Υπήρξε παραδελφός του Αγίου Νεκταρίου, πρώην Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού, καθώς εμαθήτευσε δίπλα στον ίδιο άγιο Γέροντα Παχώμιο, στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων της Χίου.
Απλός, απέριττος, νηστευτής, άμισθος, ταπεινός, πράος. Αυτός ο ιλαρός λευίτης του Χριστού, που μετά από κόπο δέχθηκαν να τον χειροτονήσουν, μιας και ήταν μόλις απόφοιτος Δημοτικού, αυτός, λέγω, ο ταπεινός και μακάριος δεν επιθυμούσε τη χειροτονία. Φοβόταν το μέγα υπούργημα της Ιερωσύνης και έστεκε μπροστά με δέος, με σεβασμό ιερό, με προσήλωση και θεία κατάνυξη.
Πόσες ψυχούλες επέρασαν από το κελάκι του, πόσους ανέπαυσε, πόσους επαρηγόρησε, άλλους δε ενουθέτησε, εστήριξε, γαλούχησε και παραμύθισε.
Κρυβόταν ακόμη και από τα πλέον κοντινά πνευματικά του παιδιά. Μετά από κόπο, οι καλογριές, που τη μέριμνά του είχαν εγκαταβιώσει στο κοινόβιο, κοντά του, μετά κόπου κατόρθωναν να αποσπάσουν κάποιες εκ των θείων συμβουλών του. Άλλωστε, ήταν απαραίτητο; Μιλούσε η αγιαστική ζωή του, ο κρύφιος μοναστικός βίος του, το χριστοειδές και φιλάρετο παράδειγμά του.
Έτσι και εκοιμήθη, τη 15η Φεβρουαρίου 1960, ταπεινός, αθόρυβος, ησυχαστικός και αόργητος, μα και τόσο θείος και ιλαρός στην όψη.
Ας πρεσβεύει για όλους μας και για όλο τον κόσμο ο χαρισματικός αυτός Όσιος του περασμένου αιώνα μας!
Τέτοιες μορφές δε βλέπει συχνά ο κόσμος και η Ορθοδοξία!
