Το να βαδίζει κανείς με την κοιλιά είναι αλήθεια ότι σημαίνει την ηδονή, επειδή αιτία όλων σχεδόν των ηδονών είναι η κοιλιά. Όταν αυτή γεμίσει ακολουθούν δυνατές επιθυμίες και για τις άλλες ηδονές· όταν όμως είναι άδεια οι επιθυμίες είναι πιο ήμερες και σταθερές.
Ο φιλήδονος λοιπόν περπατάει με την κοιλιά αφού ολόκληρος γέρνει στην απόλαυση και τις ηδονές. Αυτός που μόλις αρχίζει να ζει με αρετή αφαιρεί το λίπος της κοιλιάς αποφεύγοντας τις τροφές που παχαίνουν.
Εκείνος που βελτιώνεται στην ενάρετη ζωή καθαρίζει το εσωτερικό της κοιλιάς, και ο τέλειος καθαρίζει ολόκληρη την κοιλιά απορρίπτοντας τελείως ο,τι ξεπερνάει τα απολύτως απαραίτητα. Ταιριάζει πάρα πολύ λοιπόν η φράση “θα περπατάς με το στήθος και την κοιλιά”, γιατί η ηδονή δεν χαρακτηρίζει εκείνους που στέκονται όρθιοι και ήρεμοι αλλά όσους έχουν πάθη και είναι γεμάτοι ταραχή.
Και πιο κοντά στο πάθος της γαστριμαργίας είναι το σεξουαλικό. Έτσι και η φύση για να δείξει την ομοιότητά τους τοποθέτησε τα γενετήσια όργανα κάτω από την κοιλιά, δείχνοντας με την εγγύτητα τη συγγένεια.
Αν είναι ασθενικό το γενετήσιο πάθος αυτό οφείλεται στην κοιλιά που είναι άδεια, κι αν είναι ισχυρό και έντονο, από την κοιλιά πέρνει τη δύναμή του.
Όσιος Νείλος ο ασκητής
