ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Πράξ. β΄ 1-11)
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι.
Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. Ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; Καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;
Νεοελληνική Απόδοση:
Τις ημέρες εκείνες, όταν έφθασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν όλοι μαζί εις το ίδιο μέρος. Και έξαφνα ήλθε από τον ουρανόν βοή, σαν να φυσά δυνατός άνεμος, ο οποίος εγέμισε όλο το σπίτι όπου εκάθοντο. Και παρουσιάσθησαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς να διαμοιράζονται εις αυτούς και να κάθεται εις τον καθένα μία, και επληρώθησαν όλοι από Πνεύμα Άγιον και άρχισαν να μιλούν άλλας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα τους έδινε δύναμιν λόγου.
Κατοικούσαν δε εις την Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άνδρες ευλαβείς από κάθε έθνος υπό τον ουρανόν. Όταν έγινε η βοή αυτή, εμαζεύθηκε πλήθος και ήσαν όλοι κατάπληκτοι, διότι ο καθένας τους άκουε να μιλούν την δικήν του γλώσσαν. Και εξεπλήσσοντο όλοι και εθαύμαζαν και έλεγαν μεταξύ τους, «Δεν είναι όλοι αυτοί που μιλούν Γαλιλαίοι; Πώς συμβαίνει λοιπόν να τους ακούμε ο καθένας μας εις την δικήν μας μητρικήν γλώσσαν; Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίται και οι κατοικούντες την Μεσοποταμίαν και την Ιουδαίαν και την Καππαδοκίαν, τον Πόντον και την Ασίαν, την Φρυγίαν και την Παμφυλίαν, την Αίγυπτον και τα μέρη της Λιβύης, η οποία εκτείνεται προς την Κυρήνην, και οι εδώ εγκατεστημένοι Ρωμαίοι και Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, τους ακούμε να μιλούν στις δικές μας γλώσσες διά τα μεγαλεία του Θεού».
