Δεν θα αναφερθώ στην πλειονότητα των Αρχιμανδριτών και Ιερομονάχων που, αν και εγγεγραμμένοι σε μια μονή, ζήτημα είναι εάν γνωρίζουν πού πέφτει”, διαμένοντες σε πλούσια διαμερίσματα εν των κόσμω! Όχι!
Θα εστιάσω όμως σε όσους, αν και εγγεγραμμένοι σε μια Μονή, εγκαταβιούν σε αυτή, αλλά τον περισσότερο χρόνο διαμένουν και ευρίσκονται εκτός των τειχών της.
Λίγο τα Πανηγύρια και οι Λιτανείες, λίγο οι δημόσιες σχέσεις, λίγο οι “απαραίτητες” επαφές σε Υπουργεία και η “αναγκαστική” – πω πω, κατανοώ, με πόση δυσκολία το πράττουν!!! – παρουσία τους δε επίσημα γεύματα και δείπνα μετά των “ισχυρών” και προυχώντων! Μα, καλά, μοναστήρι δεν έχουν να ησυχάσουν;
Αρχιμανδρίτες και Ηγούμενοι των πόλεων, ιερομόναχοι που απαρνούνται τον κόσμο στον ύπνο τους, καθώς πολιτεύονται εν των κόσμω ολοκλήρως και ολοθέρμως…
Και αν τύχει και συλλειτουργήσουν με εγγάμους ιερείς…
Ω, ποια εντροπή και αίσχος!
Βλέπεις σεβασμίους ιερείς και λευίτες του Χριστού, με 50 και πλέον χρόνια ιερωσύνης, να έπονται σε συλλείτουργο και να προΐσταται το κάθε “παιδαρέλι” που έβαλε το επανωκαλύμμαυχο και νόμιζε ότι έπιασε τον Πάπα από το λαιμό!!!
Όλα για μια φωτογραφία, όλα για μια στιγμή κούφιας δόξας και προβολής!
“Αν είσαι και παπάς, με την αράδα σου θα πας λέγει ο λαός, για να συμπληρώσει ο αγιοπατερικός λόγος “Καθείς εις τα εφ΄ ω ετάχθη”.
Και αναμένουν οι έρημοι οι Πατέρες στη Μονή τον μπάτουσκα και στάρετς να ολοκληρώσει τις δημόσιες σχέσεις του για να τού μιλήσουν και να πάρουν σειρά! Να βρει χρόνο ο “Γέροντας”…
Ορίστε! Έτσι καταντήσαμε τον ορθόδοξο μοναχισμό και την Εκκλησία!
Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος…!
Με εκτίμηση,
Ο ΠΥΛΩΡΟΣ
