Σήμερα Πέμπτη 13η Ἰουνίου 2024, ἑορτάστηκε καί στήν Σύμη μεγαλοπρεπῶς ἡ μεγάλη Δεσποτική ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου. Κέντρο τῆς Πανηγύρεως ἦταν ὁ γραφικότατος παραθαλάσιος Ἱ. Ναός τῆς Ἀναλήψεως, ὅπου ὁ Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Χρυσόστομος προέστη τό πρωί τῆς Λειτουργικῆς Συνάξεως, ἔχοντας συλλειτουργούς τόν Γεν. Ἀρχιερατικό μας Ἐπίτροπο π. Στέφανο Μακρῆ, τόν π. Ἀντώνιο Μανιᾶ καί τόν π. Γεώργιο Κακακιό.
Τό ἀναλόγιο διακόνησε ὁ Ἱεροψάλτης κ. Ἀγαπητός Μιχελλής, ὁ κ. Δημήτριος Κοπανίδης καί ὁ κ. Ἰωάννης Μονδάνος, οἱ ὁποῖοι διά τῆς ἱερᾶς ὑμνωδίας, συνέβαλαν καθοριστικά στήν πνευματική ἀνάταση τῶν πιστῶν, πού γιά μιά ἀκόμη χρονιά κατέκλυσαν τόν πανηγυρίζοντα Ἱερό Ναό, ὁ ὁποῖος, σημειωτέον, κοσμεῖται μέ ἐκπληκτικῆς ξυλογλυπτικῆς τέχνης τέμπλο καί ἱερές Εἰκόνες, μεταφερθέντα ἀπό τίς ἔναντι ἀλησμόνητες Πατρίδες, ὀλίγον πρό τῆς τραγωδίας ἐκείνου τοῦ μαύρου θέρους τοῦ 1922. Μεταξύ ἄλλων παρέστη καί ὁ Διοικητής Δ.Α.Ν. Σύμης Συνταγματάρχης κ. Γεώργιος Ζιώγας.
Ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος κήρυξε καί τόν θεῖο λόγο ἀναλύων τά ὑψηλά νοήματα τῆς Ἑορτῆς, μετά τήν Θ. Λειτουργία προέστη τῆς Λιτανείας τῆς ἱ. Εἰκόνος καί ἐν συνεχείᾳ εὐλόγησε τούς προσφερομένους Ἄρτους. Μετά τό πέρας, ἡ φιλόξενη Ἐπιτροπή τοῦ Ἱ. Ναοῦ προσέφερε καφέ καί τά καθιερωμένα ἑόρτια κεράσματα στούς συμμετέχοντες πιστούς, ὥστε ἡ πνευματική χαρά νά διοχετευθεῖ καί στήν διαπροσωπική ἐπαφή καί ἐπι-κοινωνία τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ Ἀνάληψη ἀποτελεῖ τό τελευταῖο γεγονός τῆς ἐπίγειας ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἡ λαμπρότητα τῆς ἑορτῆς εἶναι τόσο μεγάλη, διότι ἀναλαμβανόμενος ὁ Κύριος στόν Οὐρανό ἀνύψωσε στόν θρόνο τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ τήν ἀνθρώπινη φύση ἄμεμπτη καί ἄσπιλη. Ὁ Θεός Πατέρας εὐφράνθηκε νά δεῖ τόν ἀληθινό Ἄνθρωπο, ὅπως τόν εἶχε συλλάβει πρό καταβολῆς κόσμου καί κατέπεμψε στή γῆ τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, γιά νά σφραγίσει τή συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο, ὅτι τά διεστώτα ἑνώθηκαν. Στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁ Θεός δέχθηκε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα.
Μετά τήν Ἀνάληψη οἱ Ἀπόστολοι μέ τήν προσδοκία τῆς ἐπαγγελίας τοῦ Πατρός νά φλέγει τήν καρδιά τους, ζοῦσαν μέ μεγάλη ἔνταση, «προσκαρτεροῦντες τή προσευχή καί τη κλάσει τοῦ ἄρτου». Γιά δέκα ἡμέρες βίωσαν τόν πόνο τῆς στερήσεως τοῦ ἀγαπημένου Διδασκάλου τους. Τήν θλίψη τους ὅμως τήν μετέτρεψαν σέ πύρινη προσευχή, καί αὐτό τούς ἐνίσχυσε καί τούς ἔκανε δεκτικούς στό χάρισμα τοῦ Παρακλήτου, πού τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐνήργησε ἐντός τους ἔκρηξη θεογνωσίας καί τούς ὁδήγησε «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».
Σκοπός τῆς περιόδου τοῦ Πεντηκοσταρίου καί ἰδιαιτέρως τῶν τελευταίων δέκα ἡμερῶν εἶναι νά διεγείρει μέσα μας τήν ἀποστολική αὐτή ἔνταση, νά ἀνάψει τόν πόθο γιά τό χάρισμα τῆς Πεντηκοστῆς, ὥστε νά δεχθοῦμε καί ἐμεῖς μικρή πύρινη φλόγα τοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία θά μᾶς καταστήσει ἱκανούς νά ἐπικαλούμαστε «στεναγμοῖς ἀλαλήτοις» τό ἅγιο Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί θά ἐνισχύσει τήν φύση μας νά βαστάσει τό πλήρωμα τῆς θείας ἀγάπης. Ἄλλωστε, ὁ προαιώνιος προορισμός γιά τόν ὁποῖο δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος, εἶναι νά γίνει μέτοχος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐν Αὐτῷ νά δοξάζει τόν Θεό καί νά δοξάζεται ἀπό Ἐκεῖνον εἰς τούς ἀτελευτήτους αἰῶνας. Ἀμήν.
