Κάποιες φορές, χωρίς υπερβολή, ίσως και χωρίς αιδώ, αβίαστα αναρωτιέσαι: μα καλά, “μέλι” έχουν αυτές οι θέσεις και ουδείς απέρχεται αυτοθέλητα και εκούσια;
Αναφέρομαι στον αρχιεπισκοπικό θώκο των Αθηνών και στον κάτοχό του, κ. Ιερώνυμο. Ο ίδιος ο μακαριώτατος, σε μια παλαιότερη σύγκλιση της Ιεραρχίας, ερωτηθείς στο πέρας των εργασιών της, εάν “ήρθε η ώρα” να ανοίξει ο δρόμος της διαδοχής – ο δρόμος, γιατί η κούρσα έχει ξεκινήσει προ πολλού…! – απάντησε πως είναι έτοιμος να παραιτηθεί, με την προϋπόθεση να βρεθεί μια ομάδα Ιεραρχών που να ηγηθεί των διαδικασιών διαδοχής του. Επομένως, αντιλαμβάνεστε πως εκ των όσων είπε τότε, δεν είχε έρθει η στιγμή…!
Σήμερα, όμως; Μακαριώτατε, στα 86 σας χρόνια, που ανυπόκριτα εύχομαι να πολλαπλασιαστούν, μήπως είναι η στιγμή;
Διατελέσατε Ηγούμενος στη Μονή Μεταμορφώσεως Σαγματά (1971- 1977) και, ακολούθως, στη Μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας (1977-1981) έως ότου, στα 2008, να εκλεγείτε Αρχιεπίσκοπος (7-2-2008 η εκλογή και 16-2-2008 η ενθρόνιση). Και, αναμφισβήτητα, η υγουμενία σας ήταν παραγωγική, ειρηνική, μεστή έργων και κόπων ποικίλων.
Μήπως, λοιπόν, διατηρώντας ή και ενισχύοντας ή και αποκαθιστώντας την υστεροφημία σας, μήπως, αναρωτιέμαι, ήρθε η στιγμή να αποσυρθείτε “εις όρος υψηλόν” και να εφησυχάσετε, ως ο ίδιος διατείνεστε κατ᾿ επανάληψη, πως σάς έλειψε και σας λείπει το μοναστηράκι και η μοναστική ησυχία;
Η κούρσα διαδοχής εξεκίνησε. Σκοπός είναι να ανοίξει και ο δρόμος. Ειδάλλως, δεν είμεθα μακριά, πολλοί από εμάς, που θα διαβάζουμε ή θα ακούμε αύριο αυτό που επίκρανε πολλές καρδιές επί της γης και πρόκειται ακόμη περισσότερες στο χρόνο να πικράνει: “στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτα…”
Με εκτίμηση,
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ
