Συμπληρώθηκαν πριν λίγες μέρες 11 χρόνια από την εκλογή του κ. Κυρίλλου στον θρόνο του Πατριαρχείου της Μόσχας. Ο κατά κόσμο Βλαδίμηρ Μιχάιλοβιτς Γκουντιάεφ γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1946 στο Λένινγκραντ και διαδέχτηκε μία ισχυρή μορφή της Ορθοδοξίας, τον μακαριστό Αλέξιο.
Από το 1988 που διορίσθηκε Αρχιεπίσκοπος Σμολένσκ και Καλίνινγκραντ και πρόεδρος του Τμήματος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, ξεχώρισε περισσότερο για την πολιτική δράση του, η οποία απέκτησε έντονο χρώμα μετά την κατάρρευση του καθεστώτος. Από την πρώτη στιγμή, στηριζόμενος κυρίως στην ισχύ των πολιτικών ηγετών και ιδιαιτέρως του Πούτιν, άρχισε να παρεμβαίνει σε όλες τις Ορθόδοξες εκκλησίες, αμφισβητώντας τον ρόλο και την επιρροή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Εμμεσα ή άμεσα είδε στη Μόσχα την Τρίτη Ρώμη, ενώ πολλές ήταν εκείνες οι φωνές που μίλησαν για ένα Φανάρι εγκλωβισμένο σε μία μουσουλμανική χώρα.
Η πρώτη μεγάλη κόντρα με τον Βαρθολομαίο ξέσπασε για την Πανορθόδοξη Σύναξη στην Κρήτη το 2016. Η Ρωσία δεν πήρε μέρος, δυναμιτίζοντας μία σημαντική προσπάθεια. Κατέγραψε συμμαχίες και οδήγησε σε έναν μικρό διχασμό την Εκκλησία.
Σε μία προσπάθεια να ηγηθεί των Σλάβων Ορθοδόξων, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τις κόντρες του Πατριαρχείου στην περιοχή και με κέντρο τη Σερβία επιχείρησε να αποκτήσει ρόλο. Στήριξε τους Σέρβους σε μία δύσκολη περίοδο στη διαμάχη που έχουν με το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια. Παρά τις κόντρες η κατάσταση ήταν ελεγχόμενη έως ότου το Φανάρι αναγνώρισε την αυτοκεφαλία της Ουκρανίας. Η Εκκλησία της Μόσχας, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, ο Ουκρανός πρόεδρος και ο κ. Βαρθολομαίος ενεπλάκησαν σε μια διελκυστίνδα η οποία έχει ανοίξει πληγές που δεν θα κλείσουν εύκολα. Σε μία επίδειξη δύναμης, ο κ. Κύριλλος τα έβαλε με την Ελλάδα, το πατριαρχείο Αλεξανδρείας και όποιον άλλον έχει σκεφτεί να αναγνωρίσει την Εκκλησία της Ουκρανίας, ενώ παράλληλα επεχείρησε να επεκτείνει την επιρροή του στα Ιεροσόλυμα τα οποία υποχώρησαν στις πιέσεις του και ανέλαβαν την πρωτοβουλία για σύναξη των Ορθοδόξων στην Ιορδανία.
Ο Κύριλλος με ισχυρό σύμμαχο τον Αντιοχείας Ιωάννη, πέτυχε να αποκτήσει ρόλο προστάτη των Ορθοδόξων στη Μέση Ανατολή. Ξοδεύοντας πολλά εκατομμύρια ανέλαβε την αναστήλωση κατεστραμμένων ναών κυρίως στη Συρία και συγχρόνως έλαβε πρωτοβουλίες για την στήριξη των πιστών.
Το Φανάρι αντικειμενικά δεν είχε τη δυνατότητα να στηρίξει οικονομικά τις Ορθόδοξες Εκκλησίες στην περιοχή και έτσι μοιραία παρέμεινε θεατής. Με την αμέριστη συμπαράσταση της Ρωσικής κυβέρνησης και κυρίως του Ρώσου προέδρου Πούτιν, ο Κύριλλος ήρθε να συμπληρώσει την πολιτική εξουσία και επιρροή στη Μέση Ανατολή με επιτυχία.
Στα Βαλκάνια δεν φαίνεται να κινείται με άνεση, καθώς μόνο η Σερβία είναι αυτή που έχει αποδεχτεί τον ρόλο του αυτόν, του προστάτη. Βουλγαρία και Ρουμανία λόγω της Ε.Ε. και των ΗΠΑ δεν θέλουν την ανάμειξη του Ρωσικού παράγοντα, όπως βεβαίως το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια. Η Ελλάδα είναι μία σημαντική χώρα για την Ορθοδοξία στην περιοχή, αλλά είναι αδύνατον να μην ταυτίζεται με τις θέσεις του Φαναρίου στο θέμα. Γιατί εκτός του ουκρανικού και της Μέσης Ανατολής, υπάρχει και το μέγα ζήτημα του Αγίου Ορους, όπου οι Ρώσοι θέλουν να έχουν ισχυρό λόγο. Για την αντιμετώπισή τους ο κ. Βαρθολομαίος έβαλε όριο στον αριθμό των μοναχών, ωστόσο το πρόβλημα παραμένει. Οι Ρώσοι στην ουσία θέλουν ο Αθως να γίνει κάτι σαν διεθνές κέντρο και σίγουρα δεν θα διαφωνούσαν αν μεταφερόταν η έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου εκεί.
Εκτός της εξωτερικής πολιτικής που ακολούθησε όλα αυτά τα χρόνια, ο Κύριλλος απέκτησε ισχύ και στο εσωτερικό της Ρωσίας, με παρεμβάσεις οι οποίες έχουν να κάνουν με την κοινωνία και τους αδύναμους. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την καταπολέμηση των ναρκωτικών, του αλκοολισμού, των αστέγων, των μονογονεϊκών οικογενειών, του διαδικτύου και των νέων. Ολη αυτή η δράση τον έχει καταστήσει συνομιλητή της πολιτικής ηγεσίας, η οποία με τη σειρά της τον στηρίζει με κάθε πρόσφορο μέσο και δεν είναι λίγες οι φορές που τον χρησιμοποιεί ως αιχμή του δόρατος σε πολλές περιοχές του πλανήτη. Οπως και να έχει, ο κ. Κύριλλος είναι μία ισχυρή προσωπικότητα εντός και εκτός Ρωσίας. Πέτυχε πολλά και το μεγάλο ζητούμενο γι’ αυτόν είναι αν θα καταφέρει να βγει νικητής στη μάχη των πρωτείων. Σε αυτή τη μάχη έχει λίγους υπερασπιστές. Εχει όμως κάποιους οι οποίοι θα στήριζαν μία κίνηση υπερίσχυσης, έστω και αν αυτή εκινείτο στα όρια του σχίσματος.
