτευσε τῷ Ἰησοῦ· οὗτος προσελθών τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ· τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τό σῶμα», (Ματθ. 27,57-58), γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ ὡδήγησε τά διαβήματα ἡμῶν εἰς τήν πόλιν ὑμῶν τήν ἁγιογραφικήν Ἀριμαθαίαν, ἐξ ἧς κατήγετο ὁ κεκρυμμένος μαθητής Ἰωσήφ, ἵνα ἑορτάσωμεν τήν ἑορτήν αὐτοῦ μετά τοῦ Νικοδήμου, τοῦ νυκτερινοῦ μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ· πρός δέ καί τήν τῶν ἁγίων γυναικῶν Μυροφόρων.
Ἡ σημερινή Κυριακή, ἡ τρίτη μετά τό Πάσχα καλεῖται Κυριακή τῶν Μυροφόρων πρός τιμήν τῶν γενναίων καί πιστῶς ἀφοσιωμένων γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι, ὡς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, «συνακολουθήσασαι Αὐτῷ (τῷ Ἰησοῦ) ἀπό τῆς Γαλιλαίας» (Λουκ. 23,49) μέχρι τοῦ Τάφου καί παραμείνασαι πισταί εἰς τήν διδασκαλίαν Αὐτοῦ, προσῆλθον ἐπί τῷ μνήματι, ἵνα ἀλείψωσι τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ διά μύρων, ἀψηφήσασαι πάντα κίνδυνον. Διό καί ἠξιώθησαν αὗται πρῶται νά ἀκούσουν κατ’ ἀρχάς μέν παρά τοῦ ἐξαστράπτοντος ἀγγέλου: «οἶδα γάρ ὅτι ᾿Ιησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε· δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος· καί ταχύ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν, καί ἰδού προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτόν ὄψεσθε», (Ματθ. 28, 5-7).
Μετά δέ ταῦτα ἤκουσαν παρ’ Αὑτοῦ τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ, τοῦ συναντήσαντος αὐτάς τό «Χαίρετε». «Αἱ δέ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν Αὐτοῦ τούς πόδας καί προσεκύνησαν Αὐτῷ», (Ματθ. 28,9).
Ἑρμηνεύοντες τούς ἄνω λόγους ὁ μέν ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Κεκέρδακεν τό θῆλυ γένος καί λύσιν ὀνειδισμοῦ καί κατάρας ἀνατροπήν. Ὁ γάρ εἰπών πάλαι πρός αὐτάς ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα, παῦλαν αὐταῖς ἔδωκε συναντήσας αὐταῖς ἐν τῷ κήπῳ καί εἰπών· Χαίρετε». [Καί ἁπλούστερον· τό γένος τῶν γυναικῶν ὠφελήθη, διότι ἔλαβε τήν λύσιν τῆς ἀτιμώσεως καί τήν ἐξάλειψιν τῆς κατάρας. Καί τοῦτο διότι αὐτός, ὁ Ὁποῖος εἰς τό παρελθόν εἶπε εἰς τήν γυναῖκα ἐν λύπαις τέξῃ τά τέκνα, τώρα ἔδωσεν εἰς τάς γυναῖκας εἰπών τό «Χαίρετε» κατά τήν συνάντησιν αὐτῶν εἰς τόν κῆπον τοῦ Μνήματος].
Ὁ δέ Ζιγαβηνός λέγει: «Αἱ μέν Μυροφόροι γυναῖκες, Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί ἡ ἄλλη Μαρία, τοὐτέστιν ἡ Θεοτόκος Μαρία, ἐκ πόθου καί τιμῆς ἐκράτησαν τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ δε Ἰησοῦς οὐκ ἀπεκώλυσεν (=δέν ἠμπόδισεν) αὐτάς, παρέχων πληροφορηθῆναι (=δίδων εἰς αὐτάς τήν βεβαιότητα) διά τῆς ἁφῆς ὅτι οὐκ ἔστιν ὁ Ἰησοῦς φάσμα, (δηλαδή φάντασμα)».
Μέ ἄλλα λόγια, αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ἀφ’ ἑνός μέν κατέδειξαν κατά τόν ὑμνῳδόν ὅτι «φύσις ἀσθενής τήν ἀνδρείαν ἐνίκησεν», ἀφ’ ἑτέρου δέ ἐγένοντο μάρτυρες ἀψευδεῖς καί πρῶται μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὡς λέγει καί ὁ ὑμνῳδός: «Αἱ Μυροφόροι ὄρθριαι γενόμεναι, καί τό μνῆμά σου μετά σπουδῆς καταλαβοῦσαι, ἐπεζήτουν σε Χριστέ, πρός τό μυρίσαι τό ἄχραντον Σῶμά σου, καί τοῦ Ἀγγέλου τοῖς ρήμασιν ἐνηχηθεῖσαι, χαροποιά σύμβολα τοῖς Ἀποστόλοις ἐκήρυττον. Ὅτι ἀνέστη ὁ ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν, σκυλεύσας τόν θάνατον, τῷ δέ κόσμῳ δωρούμενος, ζωήν αἰώνιον καί τό μέγα ἔλεος».
Συνεργοί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν ἀνεδείχθησαν καί οἱ κεκρυμμένοι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ, Ἰωσήφ καί Νικόδημος, οἵτινες καί οὗτοι τήν αὐτήν ἀφοσίωσιν καί ἀνδρείαν ἐπιδειξάμενοι «ἔλαβον τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, καί ἔδησαν αὐτό ἐν ὀθονίοις μετά τῶν ἀρωμάτων, καθώς ἔθος ἐστί τοῖς ᾿Ιουδαίοις ἐνταφιάζειν· ἦν δέ ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη κῆπος, καί ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ᾧ οὐδέπω οὐδείς ἐτέθη», (Ἰωάν. 19, 40-41).
Ἑρμηνεύοντες τούς Εὐαγγελικούς τούτους λόγους οἱ μέν ἅγιοι Θεοφύλακτος καί Χρυσόστομος λέγουν: «Οὐ γάρ ὡς κατάδικον ἐνταφιάζουσιν [τόν Ἰησοῦν], ἀλλά πολυτελῶς», ὡς «μέγαν τινά καί θαυμαστόν». Ὁ δέ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἐπισημαίνει λέγων: «Διά δέ τῆς τοῦ μνημείου καινότητος τό ἀτριβές ὤσατε καί ξένον τῆς ἐκ θανάτου πρός ζωήν ἀναδρομῆς καί ἡ κατά τῆς φθορᾶς ἐπινοηθεῖσα καινοτομία διά Χριστοῦ σημαίνεται. Καινός γάρ ἡμῶν ὁ θάνατος ἐν θανάτῳ Χριστοῦ εἰς ὕπνου τρόπον τινά μετατεθειμένος δύναμιν τε καί χρείαν. Ζῶμεν γάρ τῷ Θεῷ ζήσειν μέλλοντες κατά τάς γραφάς. Τοιγάρτοι καί ὁ μακάριος Παῦλος ἄνω τε καί κάτω κεκοιμημένους καλεῖ τούς ἐν Χριστῷ τελευτήσαντας», (Πρβλ. Α’ Κορ. 15,20/15,51).
[Καί ἁπλούστερον· ἡ καινότης τοῦ μνημείου σημαίνει τήν ξένην καί ἀπατηλήν ὁδόν, θά λέγαμε, τῆς ἐπιστροφῆς ἀπό τόν θάνατον εἰς τήν ζωήν καί τῆς καινοτομίας (=ἀνανεώσεως), τήν ὁποίαν ὁ Χριστός ἐσχεδίασε διά τήν ἀντιμετώπισιν τῆς φθορᾶς. Ὁ θάνατός μας γίνεται νέος ἐν τῷ θανάτῳ τοῦ Χριστοῦ, μεταμορφούμενος εἰς ἕνα εἶδος ὕπνου, μέ παρομοίαν δύναμιν καί (φυσικήν) λειτουργίαν. Ἐφ’ ὅσον θά ζῶμεν εἰς τό μέλλον, τώρα εἴμεθα ζῶντες ἐν τῷ Θεῷ, σύμφωνα μέ τάς Γραφάς, (Πρβλ. Ρωμ. 14,8). Διά τοῦτο καί ὁ μακάριος Παῦλος πανταχοῦ ἀναφέρεται εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀποθάνει, ὡς «κεκοιμημένους», (Πρβλ. Α΄ Κορ. 15,20/15,51).
Κατά δέ τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν, «ἡ τοῦ Κυρίου Ἀνάστασις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἐστίν ἀνανέωσις καί τοῦ πρώτου διά τήν ἁμαρτίαν θανάτῳ καταποθέντος Ἀδάμ καί διά θανάτου πρός γῆν, ὅθεν ἐπλάσθη παλινδρομήσαντος, ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί πρός ζωήν ἀθάνατον ἐπανέλευσις». [Καί ἁπλούστερον· ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, εἶναι ἀναζώωσις καί ἀνάπλασις καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατον ζωήν τοῦ πρώτου Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος καταβροχθήστηκε ἀπό τόν θάνατον, λόγῳ τῆς ἁμαρτίας καί διά τοῦ θανάτου ἐπαλινδρόμησε πρός τήν γῆν ἀπό τήν ὁποίαν ἐπλάσθη].
Τόσον αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ὅσον καί οἱ κεκρυμμένοι μαθηταί τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶχον καταλάβει τό μέγα καί μοναδικόν καί ἀνεπανάληπτον γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τήν μετάβασιν δηλονότι τῆς ἀνθρωπίνης ἡμῶν φύσεως ἀπό τά βάραθρα τοῦ ᾅιδου εἰς τό ὁλόφωτον καί θεῖον καί οὐράνιον ὕψος. «Οὐδ’ ἐκεῖνο, τό ὑπερευλογημένον Σάββατον ἐπέγνωσαν, τό μετάγον ἡμῶν τήν φύσιν ἀπό τῶν τοῦ ᾅδου κευθμώνων ἐπί τό παμφαές καί θεῖον καί οὐράνιον ὕψος», λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.
Ἰδού λοιπόν διά τί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τιμᾷ ἰδιαιτέρως τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μυροφόρων ὡς καί τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Διότι ὅλα ἐκεῖνα τά πρόσωπα, τά ὁποῖα συνήργησαν εἰς τόν ἐνταφιασμόν τοῦ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἀποθανόντος Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐμαρτύρησαν ἐν τῇ ἁπλότητι αὐτῶν, ὡς λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, «ὅ ἀκηκόαμεν, ὁ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν περί τοῦ Λόγου τῆς Ζωῆς», (Α’ Ἰωάν. 1,1).
Ἡμεῖς δέ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, οἱ ὁμολογοῦντες καί προσδοκῶντες Ἀνάστασιν νεκρῶν, μιμούμενοι τάς Ἁγίας Μυροφόρους γυναῖκας καί τούς κεκρυμμένους μαθητάς, ἄς: «Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέος, καί ἀντί μύρου τόν ὕμνον προσοίσομεν τῷ Δεσπότῃ, καί Χριστόν ὀψόμεθα, δικαιοσύνης ἥλιον, πᾶσι ζωήν ἀνατέλλοντα».
Ἅμα τῇ ἀπολύσει ἔλαβε χώραν λιτανεία τρίς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί ἠκολούθησε δεξίωσις εἰς τό ἡγουμενεῖον, εἰς τήν ὁποῖον προσεφώνησεν ὁ Ἡγούμενος Ἀρχιμανδρίτης π. Νήφων, ἀναλύων τάς δραστηριότητας τῆς ἐνορίας καί εὐχαριστῶν τόν Μακαριώτατον διά τήν συμπαράστασιν Αὐτοῦ. Οἱ μαθηταί καί αἱ μαθήτριαι τοῦ Κατηχητικοῦ Σχολείου, ὑπό τήν καθοδήγησιν τῆς καθηγητρίας αὐτῶν κ. Βιργινίας, ἔψαλλον εἰς τήν ἑλληνικήν καί ἀραβικήν Ἀναστασίμους ὕμνους.
Τήν μεσημβρίαν παρετέθη Πασχάλιος τράπεζα, παρισταμένων ὡς συνδαιτυμόνων τοῦ Πρέσβεως κ. Λουκάκη, τοῦ Δημάρχου τῆς πόλεως, τοῦ Προέδρου τοῦ Κοινοτικοῦ Συμβουλίου, τῶν Ἐπιτρόπων καί πολλοῦ λαοῦ. Εἰς ταύτην ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε καί πάλιν ὡς ἕπεται:
«Ἐν τῷ Σταυρῷ σου κατήργησας, τήν τοῦ ξύλου κατάραν, ἐν τῇ ταφῇ σου ἐνέκρωσας, τοῦ θανάτου τό κράτος, ἐν δέ τῇ Ἐγέρσει σου, ἐφώτισας τό γένος τῶν ἀνθρώπων· διά τοῦτό σοι βοῶμεν· Εὐεργέτα Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν δόξα σοι», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε Πρόεδρε καί τίμια μέλη τῆς Κοινοτικῆς Ἐπιτροπῆς,
Ἡ ἑόρτιος αὕτη ἡμέρα τοῦ μεγάλου καί ἱερωτάτου Πάσχα, τῆς Ἀναστάσεως δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό θεμέλιον καί τήν κορωνίδα τῆς σωτηριώδους πίστεως ἡμῶν, ὡς ἐναργέστατα καταγγέλλει καί ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν… εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν», (Α΄ Κορ. 15,14,17).
Τό δέ Ρωμαιο – Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, τοὐτέστιν ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Κύριος ἐνεπιστεύθη τήν καλήν παρακαταθήκην, τήν Ἀποστολικήν δηλονότι παράδοσιν καί πίστιν, διαφυλάττει διά μέσου τῶν αἰώνων ἀκεραίαν καί ὑγιαίνουσαν ἀφ’ ἑνός μέν διά τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν αὐτῇ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφ’ ἑτέρου διά τῶν ἁγίων προσώπων αὐτῆς, ὡς τῶν σήμερον καί ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν ἀρχαίᾳ πόλει τῆς Ἀριμαθαίας τιμωμένων Ἰωσήφ καί Νικοδήμου, τῶν κεκρυμμένων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.
Λέγομεν τοῦτο, διότι τό μικρόν ποίμνιον (Λουκ. 12,32) τῆς Ἀριμαθείας – Ρέμλης συνεχίζει νά τηρῇ ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς Χριστιανικῆς πίστεως, ἀλλά καί τοῦ ἀνεσπέρου φωτός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ: «Ὅτι ὁ Θεός φῶς ἐστι καί σκοτία ἐν αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία… ὁ ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῷ φωτί μένει, ὁ δέ μισῶν τόν ἀδελφόν αὐτοῦ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἐστί καί ἐν τῇ σκοτίᾳ περιπατεῖ, καί οὐκ οἷδε ποῦ ὑπάγει», (Α΄ Ἰωάν. 1,5-2,11).
Αὐτό τοῦτο τό ἀπρόσιτον φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν καί ἐν τῇ ἁγίᾳ καί κλητῇ ἡμέρᾳ τοῦ Πάσχα. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι καί ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας γενικώτερον καί τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων εἰδικώτερον ἐν τῷ κόσμῳ καί ἐν τῇ ὑπό τοῦ πολέμου δοκιμαζομένῃ περιοχῇ ἡμῶν.
Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀληθινή καί ζῶσα ἐλπίδα. Ὁ δέ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ … εἶναι «ὁ ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι΄ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν», (Α΄ Πέτρ. 1,3), κηρύττει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος.
Τήν ἐμπειρίαν ταύτην τῆς ἀναγεννήσεως ἡμῶν, κλήρου καί λαοῦ εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι’ Ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ζῶμεν ὡς φύλακες καί διάκονοι τοῦ Ζωοδόχου Τάφου τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀλλά καί πιστοί ποιμένες τοῦ Χριστεπωνύμου ποιμνίου ἡμῶν, τοῦ ἐγκρίτου δηλονότι λαοῦ τοῦ Χριστοῦ. Χριστός Ἀνέστη!
Ἡ ἑορτή ἔληξε διά τῆς παραθέσεως εἰς τό Ἡγουμενεῖον ὑπό τοῦ Ἡγουμένου Ἀρχιμανδρίτου π. Νήφωνος καί τῆς μοναχῆς Φεβρωνίας ἀναψυκτικῶν.
Β’. Εἰς τό παρρεκλήσιον τῶν Μυροφόρων παρά τῷ Καθεδρικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου εἰς Ἱεροσόλυμα.
Εἰς τό παρρεκλήσιον τοῦτο, προσκείμενον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου, ἐτελέσθη Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους καί συλλειτουργούντων τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, τοῦ Ἐφημερίου τοῦ Ναοῦ Πρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μπαράμκη καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Συμεών, ψαλλούσης τῆς χορῳδίας ὑπό τόν Πρεσβύτερον π. Ἰωάννην Ἀντωνίου μετά τῶν μαθητῶν τῆς Πατριαρχικῆς Σχολῆς Σιών ἑλληνιστί καί τῆς χορῳδίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ ὑπό τόν κ. Ριμόν Κάμαρ ἀραβιστί.
Μετά τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὁ Ἀρχιερεύς, οἱ Ἱερεῖς καί ὁ λαός μετέβησαν εἰς τό κέντρον συνάξεως τῆς ἐνορίας «Οὐντζούτ –Ὑπόστασις».
Ἐνταῦθα προσεφώνησεν ὁ Πρόεδρος τῶν Ἐπιτρόπων κ. Ἰμπραήμ Σαλφίτη, ἀναλύων τήν δραστηριότητα τῆς ἐνορίας τοῦ Καθεδρικοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου ἐν γένει καί ἡ ἐκπρόσωπος τῶν «Μυροφόρων Γυναικῶν» κ. Ἀρλέτ, ἡ ὁποία ἀνέπτυξε τήν δραστηριότητα τῆς Ὀργανώσεως τῶν «Μυροφόρων Γυναικῶν».
