ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (Εβρ. ζ΄ 7-17)
Ἀδελφοί, χωρὶς πάσης ἀντιλογίας τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται. Καὶ ὧδε μὲν δεκάτας ἀποθνήσκοντες ἄνθρωποι λαμβάνουσιν, ἐκεῖ δὲ μαρτυρούμενος ὅτι ζῇ. Καὶ ὡς ἔπος εἰπεῖν, διὰ Ἀβραὰμ καὶ Λευῒ ὁ δεκάτας λαμβάνων δεδεκάτωται· ἔτι γὰρ ἐν τῇ ὀσφύϊ τοῦ πατρὸς ἦν ὅτε συνήντησεν αὐτῷ ὁ Μελχισεδέκ. Εἰ μὲν οὖν τελείωσις διὰ τῆς Λευϊτικῆς ἱερωσύνης ἦν· ὁ λαὸς γὰρ ἐπ’ αὐτῇ νενομοθέτητο· τίς ἔτι χρεία κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἕτερον ἀνίστασθαι ἱερέα καὶ οὐ κατὰ τὴν τάξιν Ἀαρὼν λέγεσθαι; Μετατιθεμένης γὰρ τῆς ἱερωσύνης ἐξ ἀνάγκης καὶ νόμου μετάθεσις γίνεται. Ἐφ’ ὃν γὰρ λέγεται ταῦτα, φυλῆς ἑτέρας μετέσχηκεν, ἀφ’ ἧς οὐδεὶς προσέσχηκε τῷ θυσιαστηρίῳ. Πρόδηλον γὰρ ὅτι ἐξ ᾿Ιούδα ἀνατέταλκεν ὁ Κύριος ἡμῶν, εἰς ἣν φυλὴν οὐδὲν περὶ ἱερωσύνης Μωϋσῆς ἐλάλησε. Καὶ περισσότερον ἔτι κατάδηλόν ἐστιν, εἰ κατὰ τὴν ὁμοιότητα Μελχισεδὲκ ἀνίσταται ἱερεὺς ἕτερος, ὃς οὐ κατὰ νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς γέγονεν, ἀλλὰ κατὰ δύναμιν ζωῆς ἀκαταλύτου· μαρτυρεῖ γὰρ ὅτι σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
Νεοελληνική Απόδοση:
Αδελφοί, αναντιρρήτως το μικρότερον ευλογείται από το μεγαλύτερον. Εις την μίαν περίπτωσιν παίρνουν τα δέκατα άνθρωποι που πεθαίνουν, εις την άλλην τα επήρε εκείνος, που μαρτυρείται ότι ζη. Θα μπορούσε μάλιστα, να πη κανείς, ότι και ο Λευί, ο οποίος παίρνει δέκατα, έχει δώσει και αυτός δέκατα διά του Αβραάμ, διότι ο Λευί ήτο ακόμη εις τα σπλάγχνα του προπάτορός του Αβραάμ όταν τον συνήντησε ο Μελχισεδέκ.
Εάν λοιπόν, ήτο κατορθωτή η τελειότης διά της Λευιτικής ιερωσύνης – διότι με αυτήν ως βάσιν είχε δοθή εις τον λαόν ο νόμος – ποια επί πλέον ανάγκη θα υπήρχε να παρουσιασθή άλλου είδους αρχιερεύς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ, και να μη λέγεται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι όταν γίνεται μετάθεσις της ιερωσύνης, τότε κατ’ ανάγκην γίνεται και μετάθεσις του νόμου. Εκείνος, διά των οποίων λέγονται αυτά, ανήκεν εις άλλην φυλήν, από την οποίαν κανείς δεν έχει υπηρετήσει εις το θυσιαστήριον, διότι είναι φανερόν ότι ο Κύριός μας προήλθε από την φυλήν του Ιούδα, εις την οποίαν ο Μωϋσής δεν είπε τίποτε περί ιερωσύνης. Και γίνεται ακόμη περισσότερον φανερόν, όταν παρουσιάζεται άλλου είδους ιερεύς, όμοιος προς τον Μελχισεδέκ, ο οποίος έγινε όχι κατ’ απαίτησιν εντολής που ισχύει δι’ ανθρώπους, αλλά με την δύναμιν ζωής που δεν καταλύεται, διότι δίδεται η μαρτυρία: Συ είσαι αιώνιος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.
