Μήνυμα προς τους “δήθεν” έστειλε ο μητροπολίτης Βεροίας κ.Παντελεήμων από τη Μονή Παναγίας Δοβρά.
Στην ομιλία τους η οποία μεταδόθηκε ραδιοφωνικά και διαδυκτιακά ο μητροπολίτης τόνισε:
«Καί ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περί Ἰακώβου καί Ἰωάννου».
Εὑρισκόμεθα λίγες ἡμέρες πρίν ἀπό τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας καί στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τόν Χριστό νά προετοιμάζει τούς μαθητές του γιά ὅ,τι ἐπρόκειτο νά συμβεῖ τίς ἑπόμενες ἡμέρες, νά τούς προετοιμάζει ἀναφερόμενος μέ λεπτομέρειες στό Πάθος ἀλλά καί τήν Ἀνάστασή του.
Ὅμως οἱ μαθητές δέν κατανοοῦν τό νόημα τῶν λόγων του, ὄχι γιατί δέν θέλουν, ἀλλά γιατί δέν μποροῦν, διότι γιά τούς ἀνθρώπους ἡ κατανόηση βασίζεται στήν ἐμπειρία ἤ στήν πίστη. Καί τό Πάθος τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία ἐμπειρία πού δέν ἔχουν ζήσει ποτέ οἱ μαθητές του, οἱ ὁποῖοι ἐπιπλέον διαθέτουν μία ἀσθενῆ σχετικά πίστη.
Γι᾽ αὐτό καί ἐνῶ ὁ Χριστός περιγράφει τίς πιό δραματικές ἀλλά καί σωτήριες γιά τούς ἀνθρώπους στιγμές τῆς ζωῆς του, οἱ μαθητές του περί ἄλλα τυρβάζουν. Κανείς δέν ἐκφράζει τή συμπαράσταση καί τήν ὀδύνη του. Κανείς δέν ἐκφράζει τή θλίψη καί τήν ἀγωνία του γιά ὅσα ἐπρόκειτο νά τοῦ συμβοῦν. Κανείς δέν τόν ρωτᾶ ἔστω γιά ποιόν λόγο θά γίνουν ὅσα τούς λέγει. Ἀντ᾽ αὐτοῦ δύο ἀπό τούς μαθητές του τόν πλησιάζουν καί τοῦ ζητοῦν μία χάρη. Τοῦ ζητοῦν μάλιστα, πρίν νά τοῦ ἐκφράσουν τό αἴτημά τους, νά δεσμευθεῖ ὅτι θά τό πραγματοποιήσει.
Δέν εἶναι τυχαῖοι οἱ μαθητές πού τό ζητοῦν. Εἶναι ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, δύο ἀπό τούς τρεῖς πού εἶδαν τή δόξα τῆς Θεότητός του στό ὄρος Θαβώρ. Καί ὅμως, αὐτό πού ζητοῦν ἔρχεται σέ ἀπόλυτη ἀντίθεση μέ ὅσα τούς εἶπε μόλις ὁ διδάσκαλός τους.
Ἐκεῖνος τούς μίλησε γιά τή θυσία του χάριν τῶν ἀνθρώπων καί τῆς σωτηρίας τους καί ἐκεῖνοι ἐξέφρασαν τή φιλοδοξία τους, ζητώντας νά τούς ἐξασφαλίσει μία θέση στά δεξιά καί στά ἀριστερά του, ὅταν θά δοξασθεῖ.
Ἀνάρμοστο τό αἴτημά τους! Πῶς ἦταν δυνατόν νά σκεφθοῦν τόν ἑαυτό τους καί ὄχι τόν διδάσκαλό τους;
Αὐτό θά σκεφτόταν ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς, ἐάν ἄκουε τό αἴτημα τῶν δύο μαθητῶν, καί τό ἴδιο ἀκριβῶς σκέφθηκαν καί οἱ δέκα συμμαθητές τους, ὅπως γράφει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Μάρκος. «Καί ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περί Ἰακώβου καί Ἰωάννου».
Τί σημαίνει ὅμως αὐτό; Σημαίνει ὅτι τά λόγια τοῦ Χριστοῦ γίνονται «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» μεταξύ τῶν μαθητῶν καί κατορθώνουν νά τούς διασπάσουν, ἔστω καί προσωρινά.
Ἔκφραση φιλοδοξίας εἶναι ἀναμφίβολα τό αἴτημα τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου. Ἀλλά τί εἶναι ἡ ἀγανάκτηση τῶν δέκα; Μήπως εἶναι καί αὐτή μία ἄλλου εἴδους ἔκφραση φιλοδοξίας, μιᾶς φιλοδοξίας πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἀντί νά σκύψει καί νά ἀσχοληθεῖ μέ τόν ἑαυτό του, νά ἀσχολεῖται μέ τούς ἄλλους, νά τούς κρίνει, νά τούς κατακρίνει καί νά ἀγανακτεῖ γιά τήν ἀνίερη σκέψη ἤ συμπεριφορά τους, γιά ἔλλειμα πίστεως ἤ γιά ἔλλειμα εὐσεβείας;
Μήπως εἶναι ἔκφραση μιᾶς πληγωμένης φιλοδοξίας γιατί δέν μπόρεσαν νά θέσουν οἱ ἴδιοι τό αἴτημα καί νά ἐξασφαλίσουν τήν πρωτοκαθεδρία;
Μήπως εἶναι ἔκφραση τῆς φιλοδοξίας τους νά δείξουν πόσο πιό εὐσεβεῖς καί πιστοί εἶναι ἐκεῖνοι σέ σχέση μέ τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, πού δέν τούς περνᾶ ἀπό τό μυαλό νά ὑποβάλλουν τέτοια ταπεινά αἰτήματα στόν Χριστό;
Ἀλλά ἄς μήν σπεύσουμε νά βγάλουμε συμπεράσματα, γιατί ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ, ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας του γίνεται ἀνά τούς αἰῶνες «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καί χωρίζει ἀκόμη καί τούς μαθητές του, ἀκόμη καί τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, ἀνάλογα μέ τή θέση πού παίρνουν.
Γιατί σέ κάθε ἐποχή βρίσκονται αὐτοί πού, ἀντί νά προσέχουν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί νά προσπαθοῦν νά τόν κάνουν πράξη στή ζωή τους, εἶναι πρόθυμοι νά κρίνουν καί νά κατακρίνουν τή συμπεριφορά καί τίς ἐπιλογές τῶν ἄλλων. Ἀγανακτοῦν εὔκολα, ἀπό ἱερή δῆθεν ἀγανάκτηση, γιατί αὐτοί πού θά ἔπρεπε νά εἶναι ὑπόδειγμα γιά τούς ἄλλους, ὅπως οἱ δύο μαθητές τοῦ Κυρίου, ἴσως δέν εἶναι, ἤ ἀγανακτοῦν γιά τίς ἐπιλογές καί τίς ἀποφάσεις τους.
Αὐτό εἶναι προφανές ἀπό τή στάση τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν δέκα μαθητῶν του πού ἀγανακτοῦν.
Ὁ Χριστός δέν ἐπικροτεῖ τή στάση τους, δέν τούς δικαιώνει, δέν τούς ἐπαινεῖ γιά τήν εὐσέβειά τους, ἀλλά δίδει καί σέ αὐτούς ἕνα μάθημα ἀνάλογο μέ αὐτό πού ἔδωσε στόν Ἰάκωβο καί στόν Ἰωάννη. Τούς δίδει τό μάθημα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς διακονίας τῶν ἀδελφῶν τους. «Ὅς ἄν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος».
Βαδίζοντας, λοιπόν, καί ἐμεῖς πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας καί πρός τό Ἅγιο Πάσχα, ἕνα Πάσχα διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ζούσαμε τά προηγούμενα χρόνια, καθώς οἱ συνθῆκες τῆς πανδημίας πού πλήττει τόν κόσμο καί τή χώρα μας, μᾶς κρατοῦν ἀναγκαστικά μακριά ἀπό τίς ἱερές μας συνήθειες, ἄς μήν ἐμπλακοῦμε οὔτε σέ κρίσεις καί κατακρίσεις ἀδελφῶν μας οὔτε σέ ἐκδηλώσεις ὑπερβάλλοντος ζήλου καί οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν εὐσεβείας.
Ἄς ἐξετάσουμε καί ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας ἐάν μποροῦμε νά πιοῦμε τό ποτήριο τῆς θλίψεως πού μᾶς προκαλεῖ αὐτή ἡ δοκιμασία τῆς πανδημίας, ὅπως ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, μιμούμενοι τό παράδειγμά του, χωρίς νά ζητοῦμε πρωτοκλισίες καί πρωτοκαθεδρίες εὐσεβείας.
Καί ἀκόμη ἄς ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας ἐάν εἶναι ἕτοιμος νά ἀκολουθήσει μέ ταπείνωση τό θέλημά του, ὅπως συστήνει ὁ Χριστός στούς ἄλλους μαθητές του. Καί ἄς προσπαθήσουμε ὄχι μόνο νά ἀπαντήσουμε στόν Χριστό καταφατικά, ἀλλά νά ζήσουμε αὐτή τήν κατάφαση μέ τίς πράξεις μας αὐτές τίς ἡμέρες καί σέ ὅλη μας τή ζωή.
Καί τότε θά ἑορτάσουμε τό Πάσχα καί τή λαμπροφόρο Ἀνάστασή του ὄχι μόνο γιά λίγες ἡμέρες ἀλλά γιά ὅλη μας τή ζωή.
, ἀλλά δεῖγμα ἐμπαθείας καί φιλοδοξίας, πού δέν ὠφελεῖ οὔτε τούς ἴδιους οὔτε ὅσους τούς ἀκολουθοῦν.
Αὐτό εἶναι προφανές ἀπό τή στάση τοῦ Χριστοῦ ἔναντι τῶν δέκα μαθητῶν του πού ἀγανακτοῦν.
Ὁ Χριστός δέν ἐπικροτεῖ τή στάση τους, δέν τούς δικαιώνει, δέν τούς ἐπαινεῖ γιά τήν εὐσέβειά τους, ἀλλά δίδει καί σέ αὐτούς ἕνα μάθημα ἀνάλογο μέ αὐτό πού ἔδωσε στόν Ἰάκωβο καί στόν Ἰωάννη. Τούς δίδει τό μάθημα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς διακονίας τῶν ἀδελφῶν τους. «Ὅς ἄν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος».
Βαδίζοντας, λοιπόν, καί ἐμεῖς πρός τό Πάθος τοῦ Κυρίου μας καί πρός τό Ἅγιο Πάσχα, ἕνα Πάσχα διαφορετικό ἀπό αὐτό πού ζούσαμε τά προηγούμενα χρόνια, καθώς οἱ συνθῆκες τῆς πανδημίας πού πλήττει τόν κόσμο καί τή χώρα μας, μᾶς κρατοῦν ἀναγκαστικά μακριά ἀπό τίς ἱερές μας συνήθειες, ἄς μήν ἐμπλακοῦμε οὔτε σέ κρίσεις καί κατακρίσεις ἀδελφῶν μας οὔτε σέ ἐκδηλώσεις ὑπερβάλλοντος ζήλου καί οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν εὐσεβείας.
Ἄς ἐξετάσουμε καί ἐμεῖς τόν ἑαυτό μας ἐάν μποροῦμε νά πιοῦμε τό ποτήριο τῆς θλίψεως πού μᾶς προκαλεῖ αὐτή ἡ δοκιμασία τῆς πανδημίας, ὅπως ζητᾶ ὁ Χριστός ἀπό τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, μιμούμενοι τό παράδειγμά του, χωρίς νά ζητοῦμε πρωτοκλισίες καί πρωτοκαθεδρίες εὐσεβείας.
Καί ἀκόμη ἄς ἐλέγξουμε τόν ἑαυτό μας ἐάν εἶναι ἕτοιμος νά ἀκολουθήσει μέ ταπείνωση τό θέλημά του, ὅπως συστήνει ὁ Χριστός στούς ἄλλους μαθητές του. Καί ἄς προσπαθήσουμε ὄχι μόνο νά ἀπαντήσουμε στόν Χριστό καταφατικά, ἀλλά νά ζήσουμε αὐτή τήν κατάφαση μέ τίς πράξεις μας αὐτές τίς ἡμέρες καί σέ ὅλη μας τή ζωή.
Καί τότε θά ἑορτάσουμε τό Πάσχα καί τή λαμπροφόρο Ἀνάστασή του ὄχι μόνο γιά λίγες ἡμέρες ἀλλά γιά ὅλη μας τή ζωή.
