Τήν Πέμπτην, 6ην/19ην Δεκεμβρίου 2024, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ ἑορτή τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Νικολάου Ἐπισκόπου Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ.
Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία ἀναμιμνῄσκεται ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος ἔζησεν ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ἔλαβε μέρος εἰς τήν Α’ Οἰκουμενικήν Σύνοδον τό 325, ὑπερησπίσθη τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα καί ἐκοιμήθη περί τό 330 μ. Χ.
Ὡς ψάλλει ἡ Ἐκκλησία εἰς τό Κοντάκιον αὐτοῦ «ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια ἀνέδειξεν αὐτόν κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος», ὁ ὁποῖος «ἐκτήσατο τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά καί τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια». Διά τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως αὐτοῦ διέσωσε «τούς ἀθῴους ἐκ τοῦ θανάτου» καί πολλούς κινδυνεύοντας εἰς τήν θάλασσαν, διό καί τιμᾶται ὡς προστάτης τῶν ναυτικῶν.
Ἡ ἑορτή αὐτοῦ ἑωρτάσθη:
Α’. Εἰς τόν ἐν Μπετζάλλᾳ Ἱερόν Ναόν αὐτοῦ διά πολλῶν ἐκδηλώσεων εὐλαβείας καί σεβασμοῦ, κυρίως δέ διά θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ Μακαριώτατος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τῶν ἐφημερίων π. Γιοῦσεφ, π. Ἠλία καί π. Παύλου καί τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Σιλουανοῦ, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ συμμετέχοντος ἐν εὐλαβείᾳ πολλοῦ λαοῦ, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Κανόνα πίστεως καί εἰκόνα πραότητος, ἐγκρατείας Διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου, ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διά τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τά ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τά πλούσια, Πάτερ Ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν», ἀναφωνεῖ ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ ἐπωνύμῳ ἱερῶ τούτῳ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, ἵνα εορτίως τιμήσωμεν τήν πανίερον μνήμην αὐτοῦ.
Ὁ Πατήρ ἡμῶν Ἱεράρχης Νικόλαος, ὁ ὁποῖος ἤκμασε ἐπί τοῦ εὐσεβοῦς αὐτοκράτορος τῶν Ρωμαίων Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου· καί ὑπῆρξεν εἷς τῶν 318 ἁγίων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐν ἔτει 325, διακρίνεται μεταξύ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας οὐχί διά τό συγγραφικόν αὐτοῦ ἔργον, ἀλλά διά τά θαύματα αὐτοῦ, τά ὁποῖα ἐποίει τῇ δυνάμει τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «…τό εὐαγγέλιον ἡμῶν οὐκ ἐγενήθη εἰς ὑμᾶς ἐν λόγῳ μόνον, ἀλλά καί ἐν δυνάμει καί ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», (Α’ Θεσ. 1,5). Προσέτι δέ κατέστη μέγας Ἱεράρχης, τοὐτέστιν ἀληθής ποιμενάρχης ἀκολουθῶν τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν, τόν λέγοντα: «Ἐγώ εἰμι ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ ποιμήν ὁ καλός τήν ψυχήν αὐτοῦ τίθησιν ὑπέρ τῶν προβάτων», (Ἰωάν. 10,11).
Κατά τόν ὑμνῳδόν τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Πατήρ ἡμῶν Νικόλαος εἶχε τά ἰδιαίτερα γνωρίσματα, τά ὁποῖα συνιστοῦν τόν καλόν Ποιμένα. Οὗτος ἀνεδείχθη «κανών πίστεως», «εἰκών πραότητος» καί «ἐγκρατείας διδάσκαλος». Ἀνεδείχθη ὁ ἅγιος Νικόλαος «κανών πίστεως», διότι οὗτος ἐφύλασσε τήν παρακαταθήκην, τοὐτέστιν τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου, τήν ὁποίαν οἱ ἔγκριτοι καί ἅγιοι 318 Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διετύπωσαν μετ΄ ἀκριβείας καί περιεχαράκωσαν τῇ φωτιστικῇ δυνάμει καί ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐν τῇ πρώτῃ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ ἐν Νικαίᾳ.
Ὁ θεσπέσιος Νικόλαος διεκρίθη ὡς «εἰκών πραότητος», ἀκούων εἰς τό παράγγελμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ: «ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ’ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾶὀς εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν», (Ματθ. 11,29). Μέ ἄλλα λόγια, ὁ ἅγιος Πατήρ ἡμῶν ἐγένετο μαθητής τοῦ Χριστοῦ ὑπακούων εἰς τούς λόγους Αὐτοῦ: «μάθετε, ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», (Ματθ. 11,29).
Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον τοῦ Κυρίου, ὁ Ζιγαβηνός λέγει: «Οὐκ εἶπε πρᾶος καί ταπεινός μόνον, ἀλλά ταπεινός τῇ καρδίᾳ, τοὐτέστι ταπεινός τῇ ψυχῇ, τῇ προαιρέσει. Καί τοῦτο, διότι κατά τόν μακάριον Παῦλον, ὁ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια», (Γαλ. 5, 22-23).
Τοῦ καρποῦ τούτου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δηλονότι τῆς ἐγκρατείας, ἀνεδείχθη κοινωνός καί διδάσκαλος ὁ Ἐπίσκοπος Νικόλαος, ἐπικαλούμενος τό κήρυγμα τῶν θεηγόρων κορυφαίων Ἀποστόλων, τοῦ μέν Παύλου λέγοντος: «δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον … εἶναι ὅσιον, ἐγκρατῆ, ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν τοῦ πιστοῦ λόγου»: [Πρέπει ὁ Ἐπίσκοπος νά εἶναι εὐσεβής, ἐγκρατής, νά κρατῇ καλά τόν ἀληθῆ καί ἀξιόπιστον λόγον τῆς ἀποστολικῆς διδαχῆς, διδασκαλίας] (Πρβλ. Τιτ. 1,7-8). Τοῦ δέ Πέτρου λέγοντος: «σπουδήν πᾶσαν παρεισενέγκαντες ἐπιχορηγήσατε ἐν τῇ πίστει ὑμῶν τήν ἀρετήν, ἐν δε τῇ ἀρετῇ τήν γνῶσιν, ἐν δε τῇ γνώσει τήν ἐγκράτειαν», (Β’ Πέτρ. 1, 5-6). [Συνεργασθῆτε μέ πᾶσαν δυνατήν ἐπιμέλειαν καί προσθέσατε εἰς τήν πίστιν σας, τήν ἀρετήν, εἰς δε τήν ἀρετήν προσθέσατε τήν γνῶσιν τοῦ θείου θελήματος· εἰς τήν γνῶσιν ταύτην προσθέσατε τήν ἐγκράτειαν, τοὐτέστιν τήν αὐτοκυριαρχίαν].
Πίστις, πραότης καί ἐγκράτεια εἶναι ἐκεῖνα τά γνωρίσματα, τά ὁποῖα ἐκόσμουν τόν Ἱεράρχην Νικόλαον ἀφ’ ἑνός· καί ἀπετέλουν τό περιεχόμενον τῆς κατηχήσεως τοῦ Εὐαγγελικοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ἀφ’ ἑτέρου. Ταῦτα εἶναι τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ἑκάστω δέ δίδοται ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος πρός τό συμφέρον». «Ὧ μέν γάρ διά τοῦ Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας… ἑτέρῳ δέ πίστις ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι, ἄλλῳ δέ χαρίσματα ἰαμάτων ἐν τῷ αὐτῷ Πνεύματι», (Α’ Κορ. 12, 7-9) κηρύττει ὁ μακάριος Παῦλος.
Ἀξιοσημείωτον, ὅτι εἰς τόν ταπεινόν Ἱεράρχην Νικόλαον ἐδόθη καί «τά χαρίσματα ἰαμάτων» (Α’ Κορ. 12, 9), τοὐτέστιν τό χάρισμα τῆς θεραπείας τῶν ἀσθενῶν, διό καί προσέλαβε τήν προσωνυμίαν τοῦ θαυματουργοῦ. Τοῦτο μαρτυρεῖ καί ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ λέγων:«Παντοίων χαλεπῶν τε νοσημάτων, ἰατρός πανάριστος Πάτερ Νικόλαε, φανείς, τῆς ψυχῆς μου τήν ἀσθένειαν, ἰασάμενος παράσχου εὐρωστίαν βοᾶν· Ὁ τῶν Πατέρων, Θεός εὐλογητός εἶ». Καί πάλιν ὁ ὑμνῳδός ἀναφωνεῖ λέγων:«Μεγάλως σε ἐδόξασεν, ἐν θαύμασιν ὁ Κύριος, καί ζῶντα καί μετά τέλος, Νικόλαε Ἱεράρχα· τίς γάρ ἐξ ὅλης πίστεως, μόνον ἐπεκαλέσατο, τό ἅγιόν σου ὄνομα, καί οὐκ εὐθύς εἰσηκούσθη, θερμόν προστάτην εὑρών σε;»
Σήμερον ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μακαρίζει τήν θείαν πολιτείαν, τοῦ τῷ ἀπροσίτῳ φωτί ἐλλαμφθέντος, Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου, τοῦ παραγενομένου εἰς τούς Ἁγίους Τόπους καί δή εἰς τήν ἁγιογραφικήν πόλιν ὑμῶν, ἵνα προσκυνήσῃ τό Θεόδεγμον Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως, δηλονότι τοῦ Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, εἰς Βηθλεέμ. Ἔρχεται δέ εἰς τό ταπεινόν τοῦτο σπήλαιον, διότι ἐν αὐτῷ ἔλαβε χώραν τό μέγα μυστήριον τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς ἀειπαρθένου Θεοτόκου Μαρίας, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός: «Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καί παράδοξον! οὐρανόν τό σπήλαιον· θρόνον Χερουβικόν, τήν Παρθένον· τήν φάτνην χωρίον· ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος, Χριστός ὁ Θεός· ὃν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν».
Τό χωρίον, δηλαδή ὁ τόπος καί ὁ χῶρος τῆς ταπεινῆς φάτνης, ἠξιώθη νά φιλοξενήσῃ τήν Ὑπερευλογημένην Παρθένον Μαρίαν, ἡ ὁποία ἀνέκλινεν ἐν αὐτῇ τῇ φάτνῃ ὡς βρέφος τόν ἀχώρητον Θεόν. Ὁ Θεός κατά τόν ἅγιον Ἰωάννην τόν Δαμασκηνόν «ἄϋλος ὤν καί ἀπερίγραπτος ἐν τόπῳ οὐκ ἐστίν· αὐτός γάρ ἑαυτοῦ τόπος ἐστί, τά πάντα πληρῶν καί ὑπέρ τά πάντα ὤν καί αὐτός συνέχων τά πάντα». [Ὁ Θεός λοιπόν ὡς ἄϋλος καί ἀπερίγραπτος, δέν βρίσκεται σέ τόπο· διότι ὁ Ἴδιος εἶναι τόπος τοῦ Ἑαυτοῦ Του, ἐν ᾧ γεμίζει τά πάντα καί βρίσκεται πάνω ἀπό αὐτά καί ὁ Ἴδιος τά συνέχει].
Τό «ξένον καί παράδοξον» τοῦτο μυστήριον, ἀγαπητοί μου, ἐγένετο διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Διό καί ἡμεῖς καλούμεθα νά ἑορτάσωμεν τά Χριστούγεννα, μιμούμενοι τόν Ὅσιον Πατέρα ἡμῶν Νικόλαον, ὁ ὁποῖος τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν αὐτοῦ μετέβαλεν εἰς φάτνην, ἔνθα «ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος Χριστός».
Ὁ δέ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος παραγγέλλει ἡμῖν λέγων: «…μή ἀγαπᾶτε τόν κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ· ἐάν τις ἀγαπᾷ τόν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρός ἐν αὐτῷ· …ὁ κόσμος παράγεται καί ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δέ ποιῶν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα».
Οὗτος εἶναι ὁ τρόπος διά νά δοξάσωμεν τήν Γέννησιν τοῦ Χριστοῦ καί οὗτος εἶναι ὁ τρόπος διά νά ἀπαντήσωμεν τόν ἐξ οὐρανῶν καταβάντα Χριστόν. Ἀμήν. Ἔτη πολλά καί εἰρηνικά καί εὐλογημένα Χριστούγεννα».
Τήν θείαν Λειτουργίαν ἠκολούθησε λιτανεία καί παρετέθη δεξίωσις καί γεῦμα ὑπό τῆς Κοινότητος καί ὑπό τοῦ συντελέσαντος τά μέγιστα εἰς τήν διοργάνωσιν τῆς ὅλης ἑορτῆς Ἡγουμένου τοῦ Χωρίου τῶν Ποιμένων καί τῆς Μπετζάλλας Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου. Κατά τήν διάρκειαν τοῦ κεράσματος καί πάλιν ὡμίλησεν ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
“Ἀλαλάξατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, ψάλατε δή τῷ ὀνόματι αὐτοῦ. Δότε δόξαν τῇ αἰνέσει αὐτοῦ», ( Ψαλμ. 65, 1-2), ἀναφωνεῖ ὁ ψαλμῳδός.
Ἐντιμότατε κ. Πρόεδρε καί σεβαστά μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,
Ἅγιοι Πατέρες καί εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Νικολάου, ἐκάλεσε πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ καί ἱστορικῇ πόλει ὑμῶν, ἵνα ἀλαλάξωμεν τῷ Κυρίῳ ψάλλωμεν τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ καί αἰνοῦντες δῶμεν δόξαν Αὐτῷ. Οὗτος ἐξ ἄλλου εἶναι καί ὁ σκοπός τῶν ἑορτῶν, ἀφ’ ἑνός μέν ὅπως ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία τιμήσῃ τήν μνήμην τοῦ Κυρίου, τῆς Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ ὅπως προβάλῃ εἰς ἡμᾶς τούς πιστούς τάς ἀρετάς αὐτῶν πρός μίμησιν, ὡς παραγγέλλει καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος λέγων: «τόν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καί αὐτοί ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε, διότι γέγραπαι· ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι», (Α’ Πέτρ. 1, 15-16/Λευιτ. 20,7).
Ὁ Θεός εἶναι ἀπείρως, ἀναλλοιώτως καί αἰωνίως Ἅγιος. Ἡμεῖς, ὄντες φύσει ἁμαρτωλοί, ὀφείλομεν νά ἀγωνιζώμεθα διά νά γίνωμεν χάριτι ἅγιοι, ἀκούοντες εἰς τόν λόγον τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, λαλοῦντος καί λέγοντος: «ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μή περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς», (Ἰωάν. 12, 46).
Καί «ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ», (Ἰωάν. 12, 46).
Αὐτό ἀκριβῶς «τό φῶς τῆς ζωῆς», «τό ἐλθόν εἰς τόν κόσμον», ἀνέτειλεν ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, διό καί ἡμεῖς ὀφείλομεν ὡς Χριστιανοί, ἐφ’ ὅσον ἔχομεν τό φῶς μεταξύ μας, ἵνα περιπατῶμεν ὑπό τήν ὁδηγίαν Του καί τόν φωτισμόν Του. «Περιπατεῖτε ἕως τό φῶς ἔχητε, ἵνα μή σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ», (Ἰωάν. 12, 35), λέγει Κύριος.
«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, … μή συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ», τοὐτέστιν μη ἐξομοιώνεσθε πρός τόν τρόπον τῆς ζωῆς τῶν ὑλοφρόνων ἀνθρώπων τοῦ κόσμου τούτου, λέγει προτρεπτικῶς ὁ θεῖος Παῦλος, (Πρβλ. Ρωμ. 12, 1-2).
Ἡμεῖς ἀνυμνοῦμεν καί τιμῶμεν τόν Πατέρα ἡμῶν ἅγιον Νικόλαον, τόν γενόμενον μέγαν μύστην τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, διότι οὗτος, ὡς λέγει ὁ ὑμνῳδός αὐτοῦ: «ὤφθη ὅλος καθάρσιος, ἀκήρατος πνεύματι, Χριστῷ προσάγων θυσίαν ἄμωμον, τήν εἰλικρινῆ καί Θεῷ εὐπρόσδεκτον, ὡς ἱερεύς κεκαθαρμένος τῇ ψυχῇ καί τῇ σαρκί…».
Παρακαλέσωμεν, λοιπόν ἀδελφοί μου, «τόν ἐν Παραδείσῳ τῆς τρυφῆς νῦν αὐλιζόμενον καί τήν ἄφραστον δόξαν τρανῶς θεώμενον «Νικόλαον τόν ἡγιασμένον, ἵνα ταῖς ἱκεσίαις αὐτοῦ σύν ταῖς πρεσβείαις τῆς ὑπερευλογημένης Θεοτόκου και Μητρός τοῦ Θεοῦ ἀξιωθῶμεν ἑορτάσαι ἐκκλησιαστικῶς, τοὐτέστιν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, καί οὐχί κοσμικῶς τοὐτέστιν ὑλοφρόνως τήν Μητρόπολιν τῶν ἑορτῶν, τήν Ἁγίαν τοῦ θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ Γένναν. Ἀμήν. Εὐλογημένα καί εἰρηνικά Χριστούγεννα».
Β’. Εἰς τόν ἐν Ἱερουσαλήμ πανηγυρίζοντα Ἱερόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Νικολάου δι’ Ἑσπερινοῦ ἀφ’ ἑσπέρας καί διά θείας Λειτουργίας τήν πρωΐαν, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καπιτωλιάδος κ. Ἡσύχιος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Γέροντος Δραγουμάνου Ἀρχιμανδρίτου π. Μαθαίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Κλαυδίου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Φιλουμένου, τοῦ π. Ἰωάννου, ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρουμανίας καί τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου, ἐν συμμετοχῇ πιστῶν ἐξ Ἱεροσολύμων καί προσκυνητῶν εὐλαβουμένων τόν Ἅγιον Νικόλαον.
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν προσεφέρθη κέρασμα ὑπό τοῦ ἑτοιμάσαντος τήν ὅλην ἑορτήν καί πανήγυριν καί διατηροῦντος ἐν εὐπρεπείᾳ τόν ὅλον Ἱερόν Ναόν Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας
