Γέρων Εφραίμ: Άνθρωποι και δαιμόνια

Ανθρω­ποι που φέ­ρουν εφό­ρου ζωής μέσα τους δαι­μό­νιο, θα πάνε σί­γου­ρα στον πα­ρά­δει­σο και θα λά­βουν στέ­φα­νο με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος. Θα πάνε στον πα­ρά­δει­σο, διό­τι βιώ­νουν από τού­τη τη γη, την κό­λα­σή τους και δεν γί­νε­ται να γευ­τούν 2 κο­λά­σεις, σε τού­τη και την άλλη ζωή.

Κανέ­νας δαι­μο­νι­σμέ­νος δεν πε­θαί­νει με το δαι­μό­νιο, αλλά αυτό εξέρ­χε­ται λίγο πριν το θά­να­τό του.

Γενι­κά τα δαι­μό­νια ει­σέρ­χον­ται στον άν­θρω­πο με εν­το­λή του Χρι­στού και εξέρ­χον­ται επί­σης με εν­το­λή του Χρι­στού. Το δαι­μό­νιο δεν γνω­ρί­ζει πόσο και­ρό θα μεί­νει στον άν­θρω­πο και μετά από λίγο και­ρό, θέ­λει να φύ­γει απ’ αυ­τόν και δεν μπο­ρεί, για­τί όλα τα δαι­μό­νια, θέ­λουν να κι­νούν­ται ελεύ­θε­ρα.

Έτσι το δαι­μό­νιο αναγ­κά­ζε­ται να βα­σα­νί­ζει την ψυχή και το σώμα του αν­θρώ­που, γι΄αυτό και υπο­φέ­ρουν τόσο οι δαι­μο­νι­σμέ­νοι. Το δαι­μό­νιο μπο­ρεί να ει­σέλ­θει από οποιο­δή­πο­τε ση­μείο του σώ­μα­τος του αν­θρώ­που και να τον αρ­ρω­στή­σει (συγ­κεν­τρώ­νον­ται κυ­ρί­ως στα γεν­νη­τι­κά όρ­γα­να, γύρω από την καρ­διά και στον εγ­κέ­φα­λο), αλλά δεν μπο­ρεί να μπει στην καρ­διά του.

Γέρων Εφραίμ Σεραγιώτης